Niet te stoppen(12)

‘En zoetig deeg.’ Hij grinnikte. ‘Heb je ze wel eens gegeten?’

Lena schudde haar hoofd. ‘Ik eet niet zo vaak pizza.’

‘Echt niet? Als we nu bestellen moeten we een halfuur zien te doden,’ zei hij met een zwoele stem. ‘Wat zullen we dan eens gaan doen?’

‘Eh, wat drinken?’ stelde ze voor. ‘En een beetje kletsen?’ Ze moesten praten, al was het maar tien minuten. Dan zouden ze in ieder geval in totaal een kwartier met elkaar gesproken hebben voordat ze in bed zouden eindigen. ‘Dus…’ Ze zocht naar een manier om het gesprek op gang te brengen. ‘Je bent geen Italiaan en toch heb je pizza’s weten te verkopen.’

‘Pizza is universeel.’ Opnieuw opende hij haar koelkast en haalde een fles wijn tevoorschijn. ‘Ik wilde kijken of ik met een kleine aanpassing van een bestaand product kon concurreren met de grote jongens.’

‘Maar uiteindelijk heb je het toch aan hen verkocht.’ Ze zette twee glazen op het aanrecht tussen hen in.

Grinnikend schonk hij ze vol, blijkbaar vond hij het grappig dat ze zijn geloofwaardigheid als ondernemer in twijfel trok. ‘Ik had mezelf bewezen en was toe aan een nieuwe uitdaging.’

‘O, op die manier.’ Ze hief haar glas en probeerde hem voor de lol nog wat meer te sarren. ‘Het gaat je dus niet om de mate van succes, maar puur om het geld. Je verkoopt de toko zo snel mogelijk, net voordat de boel failliet gaat.’

Met een vlijmscherpe blik keek hij haar nu aan. ‘Ho, ho, áls de boel al failliet gaat, is dat meestal te wijten aan een incompetent management.’

‘Dus je handelt niet in luchtkastelen?’

‘De T-shirts die ik heb gelanceerd, doen het nog altijd prima. De gebouwen die ik heb opgekocht en gerenoveerd, worden steeds meer waard. Waarom twijfel je zo aan mijn capaciteiten?’

‘Je begint telkens aan iets nieuws,’ antwoordde ze zonder aarzelen. Nooit bleef hij langer dan een jaar met hetzelfde bezig. Waarschijnlijk was dat de reden waarom hij zich zo graag bezighield met onroerend goed. Het schema van kopen, renoveren en weer verkopen beviel hem. ‘Geloof je niet in je eigen producten?’

‘Zeker wel, maar ik verveel me nogal snel.’ In zijn ogen verscheen een glinstering. ‘Als een zaak eenmaal goed loopt, vind ik het niet meer interessant. Voor mij is het een uitdaging iets op poten te zetten. Bovendien vind ik het prettig om onafhankelijk te blijven.’

Was hij ook zo met vrouwen? Wat haar betrof was dat prima, ze wilde zelf ook geen relatie. Ze hield van haar werk, van haar vrijheid zonder dat ze rekening hoefde te houden met haar familie. Ze wilde niet meer het behoeftige vrouwtje spelen. Als een man te lang in haar leven bleef, zou ze haar zuurverdiende onafhankelijkheid en zelfvertrouwen kwijtraken, vreesde ze.

Een enkel nachtje gold echter niet als te lang.

‘En hoe zit het met jou?’ Zijn ogen glinsterden. ‘Kom, laten we toch maar op die bank van je gaan zitten, dan kun je me uitgebreid vertellen hoe je je staande weet te houden tussen al die rugbysterren.’

Lena ging hem voor naar de woonkamer. ‘Er valt weinig te vertellen. Ik verzorg gewoon de pr.’

‘En je bent kleedkamermeisje.’

‘Je trof me op een uitzonderlijke dag,’ antwoordde ze lachend. ‘Het merendeel van de tijd zit ik mensen achter de broek en handel ik allerlei papierwerk af.’ Voor de salontafel bleef ze staan en zette haar glas neer.

Toen ze zich omdraaide, stond hij recht voor haar en zette een stap naar voren. Meer was niet nodig om zijn adem op haar huid te voelen. Ze slikte. ‘Dit lijkt me geen goed idee.’

‘Klopt, het is geen goed idee. Het is een fantastisch idee,’ verzekerde hij haar.

Ze bevochtigde haar lippen met haar tong. Het had geen enkele verkoelende werking. Ze werd overspoeld door een puur seksueel verlangen.

‘Alleen deze ene keer,’ flapte ze eruit, in een poging controle over de situatie te houden.

‘Wat jij wilt,’ antwoordde hij, waarna hij haar wang en mond streelde met zijn wijsvinger.

Ineens was ze ervan overtuigd dat het inderdaad allemaal zo simpel kon zijn als het nu leek. En ze kon onmogelijk ontkennen dat ze verlangde naar meer. Ze ontmoette zijn hete, hunkerende blik. ‘Ik wil het,’ zei ze ernstig.





Hoofdstuk 4





Lena had nooit geweten dat haar huid kon smeulen.

‘Heftig, hè?’ murmelde Seth, zachtjes met zijn hoofd schuddend. ‘Die chemie tussen ons?’

Lena moest moeite doen om overeind te blijven. Het was meer dan een fysieke reactie. Hij haalde een behoefte in haar naar boven die heel diep vanbinnen zat, verscholen onder een laag pijn.

‘Je bent mooi,’ fluisterde hij, terwijl hij haar lippen streelde.