Marcolini broers 01(31)

Claire keek naar een van de jonge kinderen die hij geopereerd had. Het meisje, dat zeven of acht was, was geboren met hypertelorisme, een aangeboren aandoening die zich uitte in een breed gezicht, wijd uit elkaar staande ogen en een platte neus. Om dat te herstellen was er een zware gezichtsreconstructie nodig geweest met een team van drie chirurgen: een neurochirurg, een kaakchirurg en een plastisch chirurg. De laatste was in dit geval Antonio geweest. Het team was twaalf uur bezig geweest om het meisje een kans te geven op een normaal leven, waarin ze zich niet hoefde te schamen voor haar opvallende uiterlijk. Het verschil tussen de foto’s van voor en na de operatie was wonderbaarlijk, en de glimlachende gezichten van de ouders van het kind en het meisje zelf waren onbetaalbaar.

Toen Antonio klaar was met zijn presentatie, beantwoordde hij vragen uit de zaal voor hij, onder een luid applaus, weer terugkeerde naar de tafel.

De band begon weer te spelen en Antonio reikte naar Claires hand. ‘Laten we nog even dansen voor we naar huis gaan,’ stelde hij voor.

Zonder aarzeling liet ze zich door hem leiden, en ze sloeg haar armen om zijn nek, terwijl hij de zijne om haar middel legde. Een intieme omhelzing die perfect paste bij het trage ritme van het rustige nummer dat gespeeld werd.

‘Ik vind dat je erg goed omging met de opmerking van Janine Brian,’ zei Antonio na een tijdje.

Met een gepijnigde blik op haar gezicht keek ze naar hem op. ‘Dank je,’ zei ze. ‘Je had gelijk dat we niet kunnen verwachten dat mensen de hele tijd het onderwerp baby’s mijden in ons bijzijn. Ik heb vrienden die kinderen hebben, en ik heb mezelf zover gekregen om gewoon bij ze langs te gaan, en zelfs om op te passen zonder dat ik jaloers ben.’

Een paar seconden lang keek hij op haar neer. ‘Dat is heel dapper van je.’

Ze grimaste en staarde naar zijn strikje. ‘Niet echt… Er zijn dagen waarop het erg moeilijk is… weet je… als je aan haar denkt…’

Op dat moment voelde Antonio de verlammende pijn van het verdriet door zijn lichaam razen. De laatste tijd overviel het hem nog vaker dan anders. Als hij bij Claire was, drong het tot hem door wat voor impact het had op beide ouders om een kind te verliezen, jarenlang of zelfs voor altijd. De moeder had het het zwaarst, aangezien zij de baby maandenlang had gedragen, om nog maar te zwijgen over de hormonen die opspelen tijdens en na de bevalling. Maar de vader leed ook onder het verlies, al was dat misschien niet altijd zo duidelijk als bij de moeder. Natuurlijk had de vader het kind niet gedragen, maar dat betekende niet dat hij er niet kapot van kon zijn, dat wilde niet zeggen dat hij niet het gevoel had gefaald te hebben als nieuwe vader.

Antonio was grootgebracht met de traditionele norm dat de echtgenoot en vader er moest zijn om zijn vrouw en kinderen te beschermen. Doordat Claire per ongeluk zwanger was geraakt, was hij misschien iets eerder getrouwd dan gepland, maar toen hun kind stierf, had hem dat diep geraakt. Hij had zich zo hulpeloos gevoeld en overmand door verdriet, maar had dat niet kunnen laten zien vanwege het enorme schuldgevoel dat er ook nog bij was gekomen.

Zou Claire wel weten dat hij het zichzelf kwalijk nam, en dat hij ’s nachts vaak lag te piekeren over wat hij anders had kunnen doen? Nog steeds had hij nachtmerries over het moment waarop hij bij de verloskamer aankwam waar hij haar had aangetroffen met hun doodgeboren kind in haar armen. Op dat moment had hij een deel van zichzelf afgesloten, en hoe hard hij het ook geprobeerd had, tot nu toe was het hem nog niet gelukt om dat weer open te stellen. Het was vaak alsof hij in een diepe donkere put zat.

De muziek veranderde van tempo, en ook al zei ze niets, hij voelde aan dat Claire niet langer op de dansvloer wilde blijven. Haar lichaamstaal sprak boekdelen. Hij merkte het aan de manier waarop ze verstijfde als hij haar naar zich toe trok. Het was hem nog niet duidelijk of ze zich verzette tegen hem of tegen zichzelf, maar hij had de rest van de nacht om daarachter te komen.

Het bloed stroomde naar zijn schaamstreek bij de gedachte dat hij zich weer in haar warmte zou verliezen. Nooit had hij ergens zo van genoten als van de manier waarop haar lichaam hem omsloot. Zijn huid begon te tintelen als hij dacht aan hoe ze haar handen over zijn lichaam had laten glijden, eerst verkennend en voorzichtig, maar gedurfder naarmate haar zelfvertrouwen toenam. Alles wilde hij weer voelen: haar aanraking, hoe ze smaakte, hoe zijn lijf nog uren tintelde nadat ze hem omsloten had.

‘Zullen we gaan?’ vroeg hij, nadat hij zijn vingers met de hare had verstrengeld.

Er verscheen een blos op haar wangen. ‘Ja… als je wilt…’ En ze wendde haar blik af.

Hij leidde haar terug naar de tafel en nadat ze kort afscheid hadden genomen van de andere gasten, begeleidde hij haar naar buiten, waar de limousine al op hen stond te wachten. Die zou hen terugbrengen naar zijn hotel, waar ze het bed met hem zou moeten delen of alleen op de bank zou moeten slapen. Hij was benieuwd waarvoor ze zou kiezen.