Nacht in Parijs(52)

Toen ze door de tuindeuren naar buiten stapte, zag ze op het terras potplanten met grote gele bloemen die er nooit hadden gestaan, in ieder geval niet de laatste tien jaar.

‘Datura’s,’ merkte Evelyne op die Chantal had zien kijken. ‘Die bloeien heel lang. Vrolijk, hè?’

Inderdaad. De tuin, het huis, alles ademde een verloren gewaande vrolijkheid uit. Over de ronde tuintafel onder de kersenboom hing een nieuw tafelkleed van diepblauw linnen met roze bloemetjes. De witmetalen stoeltjes hadden nieuwe kussens met hetzelfde dessin.

‘We zijn vanmiddag op en neer geweest naar Jardiland,’ zei Evelyne, ‘met jouw auto. Dat vind je toch niet erg, hè?’

‘Natuurlijk niet.’ Er viel een stilte. ‘Kan ik ergens mee helpen?’

‘Nee, nee. Ik ga even bij Hotze kijken. Je weet maar nooit.’ Na een zenuwachtig lachje liep ze terug het huis in.

Chantal drentelde een beetje door de tuin. Tegen de zijkant van het huis stonden rozenstruiken die nog geplant moesten worden, twee kleine fruitboompjes en een bak vol geraniums. In het gras lag een doos met onderdelen voor een zelf te monteren rozenboog. We hebben geen grote plannen. We bekijken het van dag tot dag. De plannen die Evelyne en Hotze met de tuin hadden, strekten verder dan een dag. Chantal wierp een blik naar boven, naar haar oude kamer. De kamer daarnaast was de slaapkamer van haar ouders. De ramen stonden wagenwijd open om tien jaar nicotinegeur eruit te laten trekken. Blijkbaar had Evelyne voor elkaar gekregen wat haar nooit was gelukt. Zo leek het. Chantal drentelde verder. Het voelde wonderlijk om langs haar geboortehuis te lopen, thuis en toch vreemd, alsof ze een gast was. Door het openstaande keukenraam hoorde ze lachen. Het hoge gegiechel van Evelyne en een veel lager geluid van een naar adem happende Hotze. Wanneer had ze haar vader voor de laatste keer zo horen lachen? Hij klonk als een jonge vent. Chantal voelde opnieuw een steek door haar borst trekken. Jaloezie? Ze gunde iedereen op de wereld het allerbeste, zeker haar beste vriendin en haar vader. De twee waren verliefd. Nou en? Voor zijn leeftijd was Hotze nog best een appetijtelijke man. Ze herinnerde zich wat Evelyne had gezegd toen ze hem voor de eerste keer had gezien. Wat een knappe man, jouw vader. Nu begrijp ik waaraan jij je fantastisch uiterlijk te danken hebt. Chantal had een beetje schaapachtig gelachen. Evelyne had er nooit een geheim van gemaakt dat ze vond dat Chantal er geweldig uitzag. Lang, slank, atletisch en met noordelijk natuurlijk blond haar. Ze zag er inderdaad goed uit, wist Chantal. Was ze daarom jaloers op Evelyne die meer dan een hoofd kleiner was dan zij en dikker en ouder? Of was ze jaloers omdat Evelyne wel van het leven kon genieten? Behalve zijn uiterlijk had ze ook Hotzes calvinisme geërfd, bedacht Chantal. Ze was te zwaar op de hand, te fanatiek met werk bezig, geen wonder dat ze al weer zo’n lange tijd alleen was.

‘Daar zijn we weer!’

Hotze liep voorop, een groot dienblad torsend met hapjes, glazen, servies en bestek. Niks geen klachten over reumahanden of pijn in zijn nek en rug. Evelyne hobbelde er vrolijk achteraan met een champagnekoeler en een fles chablis.

‘Deze is vast niet zo lekker als die van jou,’ zei ze glimlachend, ‘maar wel koud.’

Ze namen plaats aan de tafel, Hotze in het midden, als vanzelfsprekend, en proostten.

Chantal keek of er een asbak op tafel stond. Nee dus. ‘Ben je gestopt met roken?’ vroeg ze.

‘Sinds gisteren.’ Hij lachte een beetje verlegen. ‘Dat probeer ik tenminste.’

‘Knap, hè?’ Evelyne wierp hem een verliefde blik toe.

‘Heel knap.’ Voor zolang het duurt, dacht Chantal. Hotze had het al vaker geprobeerd. ‘Hebben jullie nog vakantieplannen?’ vroeg ze om het gesprek op gang te brengen.

‘Misschien een paar dagen naar zee, hè?’ Met een soort van hondenblik keek Hotze Evelyne aan. ‘Een oud-collega van het conservatorium heeft een appartement in Cherbourg waar we heen kunnen.’

Chantal knikte. Ze had wel eens van het appartement gehoord. Hotze had er al veel vaker heen kunnen gaan, maar hij had het aanbod vervolgens, net zo vaak, naast zich neergelegd. Somber, futloos. Waarom zou hij zich aan zee beter voelen dan thuis?

‘Waarom ga je niet mee?’ riep Evelyne.

‘Ik?’

‘Lekker uitwaaien op het strand.’

Zo te zien was Evelyne de oude afspraak om samen naar de Charente-Maritime te gaan echt vergeten.

‘Het appartement heeft drie slaapkamers en twee badkamers,’ zei Hotze alsof dat de zaak vereenvoudigde.

‘Ik eh…’ Chantal nam een flinke slok chablis. ‘Ik ben nogal druk met werk.’ Ze keek Evelyne aan. ‘Deadlines. Je weet wel.’

Evelyne knikte begrijpend. ‘Maar misschien blijven we gewoon lekker hier. En dan kunnen we elkaar zien wanneer het jou uitkomt.’