Niet alles is liefde(90)

‘Dat kan ik niet.’

Zijn ogen vernauwden nog meer. ‘Waarom verdomme niet?’

‘Omdat jij me graag mag en ik van je hou.’ Haar keel deed pijn van de onderdrukte emotie. ‘Dit is niet langer een gewone vriendschap. Niet voor mij in elk geval, en het is niet genoeg dat je me alleen graag mag. Ooit had ik daar genoegen mee genomen, in de hoop dat het meer zou worden. Maar nu niet meer. Ik verdien een man die van me houdt en die een relatie met me wil. Een man die genoeg van me houdt om de rest van zijn leven met me door te willen brengen. Ik heb dat niet nodig om te overleven, maar ik wil het. Ik wil het allemaal. Een man en kinderen en…’ ze slikte hard, ‘… en een hond.’

Hij liet zich niet kennen en vouwde zijn armen over elkaar. ‘Waarom zeuren vrouwen altijd zo en stellen ze zoveel eisen? Waarom kunnen jullie niet gewoon ontspannen doen over relaties?’

God, het was precies zoals ze had vermoed. Ze had dezelfde fout gemaakt die andere vrouwen in Sebastians leven hadden gemaakt. Ze was verliefd op hem geworden. ‘Ik ben vierendertig. Mijn ontspannen dagen zijn voorbij. Ik wil een man die ’s ochtends naast me wakker wordt en bij me wil zijn. Ik wil geen man die alleen mijn leven komt binnenstormen als hij seks wil.’

‘Het is meer dan alleen seks.’ Hij wees naar haar terwijl een koele bries met de open rits van zijn jack speelde. ‘En jij bent degene die heeft gezegd dat we gewoon vrienden met iets extra’s zijn. Nu wil je alles ineens veranderen. Waarom kun je de dingen niet gewoon bij het oude laten?’

‘Omdat ik verliefd op je ben en dat verandert alles.’

‘Liefde,’ zei hij spottend. ‘Wat verwacht je van me? Moet ik veranderen wie ik ben omdat jij plotseling denkt dat je verliefd op me bent?’

‘Nee. Ik weet dat je niet kunt veranderen wie je bent, en daarom ben je de laatste persoon op wie ik verliefd wilde worden. Maar ik dacht dat ik het aankon om alleen vrienden te zijn. Ik dacht dat het voldoende voor me zou zijn, maar dat is het niet.’ Haar stem haperde toen ze naar het gesloten, boze gezicht keek van de man van wie ze hield. ‘Ik kan je niet meer zien, Sebastian.’

Hij strekte één hand uit, alsof hij haar wilde aanraken, maar liet hem weer langs zijn zij vallen. ‘Doe dit niet, Clare. Als je wegloopt, kom ik je niet achterna.’

Ja. Dat wist ze en de pijn die dat veroorzaakte was meer dan ze kon verdragen. ‘Ik hou van je, maar het doet te veel pijn om bij je te zijn. Ik ga niet wachten in de hoop dat je gevoelens zullen veranderen. Als je nu niet van me houdt, zul je dat nooit doen.’

Hij lachte, bitter en ruw en zonder een zweem humor. ‘Ben je ineens helderziend?’

‘Sebastian, je bent vijfendertig jaar en je hebt nog nooit een serieuze relatie gehad. Ik hoef niet helderziend te zijn om te weten dat ik gewoon één van een lange rij vrouwen in je leven ben. Ik hoef niet helderziend te zijn om te weten dat je nooit verliefd op iemand bent geweest. De hartverscheurende, adembenemende, krankzinnige liefde voor één vrouw.’

Hij fronste zijn voorhoofd en hield zijn hoofd achterover terwijl hij op haar neerkeek. ‘Je bent in je eigen liefdesromans gaan geloven. Je hebt een heel verwrongen kijk op mannen.’

Haar ogen vulden zich met brandende tranen. ‘Mijn kijk op jou is heel duidelijk. Ik kan geen tijd meer besteden aan een man die niet kan beslissen waar hij morgen zal zijn, laat staan dat hij kan beslissen om bij mij te zijn. Ik wil meer.’ Ze draaide zich om en begon te lopen nu ze daar nog toe in staat was.

‘Veel geluk ermee,’ zei hij, waarmee hij op haar al verbrijzelde hart stampte.





Negentien





Sebastian liep het koetshuis in met het gevoel dat hij onverwachts was verpletterd door een enorme balk. Wat was er verdomme daarnet gebeurd? Het ene moment was alles in orde geweest en ineens begon Clare te praten over gevoelens en betrokkenheid en liefde. Waar was dat allemaal vandaan gekomen? Het ene moment bedacht hij hoe fantastisch alles tussen hen was, en het volgende moment zei ze dat ze hem niet meer wilde zien.

Wat was er verdomme aan de hand?

Zijn vader keek uit het raam naar de achtertuin van de Wingates en draaide zich om. ‘Wat had dat allemaal te betekenen?’

Sebastian legde de zak van Brookstone op de bank. ‘Ik heb een massageriem voor je rug gekocht.’

‘Dank je. Dat had je niet hoeven doen.’

‘Ik wilde het.’

‘Waarom is Clare zo van streek?’ vroeg Leo.

Sebastian keek in zijn vaders ogen en haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’

‘Ik ben misschien oud, maar ik ben niet seniel. Ik weet dat jullie iets met elkaar hebben.’

‘Nou, het is voorbij.’ Hoewel hij het zei, besefte hij het nog steeds niet.