Marcolini broers 01(30)

Nog nooit had ze erbij stilgestaan hoe beroerd je je kon voelen door spijt. Het was als een stekende pijn diep vanbinnen. Bij elke steek werd ze eraan herinnerd hoe ze haar enige kans op geluk verspeeld had. Ja, ze hadden iets vreselijks meegemaakt, iets waar ze geen van beiden ooit helemaal bovenop zouden komen, maar dit was haar enige kans om de teleurstelling en het verdriet uit het verleden te verwerken. Het was optimistisch en misschien zelfs een beetje onrealistisch om te hopen dat Antonio dit keer wel verliefd op haar zou worden, maar ze had nog drie maanden om hem te laten zien dat zij genoeg van hem hield voor hen allebei.

Toen ze een paar minuten later naar buiten kwam, stond hij op van zijn plek om haar stoel voor haar naar achteren te schuiven. Fronsend gleden zijn donkere ogen over haar gezicht. ‘Is alles in orde, cara?’ vroeg hij. ‘Je bleef zo lang weg, ik had bijna iemand naar binnen gestuurd om je te zoeken.’

Ze wendde haar blik af en ging zitten. ‘Er is niets aan de hand. Er was alleen een rij, dat is alles.’

De vrouw die tegenover haar zat, leunde naar voren om met haar te praten. ‘Ik las vanmorgen in de krant over de verzoening met uw man. U wordt vast heel gelukkig dit keer. Ik ben dit jaar in september vijfendertig jaar getrouwd met John. Wij hebben ook onze ups en downs gehad, maar het draait in een huwelijk om geven en nemen en heel erg veel liefde.’

Claire perste er een glimlach uit. ‘Dank u. Ik denk dat we er nog hard aan moeten werken, maar wat u zegt, daar draait het om in een huwelijk.’

‘Mijn man is ook plastisch chirurg,’ ging de vrouw die zich had voorgesteld als Janine Brian verder. ‘Hij is erg onder de indruk van een aantal van de nieuwe technieken die Antonio laat zien. U moet wel erg trots op hem zijn. Hij heeft zoveel mensen over de hele wereld een heel nieuw leven gegeven.’

‘Ja… Ja, dat ben ik ook,’ zei Claire, terwijl ze een blik wierp op Antonio, die in gesprek was met een van de andere gasten aan hun tafel. Haar adem stokte in haar keel toen hij zijn hoofd draaide en haar aankeek, alsof hij had aangevoeld dat haar blik op hem was gericht.

Ze moest hem wel blijven aankijken, en het was alsof ze hem voor de eerste keer zag. Hij zag er verbazingwekkend knap uit in deze kleding. Zijn donkere ogen en haar kwamen goed uit in zijn smoking, en het stralend witte overhemd accentueerde zijn olijfkleurige huid. Hij lachte naar haar, alsof hij precies wist waar haar gedachten naartoe gingen. Hoe kon hij nou weten hoe graag ze elke centimeter van zijn lichaam wilde verkennen, zoals ze vroeger zo vaak had gedaan? Zag hij het verlangen in haar ogen? Merkte hij het doordat ze zo gespannen was, met haar handen speelde en onder tafel onrustig met haar benen wiebelde? Het verlangen was een soort oncontroleerbare kracht in haar lichaam. Het stroomde door haar lijf als een warme rivier onder haar huid.

‘Jullie twee zijn zo romantisch,’ zei Janine vertederd. ‘Kijk ze nou, John.’ Haar man kreeg een por in zijn ribben. ‘Zijn ze niet het meest verliefde stelletje dat je ooit hebt gezien?’

Claires wangen werden rood en Antonio kwam intussen weer naast haar zitten. Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar naar zich toe. ‘Het was dom van me om haar te laten gaan,’ zei hij. ‘Dat gebeurt me niet nog een keer, dat kan ik u verzekeren.’

‘U weet wat ze zeggen, er is niets zo leuk als het goedmaken in de slaapkamer,’ zei Janine. ‘Zo hebben wij drie kinderen gekregen. Nietwaar, schat?’

‘Janine…’ John Brian fronste.

‘Heb ik iets verkeerds gezegd?’ Nu fronste Janine ook.

‘Het geeft niet, John,’ zei Antonio, waarna hij even in Claires schouder kneep. ‘We kunnen niet van iedereen verwachten dat ze de rest van ons leven om het onderwerp kinderen heen draaien.’

Het gezicht van Janine Brian betrok. ‘O, jee… Dat was ik helemaal vergeten. John heeft me wel verteld dat… O, je zal me wel vreselijk ongevoelig vinden. Het spijt me echt ontzettend.’

Hoewel het haar moeite kostte, schonk Claire de vrouw een bemoedigende glimlach. ‘Maakt u zich maar geen zorgen,’ zei ze. ‘Elke dag wordt het ietsje makkelijker.’

Gelukkig ging het gesprek een andere kant op toen de ober verscheen met het eten. Omwille van Janine dwong Claire zichzelf om te doen alsof er niets aan de hand was, maar later kon ze zich nauwelijks herinneren wat ze precies gegeten had.

Nadat de tafels afgeruimd waren, werd Antonio geïntroduceerd door de voorzitter van de liefdadigheidsorganisatie. Claire keek toe hoe hij naar de lessenaar liep die was klaargezet voor een groot scherm. Nadat hij de voorzitter en de bestuursleden had bedankt, vertelde hij over zijn werk. Daarbij liet hij foto’s zien van patiënten die hij geholpen had. Een aantal van hen kwam uit derdewereldlanden en was op kosten van de liefdadigheidsorganisatie naar Rome gehaald voor de operatie.