Onbewaakt ogenblik(176)
‘O, shit,’ zei King. ‘Onze politieke activiste is bij ernstige zaken betrokken geraakt. En los van de vraag of Bruno het nou heeft verdiend om ontvoerd te worden of niet, zij beschouwt hem duidelijk als de corrupte aanklager die haar vader te gronde heeft gericht.’
‘Ik snap niet waar ze die twee knipsels vandaan heeft,’ zei Michelle. ‘Die zijn afkomstig uit kranten uit het eind van de jaren zeventig, maar toen was Kate nog niet eens geboren.’
‘De man in de Mercedes,’ zei King. ‘Dat is vermoedelijk degene die haar ertoe heeft gebracht Bruno te haten om wat hij haar vader heeft aangedaan. Of juist om wat hij achterwege heeft gelaten om haar vader te verdedigen tegen een valse beschuldiging. Misschien geeft ze Bruno wel de schuld van de dood van haar vader. Misschien denkt ze dat haar vader wél gelukkig zou zijn geweest als hij aan Harvard of Stanford had kunnen doceren, zodat zijn vrouw niet bij hem zou zijn weggegaan en hij nooit een aanslag op iemand als Ritter zou hebben gepleegd.’
‘Maar wat zou het doel van dat alles kunnen zijn geweest?’
‘Wraak misschien? Uit naam van Kate of van iemand anders?’
‘Hoe laat zich dat dan rijmen met de moorden op Ritter, Loretta Baldwin en de anderen?’
King maakte een machteloos gebaar. ‘Wist ik het maar, verdomme! Maar één ding weet ik wel: Kate is niet meer dan het topje van de ijsberg. En nu schuift er nog een stukje van de puzzel op zijn plaats.’ Ze keek hem vragend aan. ‘Kate wilde ons spreken om ons te vertellen over Thornton Jorst, die plotseling op onverwachte wijze bij deze zaak betrokken leek te zijn.’
‘Denk je dat iemand haar daar opdracht toe heeft gegeven? Om ons op een dwaalspoor te brengen?’
‘Zou kunnen. Of misschien heeft ze het wel uit eigen initiatief gedaan, om een andere reden.’
‘Of misschien heeft ze gewoon de waarheid gesproken,’ zei Michelle.
‘Dat meen je toch niet? Tot nu toe heeft iedereen tegen ons gelogen, dus waarom zou dat nu ineens anders zijn?’
‘Als Kate heeft gelogen, dan is ze wel een heel goede toneelspeelster. Ik heb geen ogenblik gedacht dat zij hierbij betrokken zou kunnen zijn.’
‘Nou, haar moeder had een groot actrice kunnen worden en misschien heeft Kate haar talent wel geërfd.’ King keek even peinzend voor zich uit en zei toen: ‘Bel Parks en vraag hem wat hij te weten is gekomen over Bob Scott. Ik heb ineens heel veel belangstelling voor mijn voormalige pelotonsleider.’
Parks bleek de afgelopen uren erg druk in de weer te zijn geweest. Hij had navraag gedaan naar Bob Scotts adres in Tennessee en vertelde dat het over een paar intrigerende eigenschappen beschikte. Het was een terrein van 30 hectare in het bergachtige oostelijke gedeelte van de staat, en tijdens de Tweede Wereldoorlog en de twintig jaar daarna had het deel uitgemaakt van een legerplaats. Toen was het verkocht aan een particulier en sindsdien was het verscheidene keren in andere handen overgegaan.
‘Toen ik erachter kwam dat het ooit eigendom was geweest van het Amerikaanse leger begon ik me af te vragen waarom Scott zoiets in zijn bezit zou willen hebben. Hij heeft een tijdje in Montana gewoond en volgens mij is hij echt een type voor de blanke weerkorpsen daar, dus waarom is hij dan verhuisd? Ik heb een heleboel kaarten, blauwdrukken en diagrammen doorgekeken en ik ben te weten gekomen dat in een heuvel op dat terrein een ondergrondse bunker is aangelegd. De Amerikaanse overheid en de militairen hebben tijdens de Koude Oorlog duizenden schuilkelders laten aanleggen, van klein en eenvoudig tot een reusachtig grote op het terrein van het Greenbrier Resort in West Virginia, waar het Amerikaanse Congres tijdens een kernoorlog kon worden ondergebracht. Scotts schuilkelder is behoorlijk uitgebreid, met slaapkamers, een keuken, badkamers, een schietbaan, en installaties om lucht en water te filteren. Toen het leger het terrein verkocht, zijn ze het bestaan van die bunker vermoedelijk gewoon vergeten. En dan is er nog iets interessants: de bunker beschikt ook over cellen om krijgsgevangenen in onder te brengen. Dat zal wel bedoeld zijn voor als er een invasie kwam.’