Onbewaakt ogenblik(29)

                 Terwijl het bloed over zijn hand droop, hield hij zijn pistool in de aanslag en richtte het op Ramsey, die nog steeds zijn eigen wapen vasthield. Het is een normale menselijke reactie om als er een schot wordt gelost in elkaar te krimpen, overmand door paniek op de grond te vallen en daar vervolgens doodstil te blijven liggen. De Secret Service–opleiding was erop gericht om je te leren die automatische aandrang te overwinnen. Als een onbekende een schot loste, dan kwam je juist in beweging! Je greep degene die je moest beschermen beet en ging er zo snel als je maar kon vandoor, waarbij je de beschermeling soms letterlijk moest dragen. King deed dat niet. Voornamelijk, zo nam Michelle aan, omdat er een man met een pistool voor hem stond.

                 King schoot, twee keer en zo te zien bleef hij er rustig bij. Voorzover Michelle kon uitmaken, zei hij geen woord. En toen Ramsey viel, bleef hij daar gewoon op de vermoorde kandidaat staan neerkijken terwijl de andere agenten eindelijk naar voren kwamen rennen, Ritter beetgrepen en er, keurig volgens het boekje, zo snel mogelijk met hem vandoor gingen, zodat Sean King alleen achterbleef en maar moest zien hoe hij zich redde.

                 Michelle zou er alles voor over hebben gehad om te weten wat er op dat moment door de man heen was gegaan.

                 Ze spoelde de band nog eens terug en bekeek het allemaal nog eens. De knal klonk toen Ramsey het schot loste, maar daarvóór had er een ander geluid geklonken. Ze spoelde de band terug en luisterde aandachtig. Daar was het. Er klonk een piep, iets van metaal dat op metaal stootte, een ping -geluidje. Dat was het! Een belletje! Het kwam uit de richting waarin King daarnet zo aandachtig had staan kijken en het leek wel of ze een licht sissend of zoevend geluid hoorde.

                 Ze dacht snel even na. Een belletje in een hotel betekende bijna altijd dat er een lift kwam. En dat lichte sissen zou afkomstig kunnen zijn van een paar openschuivende liftdeuren. Op de plattegrond van de zaal waarin Ritter was neergeschoten, was een rij liften te zien. Als er een paar liftdeuren waren opengeschoven, wat – of wie – had Sean King dan gezien? Waarom had hij daar niets over gezegd? En waarom had niemand anders iets gezien? En ten slotte: waarom had niemand anders opgemerkt wat zij al na een paar keer kijken had geconstateerd? Maar waarom was ze eigenlijk zo geïnteresseerd in Sean King en de benarde toestand waarin die acht jaar geleden had verkeerd? Het interesseerde haar nu eenmaal. Na zich dagenlang verveeld te hebben, wilde ze iets dóén. Ze had behoefte aan actie. In een opwelling pakte Michelle haar tas, ze rekende af aan de balie en liep het hotel uit.





•14•

                 Net als Michelle Maxwell was King vroeg opgestaan, en ook hij zat op het water. Hij zat echter in een kajak en niet in een scull, en hij ging heel wat langzamer dan Michelle. Zo vroeg waren er op het oppervlak van het meer nog geen rimpelingen te zien en was het er zo rustig als het maar kon zijn. Dit was de volmaakte plek om na te denken en daar had hij dringend behoefte aan. Maar het was hem niet vergund.

                 Hij hoorde iemand zijn naam roepen en keek op. Joan stond op de steiger achter zijn huis naar hem te roepen en hield een mok omhoog waar vermoedelijk koffie in zat. Ze had de pyjama aan die hij altijd in zijn logeerkamer had liggen voor eventuele gasten. Hij nam rustig de tijd om terug te peddelen en liep toen langzaam naar het huis toe, waar ze hem bij de achterdeur stond op te wachten.

                 Ze glimlachte. ‘Kennelijk was jij als eerste wakker, maar je had geen koffiegezet. Niet erg, hoor. Ik heb mijn hele leven gewijd aan het verlenen van allerlei diensten.’

                 Hij nam de mok aan en toen ze erop stond om ontbijt voor hem te maken, ging hij maar aan tafel zitten. Hij zag haar blootsvoets in de pyjama door zijn keuken lopen en met veel overtuiging de rol van de gelukkige haaibaai spelen. Hij herinnerde zich dat Joan weliswaar een van de meest geharde agenten was die de Secret Service ooit had voortgebracht, maar dat ze toch ook een heel vrouwelijke vrouw was, en dat ze in privé-situaties soms blijk kon geven van een ronduit explosieve seksualiteit.

                 ‘Nog steeds het liefst roereieren?’