Nacht in Parijs(116)

‘Hallo?’

Haar stem weerkaatste tussen de stenen muren.

‘Hallo?’

In de belendende ruimte meende Chantal iets te horen. Even later ging de deur open en schuifelde een klein oud vrouwtje met een schort voor de keuken binnen.

‘Madame Giraud?’

‘Ja.’

Het vrouwtje had een perkamentachtige huid en dun haar dat ze met een haarspeld had opgestoken. Onder haar schort droeg ze een zwarte blouse en een lange zwarte rok die bijna over haar afgetrapte sloffen viel. Chantal schatte haar tussen de tachtig en de negentig.

‘Kan ik u helpen?’ klonk het met een zwak stemmetje. Chantal besloot er niet omheen te draaien: ‘Ik ben op zoek naar uw kleinzoon.’

De vrouw sloot ijlings de tussendeur. ‘Bent u van de sociale dienst?’ vroeg ze angstig.

‘Nee.’

‘Van de politie?’

‘Nee, mevrouw.’

Op de voor hun leven vechtende vliegen na was het weer muisstil.

‘Wie bent u dan?’ vroeg de vrouw terwijl ze, nog steeds wantrouwend, het licht in de keuken aanknipte.

‘Chantal Zwart.’ Chantal gaf de vrouw een hand, die ze maar aarzelend beantwoordde. ‘Ik werk voor de krant. Uw kleinzoon,’ ging ze gauw verder, ‘zou mij een interview geven over zijn leven, maar hij is niet op het afgesproken tijdstip verschenen en nu kan ik hem nergens bereiken.’ Of de grootouders en de kleinzoon contact met elkaar hadden was een gok, maar veel keus had ze niet.

‘Een interview over zijn leven?’ De oude vrouw staarde haar ongelovig aan. ‘Het leven van Bruno verdient geen schoonheidsprijs.’

Bingo.

De voornaam was binnen. Bruno.

‘Wat bedoelt u met geen schoonheidsprijs?’ vroeg Chantal zo terloops mogelijk.

De vrouw schudde haar hoofd alsof ze er spijt van had dat ze al zoveel had gezegd. ‘Waar wilde u met hem over spreken?’ De dunne grijze wenkbrauwen hadden zich samengetrokken. Het wantrouwen was weer terug.

‘Hoe hij na zoveel jaar zijn familie weer heeft teruggevonden. Dat is een mooi verhaal. Iets wat mensen graag lezen.’

De vrouw greep haar schort vast en keek nog steeds of ze het niet vertrouwde.

‘U hebt toch weer contact?’ gokte Chantal.

‘Ja. Sinds de dood van onze dochter.’

‘Dédée.’

‘Dus daar weet u van?’ fluisterde de vrouw na een bezorgde blik op de tussendeur.

‘Toen ik een tijdje geleden Bruno voor het interview benaderde, heeft hij me een paar dingen verteld.’

Het was weer stil.

Ze boog haar hoofd en zuchtte diep. ‘We hebben veel fout gedaan.’ Ze sloeg de handen voor haar gezicht.

Er viel opnieuw een stilte.

‘Iedereen maakt fouten,’ zei Chantal geroerd. Het liefst zou ze het vrouwtje in haar armen willen nemen, heel voorzichtig, en zeggen hoe het haar speet dat ze hier plompverloren was binnengevallen om het verleden op te rakelen. ‘Achteraf had u het vast heel anders gedaan,’ voegde Chantal er nog aan toe.

De vrouw keek op. Een gepijnigde blik. ‘Ik had mijn man moeten afremmen,’ zei ze half fluisterend. Ze bracht haar hoofd naar Chantal en begon nog zachter te fluisteren: ‘Maar hij zag het als een kans om onszelf te verbeteren. Daarom heb ik me ook niet bemoeid met het contract dat hij met meneer Lavillier heeft opgesteld.’

‘Wat voor contract?’

‘Als we zouden zwijgen, kregen we ieder jaar een stukje meer van het land en de gebouwen in bezit. De droom van mijn man was om ooit zelfstandig te zijn. Vrij. Maar zelfs nu we na zoveel jaar eigenaar zijn van de boerderij en het land en de stallen verpachten, levert het nauwelijks iets op. Vroeger was meneer Lavillier verantwoordelijk voor het onderhoud aan de gebouwen. Nu moeten we alles zelf betalen. Onder aan de streep blijft er niets over. Wie arm geboren is…’ De vrouw hield abrupt op met praten en keek alsof ze in het vertrek naast de keuken iets had gehoord. ‘Het was een foute beslissing,’ fluisterde ze even later hoofdschuddend verder. ‘Net zoals het afstaan van het kind.’

‘Was dat een eis van meneer Lavillier?’

‘Ja. Daar begon alles mee. Meneer Lavillier wilde niet dat zijn zonen hun leven zouden vergooien door te blijven hangen aan een boerenmeisje: De bitterheid was overduidelijk.

Chantal wierp een blik in de rondte. Geen radio, geen krant. Naar welke televisieprogramma’s keek mevrouw Giraud? Was er een kans dat ze niet op de hoogte was van de moord op Guy Lavillier. Chantal hoopte het. ‘Wat vond u ervan dat het kind werd afgestaan?’

‘Ik vond het goed, omdat mijn man het goedvond.’ Er volgde een diepe zucht. ‘“Een vrouw dient zich gehoorzaam en bescheiden te laten onderwijzen. Ik sta haar dus niet toe dat ze zelf onderwijst of gezag over mannen heeft. Ze moet bescheiden zijn.” Zo staat het in de Bijbel. De echtgenote volgt de echtgenoot. Bovendien was Dédée toen ze in verwachting raakte nog een kind. Te jong om zelf te kunnen beslissen. Ik heb tot God gebeden. Het was de juiste beslissing. Toen. Daar was ik van overtuigd. Nog voor iemand iets aan haar kon zien, hebben we Dédée naar een klooster in de Cevennen gestuurd, hier ver vandaan. Meneer Lavillier heeft het allemaal betaald. Als iemand in het dorp vroeg waar Dédée was, zeiden we dat ze ziek was en dat ze in de bergen verbleef om aan te sterken.’