Nachtster(63)

Ik maak gebruik van het moment om haar goed te bestuderen, haar energie te voelen en uit te vinden wat ze precies gaat doen. Maar ze is zo uit balans, zo losgeslagen van zichzelf en alles om haar heen dat het lijkt alsof ik in een dikke wolk witte ruis iets probeer te onderscheiden. Ik kan haar niet ‘lezen’.

Als ze me aanvalt met haar opgeheven vuist op weg omlaag naar mijn maag, dan blokkeer ik haar meteen.

Ik had dan ook nooit verwacht dat ze op het laatste moment iets anders zou doen.

Ik had nooit verwacht dat iemand die zo afgepeigerd en wankel is, nog zo soepel beweegt.

Ik zie nog net de verwilderde, triomfantelijke blik in haar ogen voor ze haar vuist recht op mijn keel ramt.

Ze stompt me precies in de roos – mijn zwakke plek, het vijfde chakra – het centrum voor een gebrekkig inzicht, verkeerd gebruik van informatie en een vertrouwen in de verkeerde mensen.

Zo hard en snel weet ze precies de juiste plek te raken, dat ik me een ogenblik lang niet realiseer wat er gebeurd is.

Een ogenblik voor ik word overmeesterd door een onvoorstelbare pijn.

Een ogenblik voor ik uit mijn lichaam schiet, zwevend, dwarrelend en omlaag starend naar Havens grijns vol leedvermaak, ­Judes ineengedoken lichaam en de prachtige, maar vlug voorbijgaande glimp van een blauwe hemel die zich overal om me heen uitstrekt. Alles krimpt en stort in elkaar. Dan wordt het zwart voor mijn ogen.





Zesentwintig

Ze zeggen toch dat je je hele leven aan je voorbij ziet flitsen als je doodgaat?

Nou, dat klopt.

Dat is precies wat me nu gebeurt.

Niet voor het eerst, trouwens. De eerste keer dat ik stierf, ging ik regelrecht naar Zomerland.

Maar dit keer is het anders.

Dit keer zie ik álles.

Elk belangrijk en ingrijpend moment uit mijn huidige leven, maar ook uit mijn vorige incarnaties.

De beelden kolken om me heen terwijl ik in vrije val door een massieve, donkere ruimte schiet. Er is geen licht en het is er angstaanjagend, maar ook bekend. Het kost me moeite te bedenken wanneer ik dit eerder meegemaakt zou kunnen hebben.

Opeens weet ik het: Schaduwland.

De plek voor verloren zielen.

De eeuwige duisternis voor onsterfelijken zoals ik.

Daar ga ik naartoe. Het is net als die keer dat ik het meemaakte in Damens gedachten.

Behalve deze hele voorstelling, dan.

Dat deel heeft hij me niet laten zien.

Al snel begrijp ik ook waarom.

En waarom hij zich zo bezwaard voelde na terugkomst uit dit Schaduwland.

Waarom hij zich zo anders gedroeg, zo nederig en veranderd.

Ik stort heel snel omlaag, met het gevoel van een soort omgekeerde zwaartekracht. Het is net alsof mijn maag dwars door mijn schouders en hoofd naar buiten wil barsten. Ondertussen verschijnen de beelden overal om me heen.

Eerst vang ik alleen een glimp op hier en daar, flitsen van mezelf in mijn diverse incarnaties. Naarmate ik meer gewend raak aan het gevoel en de snelheid en beweging, leer ik het te verzachten en vertragen. Ik kan me focussen. Nu zie ik de beelden een voor een terwijl ze langs me blijven stromen.

Helemaal onbewerkt.

Niet gecensureerd.

Dus ook alle delen die Damen voor me verborgen hield.

Het begint bij mijn allereerste leven in Parijs, toen ik een arm weeskind was, een dienstmeisje genaamd Evaline. Ik krimp ineen als ik een paar van de smerige taken zie die ik moest uitvoeren – in dit geval ben ik blij dat Damen me beschermde tegen deze misselijkmakende taferelen. Alles ontpopt zich precies zoals hij me heeft verteld. Pas dan ontdek ik Jude – een aantrekkelijke, jonge staljongen met een gespierd, slank lichaam, zandblond haar en indringende, bruine ogen. Ik zie hoe we elkaar meer en meer opzoeken. Eerst langzaam met een blik hier en een woord daar, tot het minder ongemakkelijk is en we gevoelens ontwikkelen. We doen serieuze beloften aan elkaar. Beloften die ik van plan ben na te komen, tot Damen ten tonele verschijnt en me het hoofd op hol brengt.

Ja, hij heeft een paar trucjes uitgehaald en gebruikgemaakt van al zijn onsterfelijke charme. Hij dook altijd precies op het juiste moment op, op de juiste plek. Wist altijd indruk te maken op een grootse, spectaculaire manier. Maar toch was dat helemaal niet nodig geweest. Want om eerlijk te zijn – en die waarheid zie ik nu pas in alle helderheid – hij heeft mijn hart niet gewonnen met magie en trucjes. Magie had er niets mee te maken.

Al vanaf het eerste moment viel ik voor hem. Vanaf die allereerste blik.

Ik viel voor hem zonder dat ik wist wie hij was of wat hij allemaal kon.

Zijn aantrekkingskracht, de reden waarom ik zo snel verliefd werd, dat was niet dankzij magie. Dat kwam door Damen zelf, omdat hij is wie hij is.

Ik bekijk onze complete tijd samen als geliefden – scènes die we in Zomerland opnieuw beleefden, maar ook nieuwe, waaronder mijn afgrijselijke dood door Drina’s toedoen. En dan volgt een volgend leven. Het puriteinse meisje met de strenge vader, haar moeder lang geleden gestorven. Haar hele garderobe bestaat uit drie kleurloze jurken en ze leidt een nog kleurlozer bestaan. Het enige lichtpuntje in dat saaie leven is een jonge man uit onze parochie. Hij heeft warrig haar, een gulle glimlach en vriendelijke ogen die ik meteen herken als die van Jude. Mijn vader keurt de match goed en hij moedigt het aan, maar dan komt de dag waarop ik Damen in een van de kerkbanken ontdek. Mijn hele wereld, mijn complete toekomst, staat op zijn kop. Niet lang na die eerste ontmoeting, niet lang nadat ik hem beter leer kennen, ben ik bereid mijn leven van nederige gehoorzaamheid te verruilen voor zijn glansrijke bestaan. Althans, totdat Drina het tot een vroegtijdig einde brengt.