Kus(30)

Toen ze haar hoofd om de deur stak zag ze hem een paar meter verder met zijn rug naar het theater toe met zijn mobiele telefoon. Ze voelde zich een beetje schuldig omdat ze vandaag zoveel van zijn tijd in beslag genomen had. Ook andere mensen hadden hem nodig. Kennelijk. Hij drukte met zijn schouder zijn telefoon tegen zijn oor aan terwijl hij met beide handen in zijn zakken naar iets zocht.

Shauna besloot te wachten.

De winkels in het centrum waren nu gesloten en het winkelende publiek was naar hun favoriete café gegaan of wat ze tegenwoordig dan ook op avonden in het weekend mochten doen. Er liep een bewaker voorbij. Hoewel Wayne niet hard praatte, kon ze zijn stem goed horen.

‘Ik kan het niet verklaren… Natuurlijk heb ik dat niet gedaan. Nooit… Dat heb ik niet gedaan – nee.’

Hij strekte zich weer uit en pakte het telefoontje met zijn rechterhand vast, zijn rug nog steeds naar Shauna.

‘We hebben dus te maken met een soort van schemertoestand, wat dat dan… Dat kan ik mij niet precies herinneren, misschien… Wie had de leiding bij het leegruimen van haar appartement?’

Haar appartement?

‘Nou, laten we hopen dat ze het niet verknald hebben. Of ze liegt al die tijd dat het gedrukt staat of jullie zijn er niet in geslaagd om… Maak mij dat niet wijs!’

Hij scheen zich ervan bewust te worden dat hij harder was gaan praten en ging nu op zachte toon verder. Shauna spande zich in om te horen wat hij zei.

‘Wat ik weet, geef ik je meteen door. Ik ben nu bijna een week bij haar. Er wordt haar geen informatie doorgegeven.’

Het zweet brak Shauna uit.

‘Het is nog niet te laat om ervoor te zorgen dat ze zich nooit meer iets herinnert.’

Shauna wendde zich van Wayne af alsof ze achter zich een of andere verklaring zou kunnen vinden voor de angst die ze plotseling voelde opkomen.

‘Natuurlijk staat je dat niet aan. Maar het is minder risico.’

Er moest sprake zijn van een misverstand. Op de een of andere manier moest ze deze woorden totaal verkeerd begrijpen.

‘Nee, hij heeft geen contact met haar opgenomen, maar er zit wel iemand achter haar aan. Ik zal haar goed in de gaten houden en zien wat ik kan ontdekken. Ik moet nu terug. Ik bel je nog wel…’

De rest hoorde ze niet meer. Ze dook de bioscoop weer in en liep haastig terug naar het filmzaaltje. Toen ze het bekertje thee op de vloer bij haar stoel zette beefde ze zo erg dat het omviel. Ze zocht in haar tasje naar een papieren zakdoekje en boog zich voorover om het vocht op te deppen. Het zakdoekje scheurde in haar hand.

Een schaduw bedekte de lichtjes in de vloer.

‘Zit je hier?’ fluisterde Wayne.

Ze stopte het doorweekte zakdoekje in het bekertje, knikte en probeerde zich te beheersen. ‘Alles goed?’ Als ze hem verkeerd begrepen had – en ze moest hem verkeerd begrepen hebben – zou hij een verklaring geven die haar nieuwe angst zou wegnemen.

‘Mijn maag is van streek,’ zei hij alleen maar. Hij ging weer zitten en keek naar de film.





11


Shauna lag in bed in het gastenverblijf wakker en zag de minuten voorbij tikken tot twee, en toen tot drie uur.

Tegen wie had Wayne gepraat? Ze overwoog om te proberen zijn telefoon te pakken te krijgen, maar ze kwam niet verder dan het openen van haar slaapkamerdeur naar de stille woonkamer voor ze tot de conclusie kwam dat het een dwaas plan was. Ze deed de deur weer zachtjes dicht, liet de klink los en klom opnieuw in bed.

Ze trok de deken op tot haar kin.

Toen Shauna naar de kleuterschool ging, had haar moeder haar geleerd om ’s nachts, als ze naar gedroomd had, een versje op te zeggen. Hoe ging dat ook al weer? Het was jarenlang niet in haar gedachten gekomen, dus toen Shauna het hardop citeerde, verraste het versje haar.

God is bij mij. Jezus is hier. Hij is groter dan mijn angst.

Maar vannacht boden de woorden haar weinig troost. In plaats daarvan was ze er bedroefd over dat ze was vergeten hoe het was om zo’n kinderlijk, eenvoudig vertrouwen te hebben in een goede God. Zou ze dat ooit nog terug kunnen krijgen?

Haar gedachten gingen terug naar de blonde verslaggever in zijn regenjas.

Volgens een ooggetuige had u een tweede passagier bij u in de auto.

Wie was zijn ooggetuige? En wie kon die passagier zijn?

Ze moest die Smith zien te vinden. Hoe kon je een freelance journalist opsporen, waarvan ze alleen maar wist dat hij Smith heette?

Shauna vroeg zich af waar haar laptop was. Ze moest wat onderzoek doen op internet.

Onderzoek in krantenarchieven.

Op zoek naar een verslag van het ongeluk.

Het leverde vast niets op wat ze niet al van Wayne gehoord had.

Was Wayne haar beschermer of een bedrieger?

Ze wist het niet. Ze had echt gedacht dat hij om haar gaf.

Hij gaf wel om haar. Ze overdreef weer. Ze was er eigenlijk zeker van dat er een verklaring moest zijn voor zijn gesprek waardoor ze er achteraf nog om zou kunnen lachen ook.