Laat In De Nacht(49)

Haar woede leek hem alleen maar op te winden; zijn gezicht liep rood aan terwijl hij zijn onderlichaam tegen het hare kronkelde. 'Voel je dat, Toni? Vind je het lekker?'

'Laat me met rust!'

Ze gaf hem zo'n harde duw, dat hij achteruit wankelde en tegen de tafel viel. Ze legde een hand voor haar mond in een poging haar snikken te onderdrukken. Ze was verontwaardigd en bang tegelijk. Ze had hem nog nooit zo gezien. Haar man was een vreemde geworden.

Toen hij weer rechtop stond en zichzelf weer onder controle had, greep hij zijn jasje en zijn sleutels en stormde naar de deur. Het huis schudde op zijn grondvesten toen de deur met een enorme klap dichtsloeg. Toni wankelde naar de dichtstbijzijnde stoel en plofte neer. Ze huilde zacht, een paar minuten maar, want ze wilde niet dat de kinderen het hoorden.

Haar leven stortte in en ze kon er niets tegen doen. Zelfs nu hield ze nog van Brad. Hij weigerde hulp te vragen om zich van zijn ziekte te bevrijden. Waarom was hij vastbesloten de liefde die ze eens voor elkaar hadden gevoeld te vernietigen? Waarom verkoos hij weloverwogen zijn 'onschuldige hobby' boven haar, boven zijn kinderen? Betekenden die niet veel meer voor hem dan zijn...

Ze rende naar de garagedeur. De vuilniszak waarin ze de porno had gestopt was weg.

Brad had zijn eerste liefde meegenomen.Op het radiostation had Paris een kantoor waarin ze werkte als ze geen uitzending had. Hoewel 'kantoor' wel een groot woord was voor het kleine kamertje waar niets moois aan was en dat ook nog eens geen raam had. Tientallen jaren geleden waren de gepleisterde muren geschilderd. Ze hadden een afschuwelijke, geelbruine kleur. Het geluiddempende plafond boog door en was bezaaid met generaties vochtvlekken. Haar bureau was van foeilelijk, grijs formica, waarvan er stukken waren uitgehold, waarschijnlijk door een vorige eigenaar die door zijn omgeving hopeloos neerslachtig was geworden.

Niets in het kantoor was haar eigendom. Er waren geen ingelijste diploma's aan de muren, of posters van vakantiebestemmingen met dierbare herinneringen, geen spontane foto's van lachende vriendinnen of geposeerde familieportretten. In de kamer was niets persoonlijks. Met opzet. Foto's en dat soort dingen nodigden uit tot vragen.

Wie is dat?

Dat is Jack.

Wie is Jack ? Je man ?

Nee, we waren verloofd, maar we zijn niet getrouwd.

Hoezo? Waar is Jack nu? Is hij de reden waarom je altijd een zonnebril draagt? Is hij de reden waarom je alleen werkt? Alleen woont? Alleen bent?

Zelfs het stellen van nieuwsgierige vragen door vriendelijke medewerkers kon zeer pijnlijk zijn, dus probeerde ze dat te voorkomen door haar relatie met hen strikt professioneel te houden en een kantoor te hebben waaruit niets over haar privé-leven viel op te maken.

Niet dat er geen rommel lag.

Het afzichtelijke blad van haar bureau was met post bedekt. Dagelijks werden er zakken post op leeggestort - brieven van fans, kaarten met luisterdichtheidstabellen, interne memo's, en de eindeloze stapels materiaal die haar werden toegestuurd door platenmaatschappijen die reclame maakten voor hun nieuwste platen. Aangezien er geen plaats was voor een dossierkast in de kamer sorteerde ze alles zo efficiënt mogelijk, maar het was een taak waaraan nooit een einde kwam.

Ze had zich op de stapel correspondentie gestort nadat ze de muziek voor de show van die avond had uitgekozen en ingepro- grammeerd. Ze was er een uur mee bezig geweest toen Stan in de deuropening verscheen. Aan zijn gezicht te zien was hij in een slecht humeur. 'Je wordt vriendelijk bedankt, Paris.'

'Waarvoor?'

Hij kwam binnen en sloot de deur. 'Raad eens wie me vandaag kwam opzoeken?'

'Ik heb een bloedhekel aan raadspelletjes.'

'Twee politiemannen.'

Ze legde haar briefopener neer en keek naar hem op. 'Politiemannen?'

'Ja, dank zij jou.'

'Zijn ze naar je huis gekomen?' Ze had gedacht dat óf Carson óf de geestdriftige Griggs Stan alleen maar zou hebben gebéid om nog meer vragen te stellen.

Hij schoof een stapel enveloppen opzij en ging op de hoek van het bureau zitten. 'Ze ondervroegen me en schreven mijn antwoorden op in kleine, zwarte notitieboekjes. Heel Gestapo-ach- tig.'

'Hou op met dat gedramatiseer, Stan.'

Ze had geen tijd gehad om te slapen vanwege haar terugkeer naar het politiebureau, gevolgd door het onplezierige bezoek aan de Kemps. Voor ze kon gaan uitrusten moest ze een radioprogramma van vier uur doen zonder te laten merken dat er iets aan de hand was. Het was een afschrikwekkend vooruitzicht.

Het helen van Stans gekrenkte trots was niet de beste manier om van haar beperkte uithoudingsvermogen gebruik te maken of van de tijd die restte voordat ze de studio van de dj overnam.

'Vanmorgen heb ik een rechercheur ingelicht over Valentino's telefoontje,' zei ze. 'Blijkbaar is een jonge vrouw uit deze omgeving spoorloos verdwenen. De politie is aan het onderzoeken of er een verband is tussen haar verdwijning en Valentino's telefoontje. Ze voeren routineonderzoeken uit naar de achtergrond van iedereen die bij de zaak is betrokken, ook al is het op afstand. Dus erger je er niet aan. Ze hebben jou niet uitgekozen. Marvin staat ook op hun lijst van mensen met wie ze willen praten.'