Nacht in Parijs(29)

‘Natuurlijk,’ antwoordde ze snel.

‘Fijn.’

Veel bekakter kon het woord niet worden uitgesproken. Axel wás bekakt. Geen wonder met een familie waar iedere mannelijke nazaat een belangrijke post bekleedde of bekleed had in de regering of magistratuur. Axels vader was staatssecretaris onder Chirac geweest. Axels grootvader had het tot minister van Buitenlandse Zaken onder Giscard d’Estaing geschopt. Axel, voorbestemd om in de voetsporen van zijn illustere familieleden te treden, was naar een van de grandes écoles gestuurd. Na zijn afstuderen had hij zich echter op internet gestort en in korte tijd een kapitaal verdiend met het kopen en verkopen van domeinnamen. Daarna had hij het leven van een playboy geleefd, regelmatig de voorpagina van Paris Match of een van de andere boulevardbladen gehaald, om vervolgens, op zijn achtendertigste, zelf een krant te beginnen en uit te groeien tot een van de grootste criticasters van het regime waar zijn familie alles aan te danken had.

‘Ik dacht dat je deze week de stad uit was,’ zei hij.

De middag vóór het feest had Axel gevraagd of ze de eerste week van augustus bureaudienst wilde draaien. Omdat ze net gehoord had dat Evelyne die week kwam logeren, had ze nee gezegd en, om niet de indruk te wekken dat ze zich te goed voelde voor bureaudiensten, had ze geantwoord dat ze die week met haar beste vriendin een paar dagen naar de kust zou gaan.

‘Er is iets tussen gekomen,’ antwoordde Chantal.

‘Toch niets vervelends?’

‘Nee, hoor.’

Er viel een stilte.

‘Had je met iemand op de redactie afgesproken?’ Zijn ogen begonnen te glanzen. ‘Iemand in het bijzonder?’

‘Ik eh…’ Ze vroeg zich af hoe ze haar verzoek moest inkleden. Ze had iemand nodig om haar vastgelopen onderzoek naar Guy Lavillier vlot te trekken. Axel was een van de best geïnformeerde journalisten die ze kende, zo niet de beste. Ongetwijfeld wist hij dingen over Lavillier die niet op internet te vinden waren. Maar ze wilde ook niet overkomen als een stagiaire die achter het eerste het beste gerucht aanholde om de hoofdredacteur vervolgens te vragen of dat waar was.

‘Koffie?’ Hij hief zijn hand ten teken dat ze niets moest zeggen. ‘Dubbele espresso met één suiker, nietwaar?’

‘Ja.’

Terwijl Axel naar de pantry in de hoek van de redactie liep, verbaasde Chantal zich over zijn geheugen. Hoe vaak had hij voor haar espresso gehaald? Eén, twee keer? Meer niet. Axel gold als een scherp waarnemer. Dat, gecombineerd met een goed stel hersens en een uitgebreid netwerk van informanten, maakte hem tot een briljante hoofdredacteur. Zijn privéleven was aanzienlijk minder briljant. Drie mislukte huwelijken. Er werd gefluisterd dat een groot deel van de winst van Vox in de zakken van zijn exen verdween.

‘Hier.’ Hij zette de twee dampende kartonnen bekertjes vlak naast elkaar op tafel en bood Chantal een bureaustoel aan.

‘Nog nieuws?’ begon ze weinig origineel.

‘Nieuws!’ Axel snoof. ‘Een boerkaproces noem ik geen nieuws en in welk ziekenhuis de vrouw van de president straks gaat werpen vind ik ook niet echt spannend.’ Hij trok een tweede bureaustoel naar zich toe en nam naast haar plaats, zo dicht dat zijn benen bijna die van haar raakten. ‘Het is komkommertijd. Misschien neem ik wel een paar dagen vrij. Een weekje zeilen. De stad uit, de hitte ontvluchten.’ Hij keek haar indringend aan. ‘Hou jij van zeilen?’

‘Nee.’

‘Jammer.’ Terwijl hij haar onverstoorbaar bleef aankijken, nipte hij aan zijn bekertje. ‘Heb jij nog iets interessants?’ Hij schoof nog iets dichterbij.

‘Ik werk aan mijn 1968-serie.’

Ze zag hem knikken. Haar artikelen stonden gepland voor juli en augustus. Omdat Ile Séguin een prominente rol had gespeeld in het revolutiejaar – de staking van de Renault-arbeiders, de studenten die zich vervolgens bij hen hadden aangesloten – had Axel meteen ‘ja’ tegen haar voorstel gezegd.

‘Iemand tipte me over een interessant stel,’ ging Chantal verder.

‘Wie?’

‘Guy en Isabelle Lavillier.’

‘Geile Guy?’

Ze verslikte zich bijna in haar espresso. ‘Hoezo eh… geil?’

‘Guy Lavillier heeft een pathologisch zwak voor mooie jonge vrouwen zoals jij. Blond en grote tieten.’ Zijn blik ging ongegeneerd omlaag.

‘Ik heb geen grote tieten.’

‘Gelukkig niet. Hoe groter, hoe eerder ze gaan hangen.’ Hij keek haar weer aan, op slag serieus. ‘Ik wist niet dat Guy Lavillier aan het studentenoproer had meegedaan.’

‘Dat ben ik nog aan het checken,’ antwoordde ze snel. Qua leeftijd was het mogelijk, dacht ze, maar gezien Lavilliers politieke kleur leek het niet erg voor de hand te liggen. Guy Lavillier op de barricade. Naast Hotze. Veel gekker moest het niet worden.