Nacht in Parijs(28)

Ile Séguin lag net buiten de stadsgrens van Parijs, in Boulogne-Billancourt. Na de sluiting van de Renault-fabriek was het eiland jarenlang niet meer dan een verzameling troosteloze bedrijfspanden en een hoop onkruid. Maar toen het gemeentebestuur de boel had gesloopt en er een cultureel centrum had neergezet, stonden bedrijven te trappelen om op Ile Séguin te mogen bouwen. Vox was de laatste in de rij geweest. Aan de oostzijde was een paviljoenachtig gebouw verrezen met veel glas en een groot terras dat uitkeek op de Seine.

Vanaf het eerste moment had Chantal zich er thuis gevoeld. Wanneer ze er even genoeg van had om thuis te werken, ging ze naar de redactie om verder te schrijven of met iemand een praatje aan te knopen. Collega’s genoeg. Enthousiaste journalisten die, net als zij, maar wat trots waren te werken voor de internetkrant die zich in korte tijd had ontwikkeld tot een van de belangrijkste spelers in het Franse medialandschap. Natuurlijk had Chantal een uitnodiging ontvangen voor het feest ter gelegenheid van het tweejarige bestaan. En natuurlijk was ze gegaan.

Een warme juniavond. Het terras was versierd met honderden bontgekleurde lampjes. Buiten stond het zwart van de mensen. Tout Paris, en iedereen die daarbij wilde horen. Een meterslang buffet beladen met exquise hapjes. Drank, veel drank. Op het podium speelde de beste Afrikaanse band die Chantal ooit had gehoord. Ze had zich euforisch gevoeld. Hiervoor was ze uit de provincie teruggekomen, terug naar waar het gebeurde. Ze had gedronken, gedanst en…

Terwijl ze op de drempel van de redactie stond, probeerde ze de rest van de avond te vergeten. Nee, er was niets gebeurd. Ze had zich een beetje raar gedragen, meer niet. Aangezien ze niet de enige was die tijdens het feestje te veel had gedronken, was er geen enkele reden om ergens over in te zitten. Ze zette haar breedste glimlach op en liep verder.

Vanuit de verte hoorde ze hem tikken. Driftige aanslagen, als mitrailleursalvo’s. Hij zat aan een van de sloophouten designtafels, zijn rug naar de ingang gekeerd, alsof hij niet wilde dat iemand hem stoorde. Ze kon zó omdraaien.

‘Chantal!’

Een vrouw met een mouwloos T-shirt en gemillimeterd grijs haar die aan een van de andere tafels zat, stak haar hand op.

Chantal groette terug. Op het feest had ze met de vrouw staan praten, maar een voornaam wilde haar nu niet te binnen schieten. De vrouw was freelancer, zoals bijna iedereen. Behalve onthullende journalistiek vormden de vaste lage personeelskosten de basis voor het succes van Vox.

‘Hé… Chantal.’

Hij had haar naam horen roepen en deed nu net alsof hij verrast was haar op de redactie te zien. Terwijl hij met beide handen zijn halflange blonde haar naar achteren streek, liep hij zelfverzekerd op haar af. Niks gekrenkt. Met zijn Italiaanse schoenen, zijn designjeans en zijn blauwwit gestreepte Periali-hemd met rode bretels leek Axel Broche meer op een overjarige voorzitter van het studentencorps dan op de hoofdredacteur van een kritische, onafhankelijke internetkrant die door heel rechts Frankrijk werd gevreesd.

‘Axel,’ reageerde ze alsof ze net zo verrast was.

‘Lang niet gezien.’ Hij gaf haar twee kussen waarbij een van zijn handen iets te lang op haar bil bleef rusten. ‘Ik moest laatst nog aan je denken.’

Terwijl ze zijn glimlach beantwoordde, begon de film opnieuw. In een opwelling, een combinatie van iets te veel drank en jeugdige overmoed, had ze hem uitgedaagd de dansvloer op te komen. Waarom Axel? Als dank voor haar eerste opdracht als freelancer? In ieder geval was hij zonder aarzeling op haar uitnodiging ingegaan. Vervolgens hadden een mannetje of tweehonderd toegekeken en gejoeld bij iedere keer dat hun bekkens, handen of andere lichaamsdelen elkaar raakten. Na afloop van het nummer, toen de toeschouwers in een luid applaus waren uitgebarsten, had hij haar ingefluisterd om elkaar over vijf minuten te treffen in het archief en was vervolgens, zonder het antwoord af te wachten, naar het buffet gelopen. In haar hoofd begonnen stemmetjes te piepen dat hij haar baas was en dat je werk en privé maar beter kon scheiden, maar nadat ze hem het terras had zien verlaten, had ze alle waarschuwingen in de wind geslagen en was hem even later gevolgd. Waarom niet? Axel was een aantrekkelijke man. Het was maanden geleden dat ze seks had gehad. De deur van het archief stond op een kier. Binnen brandde geen licht. Ze kon hem bij wijze van spreken ruiken. Pas toen waren de alarmbellen echt gaan rinkelen. Niet doen. Ze had rechtsomkeert gemaakt en als een haas het feest verlaten.

Dat was vijf weken geleden. Sindsdien hadden ze elkaar gesproken noch gezien.

‘Wanneer moest je aan me denken?’ vroeg ze zo luchtig mogelijk.

‘Afgelopen vrijdag belde een uitgever die geïnteresseerd was in jouw serie. Ik heb hem jouw 06-nummer gegeven. Dat was toch goed, hoop ik?’