Kus(17)

‘Ik zie alleen maar een plek waar Landon mij onder de duim kan houden.’

‘Je zit hier goed met al die beveiliging. Geen pers, geen gedoe.’

Wayne stapte uit en hielp haar met uitstappen. Door de regen liepen ze het trapje naar de overdekte veranda op.

De doffe pijn in haar zij, waar ze ook al last van had gehad in het gerechtsgebouw, liet weer van zich horen. Een blindedarmontsteking zou nu goed van pas komen en wel ironisch zijn. Ze was in een ijskoude rivier terechtgekomen en had dat overleefd, ze had geen hersenbeschadiging opgelopen en zou ongedeerd door dat proces heen komen, en dan geveld worden door een ontstoken en nutteloos orgaan.

Maar de pijn verdween weer.

De hordeur piepte.

Een knappe vrouw met een emotieloos gezicht hield de deur open – de Aziatische vrouw die Shauna de vorige avond in de eetkamer gezien had.

De kleine vrouw liet de deur weer dichtvallen en stak haar hand naar Shauna uit. ‘Ik ben Luang Khai, je huishoudster.’

‘Pardon?’

‘Noem mij maar Khai.’

‘Dat rijmt op sky.’

‘Zoiets.’

‘Shauna McAllister. Ik neem aan dat je Wayne al kent.’

Khai knikte kort. ‘Meneer McAllister zei dat je zou komen. De derde slaapkamer is voor jou.’

Nu Shauna de huishoudster wat nauwkeuriger opnam, kwam ze tot de conclusie dat ze achter in de dertig moest zijn. Shauna nam de niet bij elkaar passende ogen wat langer op dan beleefd was.

‘Ik heb mijn contactlenzen verloren,’ zei ze, waarna ze de deur opendeed om hen binnen te laten.

Shauna stapte de zitkamer binnen die er enigszins uitzag als een wat grotere hotelsuite – twee slaapkamers en een gedeelde badkamer aan de ene kant van het vertrek en aan de andere kant een grotere slaapkamer. Een kitchenette en eetruimte achter de dubbelzijdige open haard gaven uitzicht op de rivier.

Afgezien van het meubilair dat hier al jaren stond – een bruinleren bankstel, een voddige fauteuil die nodig opnieuw overtrokken moest worden – stond de kamer vol kartonnen dozen die driehoog waren opgestapeld.

Shauna probeerde het allemaal in zich op te nemen. Zaten daar haar spulletjes in?

‘Die zijn net aangekomen,’ zei Khai. ‘Als je wat gerust heb, zal ik je helpen ze uit te pakken.’

Shauna deed de dichtstbijzijnde doos open. Boekhouding, studieboeken, naslagwerken. Stapels kranten. Een paar tijdschriften.

In de volgende doos zaten kleren die er lukraak, niet opgevouwen, waren ingegooid. Ze zouden gewassen en gestreken moeten worden.

Meer kleren.

Schoenen. Linnengoed en handdoeken.

‘Misschien wil je eerst iets eten?’

Shauna maakte de vierde doos open.

‘Ik weet niet of ik dat wel kan.’

‘Houd je van tom yam? Soep?’

‘Ik ben gek op die soep,’ zei Wayne. ‘Thaise soep.’ Hij liep de keuken binnen.

Shauna haalde een paar spulletjes uit deze doos. Haar iPod, een met lovertjes afgezet juwelendoosje, een glazen vaas en een handgesneden houten olifantje.

Dit was niet van haar. Of wat het iets waarvan ze zich niet meer kon herinneren hoe ze eraan gekomen was? Het diertje stak een poot naar voren, zijn slurf de lucht in en zijn slagtanden omhoog, alsof hij trompetterde. Het hout was donker, cederhout misschien, en licht glanzend. Ze streelde er met haar vinger over en zette het toen weer terug in de doos.

‘Ga jij maar eten,’ zei Shauna. ‘Ik moet eerst iets anders doen.’

Ze haalde de iPod uit de doos en stak hem in haar jaszak. Haar vingers voelde een stukje papier. Ze haalde er een rood papiertje uit dat in vieren was gevouwen. Waarom had ze dat niet eerder opgemerkt? Toen ze het openvouwde, zag ze dat er in een keurig handschrift diagonaal een adres op het papiertje geschreven was. Een adres in Victoria, Texas.

Kende ze iemand in Victoria?

Shauna wist niet eens precies waar Victoria lag.

Wayne kwam weer uit de keuken terug met een dampende kom soep.

‘Wat moet je eerst gaan doen?’ vroeg hij haar.

‘Rudy.’ Ze vouwde het papiertje weer op en stak het in haar jaszak. ‘Ik moet eerst naar Rudy.’



Corbin Smith schuifelde naar de telefoon op het aanrecht, pakte hem op en drukte een nummer op het keuzemenu in. Nummer drie, na voicemail en kantoor. Hij nam een slok uit een flesje energiedrank, draaide zich om en genoot van het uitzicht op het centrum van Austin terwijl de telefoon overging. Hij kreeg nooit genoeg van deze plaats. Als het tijd werd om het terug te geven aan de rechtmatige eigenaar – en hij twijfelde er niet aan dat dat moment zou komen – zou hij er nog eens goed over na moeten denken of hij dat wel zou doen.

Nee, niet echt. Hij was ervan overtuigd dat hij de juiste beslissing zou nemen en het huis te pakken zou krijgen als het te huur kwam, zodat hij het voor haar in gereedheid zou kunnen houden. Ook al zou dat een gat slaan in zijn bankrekening.