Onbewaakt ogenblik(6)
Terwijl haar echtgenoot anderhalve meter naast haar in zijn kist ligt? Ze keek naar de koperkleurige kist. De directeur van het uitvaartcentrum werd erbij geroepen. Hij zag nu nog bleker dan zelfs een directeur van een uitvaartcentrum hoorde te zijn. Michelle vroeg hem of het lijk in de kist werkelijk dat van Bill Martin was. Dat was zo, zei de man.
‘En u weet zeker dat de vrouw die hier zat Martins weduwe was?’
‘Welke vrouw bedoelt u?’
‘Er zat hier een vrouw. Ze was helemaal in het zwart.’
‘Ik weet niet of dat mevrouw Martin was. Ik heb haar niet zien binnenkomen.’
‘Ik moet het telefoonnummer van mevrouw Martin hebben. En niemand die hier werkt mag het terrein verlaten voordat de fbi ter plekke is en zijn onderzoek heeft afgerond. Begrepen?’
De man werd zo mogelijk nog bleker. ‘De fbi?’
Michelle zei dat hij wel kon gaan. Daarna keek ze eerst aandachtig naar de kist en vervolgens naar de vloer daarvoor. Ze ging op haar hurken zitten en raapte de gevallen rozenblaadjes op. Terwijl ze daarmee bezig was, bevonden haar ogen zich op dezelfde hoogte als de franje om de onderrand van de kist. Ze stak haar hand over de bloemen heen en nadat ze voorzichtig de stof opzij had getrokken, werd er een plaat hout zichtbaar. Ze tikte erop en hoorde dat er een holte achter zat. Met plastic handschoenen aan tilde ze samen met een andere agent een van de houten platen op, zodat er een ruimte zichtbaar werd waarin zich gemakkelijk een volwassene kon schuilhouden. Michelle kon alleen maar het hoofd schudden. Ze had dit echt in alle opzichten verknoeid.
Een van haar manschappen kwam naar haar toe met een apparaatje dat in een plastic zakje voor bewijsmateriaal was gestopt. ‘Een soort digitale recorder,’ meldde hij.
‘Hebben ze die gebruikt om ons Bruno’s stem te laten horen?’
‘Ze moeten ergens een korte opname van hem hebben gemaakt en die hebben ze gebruikt om ons gerust te stellen terwijl zij ervandoor gingen. Ze hebben zeker gedacht dat ‘Eén minuutje!’ op de meeste vragen die
we zouden kunnen stellen wel afdoende antwoord zou zijn. Die opmerking van je over Bruno’s kinderen zal voor hen wel een streep door de rekening zijn geweest. Er moet hier ook ergens een microfoontje te vinden zijn.’
Michelle begreep onmiddellijk wat hij bedoelde. ‘Omdat ze ons moesten kunnen horen om die opname te kunnen afspelen toen ik dat riep?’
‘Juist.’ Hij wees naar het gordijn voor de tegenoverliggende muur, dat nu gedeeltelijk open was getrokken. ‘Er zit daar een deur. En achter die muur loopt een gang.’
‘Zo zijn ze dus naar buiten gekomen.’ Ze gaf hem het plastic zakje terug. ‘Leg dit apparaat terug op de plek waar je het hebt gevonden. Ik wil niet dat de fbi me ook nog eens uitgebreid de les gaat lezen omdat er op de plek van het misdrijf bewijsmateriaal is aangeraakt.’
‘Er moet een worsteling zijn geweest. Het verbaast me dat we niets hebben gehoord,’ zei de agent.
‘Hoe hadden we nou iets kunnen horen met die ellendige doodsmuziek overal?’ snauwde ze.
Samen met de agent liep ze de gang door. De brancard en de lege kist stonden aan het eind van de gang, bij een deur in de achtergevel van het gebouw die uitkwam op een plek die door een meer dan 2 meter hoge bakstenen muur van alle andere deuren in de achtergevel werd gescheiden. Ze liepen terug naar de rouwkamer, riepen de directeur van het uitvaartcentrum bij zich en lieten hem de deur zien.