Onbewaakt ogenblik(30)

                 ‘Best hoor.’

                 ‘En een bagel zonder boter?’

                 ‘Ja.’

                 ‘God, wat ben jij toch voorspelbaar.’

                 Kennelijk wel, dacht hij. En hij stelde zelf ook maar eens een vraag. ‘Nog nieuws over Jennings’ dood, of mag ik dat niet meer weten?’

                 Ze hield op met eieren breken. ‘Je weet dat het nu onder de fbi valt.’

                 ‘Organisaties overleggen wel eens met elkaar.’

                 ‘Niet meer dan vroeger eigenlijk, en vaak hebben ze dat nooit gedaan.’

                 ‘Dus je weet niets.’ Hij zei het op beschuldigende toon.

                 Ze gaf geen antwoord. In plaats daarvan maakte ze roerei, roosterde een bagel en diende het ontbijt op, compleet met bestek, servet en verse koffie. Ze ging tegenover hem zitten en terwijl hij zat te eten nam ze een slokje sinaasappelsap.

                 ‘Moet jij niks?’ vroeg hij.

                 ‘Ik let een beetje op mijn gewicht. Kennelijk ben ik de enige hier die dat doet.’

                 Voelde hij haar voet nou langs zijn been strijken of verbeeldde hij zich dat maar?

                 ‘Wat had je dan verwacht? Dat we na acht jaar gewoon weer samen naar bed zouden gaan?’

                 Ze wierp haar hoofd in haar nek en lachte. ‘Zo nu en dan fantaseer ik daar wel eens over, ja.’

                 ‘Je bent gek, weet je dat? Ze moesten je opsluiten.’ En dat meende hij.

                 ‘En ik heb nog wel zo’n normale jeugd gehad. Misschien val ik gewoon wel op gewapende mannen met een zonnebril op.’

                 Oké. Deze keer was er geen twijfel mogelijk. Haar voet had werkelijk over zijn been gestreken. Daar was hij zeker van, omdat die voet nog steeds over zijn been streek, en zich nu in de richting van zijn kruis bewoog.

                 Ze leunde voorover. De blik in haar ogen was niet verliefd maar roofdierachtig. Ze wilde hém, híér, nú, eventueel zelfs op de keukentafel, terwijl ze midden in zijn ‘voorspelbare roerei’ lag. Ze stond op en liet haar pyjamabroek zakken, zodat haar kleine witte slipje zichtbaar werd. Daarna maakte ze langzaam en weloverwogen het pyjamajasje open, alsof ze hem bij elke knoop uitdaagde om te zeggen dat ze daarmee op moest houden. Maar dat deed hij niet. Hij keek alleen maar toe. Ze had geen bh aan. Joan liet het jasje in zijn schoot vallen en veegde met één hand de borden van tafel.

                 ‘Het heeft veel te lang geduurd, Sean. Daar moesten we maar eens iets aan doen.’ Ze klom op tafel en ging op haar rug liggen, met haar benen wijd. Joan glimlachte terwijl hij opstond en hoog boven haar glorieuze, vrijwel naakte lijf uittorende.

                 ‘Begin je wat bedaagder te worden?’

                 ‘Hoezo?’

                 Hij keek even naar de lamp aan het plafond. ‘Je hebt je ondergoed niet in drie stadia uitgetrokken.’

                 ‘O, het is nog vroeg, meneer King.’

                 Haar glimlach verdween toen King het pyjamajasje opraapte en het over haar heen legde.