Onbewaakt ogenblik(175)

                 ‘Wist je dat Kate een revolver bij zich draagt?’ vroeg hij aan Sharon.

                 ‘Ze is een keer aangevallen op straat. Dat heeft ze mij in elk geval verteld. Ze heeft het ding een maand of zeven geleden gekocht. Ik vind het niet prettig om een vuurwapen in huis te hebben, maar ze heeft er een vergunning voor. En ze gaat regelmatig naar de schietbaan om te oefenen. Ze kan goed schieten.’

                 ‘Dat is een hele geruststelling. Had ze hem bij zich toen ze hier vanochtend de deur uit ging?’

                 ‘Dat weet ik niet.’

                 ‘Heeft Kate de afgelopen tijd bezoek gehad van buiten de universiteit? Van een man bijvoorbeeld?’

                 ‘Voorzover ik weet, gaat ze nooit echt uit. Ze is altijd de hort op om mee te doen aan een protestbijeenkomst, om te gaan demonstreren of op de publieke tribune te gaan zitten bij een vergadering van de gemeenteraad. Ze is voortdurend aan het protesteren. Er gaat zoveel om in dat koppie van haar! Soms word ik er duizelig van. Ik heb er al mijn handen aan vol om college te lopen en mijn vriendje een beetje gelukkig en tevreden te houden, en voor het wereldleed heb ik helemaal geen tijd.’

                 ‘Ja, dat snap ik. Maar ik bedoelde een oudere man, in de vijftig of zo.’ Hij gaf een signalement van Thornton Jorst, maar Sharon schudde van nee.

                 ‘Volgens mij niet, al heb ik wel een paar keer een auto voor de flat zien staan. Ik kon niet zien wie er aan het stuur zat, maar het leek me een man. Toen ik haar ernaar vroeg, wilde ze er niets over vertellen.’

                 ‘Wat was het voor een auto?’

                 ‘Een Mercedes. Een grote.’

                 ‘Dus hij was rijk,’ zei Michelle. ‘Wanneer heb je die Mercedes voor het eerst gezien?’

                 ‘Een maand of negen geleden, hooguit tien. Ik weet dat nog omdat Kate toen nog maar net met haar postdoctorale opleiding was begonnen. Veel vrienden heeft ze niet. Als ze regelmatig iemand ontmoet, dan toch niet hier. Ze is er bijna nooit.’

                 Terwijl ze stonden te praten hield Michelle het trommeltje met schoonmaakspullen bij haar oor en schudde ermee. Er klonk een zacht geluidje. Ze duwde haar vingernagels onder de stof aan de binnenkant van het trommeltje, en nadat ze die eruit had getrokken, vond ze een sleutel. Ze liet hem, aan Sharon zien. ‘Enig idee waar deze van is? Zo te zien is het de sleutel van een opslagruimte.’

                 ‘We hebben in de kelder een stel boxen,’ zei Sharon. ‘Ik wist niet dat Kate er een had.’

                 Michelle en King liepen snel naar de kelder, vonden daar een berging, zochten de box met het nummer dat op de sleutel stond en maakten die open. Toen King het licht aandeed, zagen ze grote stapels dozen.

                 King haalde eens diep adem en zei: ‘Goed, dit wordt een flop of een goudmijn.’

                 Vier dozen later wisten ze welke van de twee het was. Hele plakboeken vol keurig ingeplakte krantenknipsels over twee verschillende onderwerpen. Een daarvan was de aanslag op Ritter. King en Michelle keken tientallen artikelen en foto’s door, waaronder verschillende van King, twee van een veel jongere Kate Ramsey die een verdrietige en eenzame blik in haar ogen had, en zelfs een van Regina Ramsey. De tekst op de pagina’s was met pen dik onderstreept. ‘Zo raar is het niet dat ze deze heeft verzameld,’ zei Michelle. ‘Het was per slot van rekening haar vader.’

                 Het andere onderwerp dat in de knipselboeken was gedocumenteerd, was echter veel angstaanjagender. Ze gingen allemaal over John Bruno, van zijn jonge jaren als openbare aanklager tot en met zijn kandidaatstelling voor de presidentsverkiezingen. King trof twee vergeelde knipsels aan die betrekking hadden op een onderzoek naar corruptie in het kantoor van de openbare aanklager van Washington. In beide artikelen werd Bill Martins naam regelmatig genoemd, maar die van Bruno niet. Toch had Kate boven aan elke pagina john bruno geschreven.