Nacht in Parijs(113)

Jarre vindt de man meteen onsympathiek. Het aanstellerig glanzende antracietkleurige pak, de bovenste knoopjes van het zijden hemd open opdat niemand de zware gouden ketting kan ontgaan, het zonnebankbruin dat door de gladgeschoren schedel en de witgebleekte tanden wordt benadrukt, de slechte adem.

De man heeft naast Renoir plaatsgenomen. ‘Is dit een verhoor?’

Twee priemende kooltjes kijken Jarre aan.

‘Want als dit een verhoor is,’ vervolgt Ortola op dezelfde dreigtoon, ‘dan bel ik nu mijn advocaat.’

‘Dit is geen verhoor,’ zegt Jarre terwijl hij zich moet dwingen om beleefd te blijven. ‘Alleen maar een vriendelijk bedoeld gesprek. Als we het minder druk zouden hebben, hadden we u graag thuis bezocht.’

‘Ik heb het ook druk.’

‘Uiteraard. En daarom waardeer ik het dat u bent gekomen. Overigens…’ gaat Jarre verder terwijl hij de aantekeningen zoekt die hij de afgelopen twee uur heeft gemaakt, ‘kostte het de nodige moeite u te vinden. Uw naam is Oscar Ortola, maar uw appartement in de rue Duret staat op naam van Oscar Rama.’

‘Mijn moeder heet Rama en mijn vader Ortola. Bij ons in Albanië is het heel gebruikelijk om beide namen te gebruiken. Afzonderlijk of samen. Uit respect voor onze ouders,’ voegt Ortola er met een veelbetekenend lachje aan toe.

Renoir, die tot dan toe met een uitgestreken gezicht heeft toegehoord, kan een spottende glimlach niet langer bedwingen.

Jarre richt zich snel op Ortola, beseffend dat dit misschien wel het laatste verhoor is dat hij als plaatsvervangend hoofdcommissaris mag afnemen. ‘U bent de zaakwaarnemer van mevrouw Marie-Christine Grenoult, de nieuwe leider van La Nouvelle France. Is dat correct?’

‘Ik ben de zaakwaarnemer van mevrouw Grenoult wat betreft het pand aan de rue de Prony,’ antwoordt Ortola.

‘Maar u bent tevens de huurder van het pand?’

‘Inderdaad. Dat lijkt misschien een wat wonderlijke constructie, maar tot nu toe werkt het voor beide partijen naar volle tevredenheid.’

‘Dus u hebt niets te maken met La Nouvelle France?’

‘Nee.’

‘Noch met mevrouw Grenoult in haar nieuwe politieke functie?’

‘Nee.’ Ortola’s gezicht verraadt geen enkele emotie.

‘Ziet u elkaar vaak?’

‘Niet zo vaak.’

‘Toch heb ik begrepen dat…’ Automatisch grijpt Jarre naar het rode boekje dat er niet meer is. Zonder zijn aantekeningen voelt hij zich onthand. Nu moet hij alles uit zijn hoofd doen. ‘Ik heb begrepen dat mevrouw Grenoult u onlangs in de rue Duret heeft bezocht.’ Vanuit zijn ooghoek ziet hij Renoir zijn wenkbrauwen fronsen.

‘Mevrouw Grenoult heeft mij inderdaad thuis bezocht,’ antwoordt Ortola met hetzelfde emotieloze gezicht. ‘Na de moord op Guy Lavillier kwamen er zoveel vragen op haar af, dat ze mij gevraagd heeft om wat zaken voor haar te regelen.’

‘Zoals?’

‘Zoals de persconferentie in Le Méridien en nog een paar dingetjes. La Nouvelle France is maar een eenmansbeweging. Na de moord op Guy Lavillier was er niemand meer over.’

‘En de fractiemedewerker dan?’ vraagt Jarre. ‘Meneer Simiç?’

‘Ja?’ Ortola doet net alsof hij de vraag niet begrijpt.

‘Waarom heeft Simiç die persconferentie niet georganiseerd?’

‘Meneer Simiç is plotseling ziek geworden.’

Hoewel Jarre niet anders dan hele en halve leugens heeft verwacht, moet hij opnieuw zijn uiterste best doen zich te beheersen. ‘U kent meneer Simiç, nietwaar?’ Tot zijn genoegen constateert hij hoe Renoir ongemakkelijk op zijn stoel begint te draaien.

‘Ja,’ antwoordt Ortola. ‘We hebben ooit in dezelfde branche gewerkt.’

‘Persoonsbeveiliging, is het niet?’

‘Inderdaad.’

‘Was een van u, of misschien u beiden, verleden jaar betrokken bij de beveiliging van Guy Lavillier?’

‘Daar kan ik uit het oogpunt van privacy geen mededelingen over doen.’

Renoir is opgehouden met draaien.

‘Hoe komt het dat Guy Lavillier zitting heeft genomen in uw bestuur?’ vraagt Jarre.

‘Hij heeft zichzelf aangemeld,’ antwoordt Ortola, ‘en als zo’n gerespecteerd politicus zichzelf aanmeldt, wie ben ik dan om dat te weigeren?’

Terwijl Jarre een ingehouden lachje van Renoir meent te horen, blijft hij de kale Ortola aankijken. ‘Wist u dat Marie-Christine Grenoult de rol van Guy Lavillier zou overnemen?’

‘Nee.’ De Albanees schudt zijn hoofd. ‘Ik denk dat ik net zo verrast was als u en de rest van Frankrijk. U moet weten dat ik behalve het verlenen van een paar hand- en spandiensten geen enkele bemoeienis heb met La Nouvelle France. Mijn werk is de stichting Formosa die als doel heeft om…’