Niet alles is liefde(87)

Achttien





Drie dagen na Clares verjaardag belde Sebastian, en ze merkte dat ze geen geluk had. Integendeel. Alleen al door de aanblik van zijn naam op haar mobiel voelde ze een steek in haar hart.

‘Hallo,’ zei ze, worstelend om kalm en een beetje blasé te klinken.

‘Wat draag je?’

Ze keek naar haar badjas en blote voeten terwijl ze een borstel door haar vochtige haren haalde. ‘Waar ben je?’

‘Op je veranda.’

Haar hand stopte, net als het bloed dat niet meer naar haar hoofd stroomde. ‘Sta je voor mijn deur?’

‘Ja.’

Ze gooide de borstel op het bed en liep van haar slaapkamer naar de hal. Ze deed de deur open en daar stond hij, razend knap in een wit T-shirt onder een donkergroen wollen shirt. Kleine lijntjes vormden rimpels rond zijn groene ogen. Hij haakte zijn telefoon aan de bruine leren riem die in de tailleband van zijn verbleekte jeans zat. O god, ze zat in de problemen.

‘Hallo Clare.’ De klank van zijn stem stuurde hete kleine tintelingen langs haar ruggengraat naar boven en veroorzaakte kippenvel op haar armen.

‘Wat doe je hier?’ vroeg ze in haar mobiel. ‘Je hebt me niet verteld dat je bij Leo op bezoek zou gaan.’

‘Leo weet niet dat ik hier ben.’ Hij pakte haar mobiel van haar af, drukte op de uitknop en gaf hem terug. ‘Ik ben hiernaartoe gevlogen om jou te zien.’

Ze keek achter hem naar de Mustang die op haar oprit geparkeerd stond en een Idaho-nummerplaat had. ‘Mij?’ Haar hart wilde het opvatten als een teken dat hij meer om haar gaf dan om een gewone vriendin met iets extra’s, maar haar hoofd wilde dat niet toestaan.

‘Ja. Ik wil vannacht bij je zijn. De hele nacht. Zoals toen je bij me in Seattle was. Ik wil niet als een klein jongetje naar mijn vaders huis terugsluipen. Alsof we iets doen wat niet mag.’

Ze moest hem wegsturen voordat ze nog verliefder op hem werd, maar het probleem was dat het veel te laat was. Ze deed de deur wijd open en liet hem binnen. ‘Wil je hier slapen?’

‘Uiteindelijk wel.’ Hij volgde haar naar binnen en wachtte tot ze de deur had gesloten voordat hij haar vastpakte.

‘Er ligt kant op mijn bed, weet je nog? Er zou iets ergs met je kunnen gebeuren als je in mijn meisjesachtige meisjesbed slaapt.’

Hij trok haar tegen zijn borstkas. ‘Dat risico neem ik.’

‘Bedankt voor mijn verjaardagscadeau.’ Ze glimlachte en legde haar handen op zijn schouders. ‘Het was heel attent van je om ervoor te zorgen dat ik het op mijn verjaardag kreeg.’

‘Vond je het leuk?’

‘Ik vond het prachtig.’

‘Laat hem eens zien,’ zei hij terwijl hij naar voren boog en een kus op haar mond gaf. Hij raakte haar aan zoals hij altijd deed, maar dit keer reageerde ze daar anders op. Hoe ze ook probeerde om het voor hem te verbergen, ze hield van Sebastian. Haar hart was erbij betrokken, en toen ze hem meenam naar haar slaapkamer was het meer dan alleen seks. Meer dan genot en bevrediging. Voor het eerst bedreef ze echt de liefde met hem. De warmte van de emotie verspreidde zich van binnenuit door haar lichaam. Vanaf het midden van haar borstkas tot in de toppen van haar vingers en tenen. Toen het voorbij was, trok ze hem tegen zich aan en kuste zijn naakte schouder.

‘Je moet me echt gemist hebben,’ zei hij naast haar oor. Hij had het verschil in hun vrijen gemerkt maar gaf een verkeerde betekenis aan de oorzaak ervan.



Sebastian bleef twee dagen bij haar en praatte met haar over het opgroeien bij zijn moeder en zijn schuldgevoel over de relatie met zijn vader. Hij vertelde haar hoe boos hij was geweest toen hij als kind was weggestuurd. Ze vermoedde dat hij niet alleen boos was geweest. Hoewel hij het niet toegaf, wist ze zeker dat hij ook gekwetst en verbijsterd was geweest.

‘Ik heb mijn lesje geleerd. Dat was de laatste keer dat ik een meisje heb verteld hoe baby’s werden gemaakt,’ zei hij.

‘Mooi zo. Ik ben jarenlang bang geweest voor seks en dat was allemaal jouw schuld.’

Hij legde een onschuldige hand op zijn borstkas. ‘De mijne?’

‘Ja. Je hebt me verteld dat zaadjes net zo groot zijn als kikkervisjes.’

Hij lachte. ‘Ik herinner het me niet, maar ik kan me best voorstellen dat ik dat heb gedaan.’

‘Dat heb je.’

Ze praatten over hun bezigheden, en hij vertelde haar dat hij hard aan zijn boek had gewerkt. Hij praatte over wendingen en draaiingen van de plot en zei dat hij dacht dat hij halverwege was. Hij biechtte ook op dat hij al haar boeken had gelezen. Ze was zo geschokt dat ze niet wist wat ze moest zeggen.

‘Als ze geen halfnaakte mannen op het omslag hadden, denk ik dat meer mannen ze zouden lezen,’ zei hij tijdens het avondeten bij haar thuis.