Niet te stoppen(41)

‘Naar Auckland.’

‘Seth…’ Vol ongeloof draaide ze zich naar hem om. ‘Er gaan iedere dag duizenden commerciële vluchten naar Auckland. Voel je je daar soms te goed voor? Weet je wel hoe slecht vliegen is voor het milieu?’

‘Alle vluchten waren al volgeboekt. Bovendien hou ik mensen aan het werk. Zonder mij zou Mike misschien geen baan hebben.’

‘Je hoeft jezelf niet te verantwoorden tegenover mij, alleen tegenover jezelf.’

‘Ik lig nooit ergens wakker van.’

‘Meen je dat?’

‘Oké, behalve vannacht dan.’

Omdat hij haar had gemist? Haar hart sloeg onmiddellijk op hol.

‘Laat ik zeggen dat ik niet bepaald reikhalzend uitkijk naar de afspraak van vandaag.’

Nadat Mike had aangegeven dat hij zijn inspectieronde had beëindigd, stapten ze in de kleine luxueuze jet. Achterin waren slechts vier zetels, twee aan iedere kant tegenover elkaar, met een tafel ertussen. Toen ze eenmaal waren opgestegen, kwam Seth naast haar zitten.

‘Meestal werk ik onderweg, maar op dit moment heb ik hier meer behoefte aan.’

Lena voelde zich niet alleen letterlijk door de lucht zweven toen ze zijn lippen op de hare voelde. Helaas deinsde hij snel daarop achteruit.

‘Sorry, ik moet mijn hoofd erbij houden.’

‘Belangrijke afspraak?’

‘Ja,’ antwoordde hij met een grote zucht. ‘En ik lig ongelooflijk achter op schema.’ Hij haalde zijn laptop tevoorschijn en werd de rest van de reis in beslag genomen door zijn werk. En na aankomst spendeerde hij de hele taxirit naar het stadscentrum aan telefoontjes. ‘Ik moet meteen door naar een vergadering,’ zei hij, toen ze voor een hotel stopten. ‘Die duurt een uurtje. Je wilde toch gaan shoppen? Laten we elkaar hier dan straks weer ontmoeten. Gaan we samen wat eten, oké?’

‘Prima.’ Ze voelde zich licht teleurgesteld. Hij was hier weliswaar voor zijn werk, maar werd ze nu al afgeserveerd?

Nog teleurgestelder raakte ze toen ze na een uur terugkwam en hem samen met een aantal mannen zag staan in de foyer. Afwezig stelde hij haar voor aan het gezelschap.

‘Zullen we wat later afspreken?’ vroeg ze, om het hem makkelijker te maken.

Seth schudde zijn hoofd. ‘Nee, blijf toch. Lunch met ons.’

Lena plakte een professionele lach op haar gezicht en zette zich samen met de mannen aan tafel. Ze wist hoe ze met managerstypes moest omgaan. Het maakte onderdeel uit van haar werk. Een halfuur lang wist ze hen te boeien met grappige anekdotes uit de rugbywereld, waarna het gesprek terugkwam op de belangrijke zakelijke deal waarvoor ze hier waren. Aandachtig luisterde ze naar Seth, die zijn visie voor het gebouw dat hij wilde aankopen uiteenzette. Hij wist de mannen met gemak om zijn vinger te winden.

Na de lunch nam hij haar mee naar een grote suite op de bovenste verdieping van het hotel, met de mededeling dat hij nog een halfuurtje zou wegblijven. De aanblik van de weelderige kamer met het belachelijk grote bed deed haar beseffen hoe stom ze bezig was. ‘Ik wil de dag met je doorbrengen,’ echode zijn stem door haar hoofd. Ze realiseerde zich dat dat helemaal niet was wat hij wilde. Het enige wat hij wilde, was zich wat met haar vermaken wanneer hij even vijf minuutjes pauze had. Daarmee raakte hij precies haar zwakke plek.

Het herinnerde haar aan de tijd dat haar ex haar had meegenomen voor een weekendje weg. Achteraf bleek dat hij een conferentie moest bijwonen en dat dat gegeven de ultieme dekmantel was tegenover zijn vrouw. Bovendien zouden maar weinig mensen hem zien in haar gezelschap. Ze was zo naïef geweest te menen dat hij uit liefde voor haar de meest fantastische maaltijden had besteld, privémassages en schoonheidsbehandelingen had geboekt om de tijd door te komen dat hij weg was. Het enige wat hij echter had gedaan, was haar aanwezigheid zo stil mogelijk houden.

Vandaag was het niet anders. Dacht Seth echt dat hij haar gelukkig kon maken met wat incidentele seksuele aandacht? Afwezig bladerde ze wat door de tijdschriften op tafel. Ze wilde dat er meer was tussen haar en Seth, maar dat was niet zo. En dat zou ook nooit zo zijn.

Toen Seth de suite binnen kwam, deed hij zijn stropdas af. ‘Het spijt me als je je stierlijk verveeld hebt tijdens de lunch.’

Die opmerking verbeterde haar humeur geenszins. Dacht hij werkelijk dat ze een hersenloze bimbo was die niet begreep wat acquisitie was?

Toch kon ze, ondanks haar kwaadheid, haar ogen niet van hem afhouden. Zijn mooie lichaam was al haar aandacht waard. Tot haar grote verrassing hield hij echter zijn kleren aan en bleef bij de deur staan.

‘Kom, laten we hier weggaan,’ zei hij. ‘Ik kan wel wat frisse lucht gebruiken.’

Wilde hij geen gebruikmaken van dit gigantische bed? Met moeite wist ze hem bij te houden terwijl hij door de foyer naar buiten stormde en in een wachtende taxi stapte. ‘Waar gaan we naartoe?’ vroeg ze, op adem komend.