Kussen Voor De Camera(33)
Vurig liefkoosde hij haar met zijn lippen en tong tot haar lichaam begon te schokken en ze zich volledig aan hem en haar genot overgaf.
Toen de spanning uit haar wegebde, trok hij haar dicht tegen zich aan. Hij negeerde de druk van zijn erectie en begroef zijn vingers in haar haren. De haren die model stonden voor de onstuimige vrouw die ze vanbinnen was. Haren die zich niet conformeerden en in opstand kwamen tegen iedere vorm van beteugeling. Mooie, levendige, sexy haren.
Terwijl hij door haar krullen woelde, kuste hij haar intens. Hij kon dus niet alles onder controle houden. Maar wat maakte het uit? Misschien wilde hij het wel niet. Misschien was het juist goed voor hem een tijdje voor haar te zwichten. Als hij zich inhield, ging hij alleen maar meer naar haar verlangen, en dan zou het jaren duren voor hij in staat zou zijn afstand van haar te doen.
Hoofdstuk 16
Nate haalde een kostuum uit zijn kast en legde dat op het bed waarin Payton onder de dekens lag te luieren. ‘Ik ben woensdagavond terug. Dan kunnen we samen eten.’
Een korte broek, een trainingsbroek, T-shirts en sokken waren op goed geluk in zijn koffer beland. Terwijl hij de boel netter inpakte, zag hij een slanke arm die zich rekte en een been dat onder het dek bewoog. Heel even overwoog hij de koffer en kleren op de grond te schuiven en het bed te gebruiken voor datgene waarvoor het was bedoeld.
‘Hoe heb ik in een maand tijd zo verwend kunnen raken waar het jou betreft?’ klonk het tussen de lakens vandaan. ‘Vijf dagen is erg lang.’
Dat ze hem zou missen, streelde zijn ego. Ze spraken nu ongeveer om de dag af en hadden elkaar sinds die eerste nacht nog nooit zo lang niet gezien. Maar in alle eerlijkheid moest hij toegeven dat enige afstand waarschijnlijk niet verkeerd zou zijn.
Het voelde goed om met haar samen te zijn, en ze paste naadloos in allerlei facetten van zijn leven, maar dat begon hem ook een beetje te benauwen. Hij had behoefte aan wat ruimte. Zoals ze had gezegd, gingen ze al een maand met elkaar om.
Roerloos bleef hij staan met een opgevouwen overhemd boven zijn koffer.
Meer dan achtentwintig dagen.
Hij keek naar Payton, op zoek naar een antwoord op een vraag die hem niet beviel.
Als ze ongesteld was geworden, zou hij dat hebben geweten.
Nee. Nee. Hij zag spoken. Ze was niet zwanger. Dat kon ze niet zijn. Hoe vaak had hij niet in een reclame op radio of tv gehoord dat ieder vrouwenlichaam anders was? Ze waren gewoon nog niet zo lang samen dat hij wist op welke manier het hare functioneerde.
Alleen wilde hij opeens in haar agenda zoeken naar omcirkelde data waaruit hij kon opmaken dat hij niet de grootste fout van zijn leven had gemaakt. Dat ging echter niet. En over enkele dagen zou het duidelijk zijn. Maar de komende vijf was hij er niet.
‘Nate?’ Toen ze half rechtop ging zitten, zakte het laken omlaag tot halverwege de ronding van haar borsten.
Nadat hij zijn handen in zijn zakken had gestoken, balde hij zijn vuisten en probeerde een nonchalante houding aan te nemen. ‘Waarom ga je niet mee?’
Hij had behoefte aan ruimte, maar de onzekerheid was ondraaglijk.
Ze ging rechterop zitten. ‘Wat?’
‘Ik zal het druk hebben met mijn werk. Vergaderingen. Etentjes. Maar uiteindelijk moet ik toch slapen. En als ik een vrouw op mijn hotelkamer heb, zullen ze niet proberen me mee te slepen naar een of andere stripteasetent. Bovendien schijn je er fantastisch te kunnen winkelen.’
Het bleef angstwekkend stil in het vertrek.
‘Eh… dat is leuk, en ik zou graag meegaan,’ zei ze ten slotte, ‘maar ik kan alleen in de schoolvakanties weg.’
Even klemde hij zijn kaken op elkaar. ‘Meld je ziek.’
Ze wendde haar blik af. ‘Ik heb plannen met mijn familie.’
‘Die kun je verzetten.’
Ze leek zich slecht op haar gemak te voelen. Alsof wat ze dacht iets was waarover ze niet wilde praten. En hij hoopte dat het haar menstruele cyclus was.
‘Ik… eh…’
Dit was belachelijk. In plaats van het gewoon te vragen, probeerde hij haar mee te krijgen terwijl hij haar niet mee wilde hebben. Hij moest zich vermannen. ‘Word je ongesteld?’
‘Wat?’
‘Wil je niet mee omdat je ongesteld moet worden?’
Toen hij haar zag rekenen, wist hij dat het niet het excuus was waarmee ze had willen komen. Maar dat maakte niet uit. Het was nu in ieder geval onderwerp van gesprek.
‘Inderdaad. Over een paar dagen.’ Toen keek ze hem met half dichtgeknepen ogen aan. ‘Wat goed van je dat je het begrijpt en er geen moeite mee hebt om erover te praten.’
Hij onderdrukte de zucht van opluchting die hij wilde slaken. ‘Waarom zou ik daar moeite mee hebben? Het is niets bijzonders. Vrouwen worden nu eenmaal ongesteld.’
Pas wanneer ze dat niet werden, moest je je zorgen gaan maken.