Inside Out(50)

Hij schudde zijn hoofd. ‘Oké. Geen schone lei, maar zullen we al onze vooroordelen en misvattingen over elkaar vergeten en beginnen als twee gewone mensen die geen hekel aan elkaar hebben? Vind je dat goed?’

‘Prima.’

‘Mooi zo. Hoi, ik ben Riley Narelle Ashon en dit is Schaapje Narelle Ashon.’ Hij pakte zijn speelgoedbeestje op en zwaaide naar me met het schapenpootje. Toen stak hij zijn hand naar me uit. ‘En jij bent…’

Ik pakte zijn hand en verwonderde me over zijn zachte huid. ‘Trella Garrard Sanchia.’





Hoofdstuk 12





Ik had de naam er zo uitgeflapt, zonder erbij na te denken. Waarschijnlijk keek ik net zo geschokt als Riley. Hij liet mijn hand los.

‘Hoe weet je dat?’ vroeg hij. Hij herstelde zich sneller dan ik.

Ik gebaarde met mijn handen, alsof ik mijn woorden uit de lucht kon wissen. Tevergeefs. Daar hingen ze tussen ons in, in de ongemakkelijke stilte die volgde. Ik trok mijn uniform los van mijn borstkas. De stof bleef plakken aan mijn zweterige huid. Waarom was het hier zo heet?

Met toegeknepen ogen keek hij me aan, zijn houding nu stijf en kil. ‘Ben je een spion?’

‘Nee. Domotor heeft me die namen verteld, maar het kan me verder niets schelen.’

‘Ik begrijp het.’ Zijn toon zei iets heel anders.

‘Luister. Ik ben maar een stomme sloof. Domotor wilde dat ik hem hielp, en om me over te halen, bood hij me informatie over mijn echte ouders. Alleen kan het me niet schelen wie ze zijn of waarom ze me hebben achtergelaten op de onderste niveaus. Ik help Domotor vanwege mijn vriend Cog. Einde verhaal.’

Een begrijpende blik deed zijn ogen oplichten, en een mij onbekende emotie verzachtte zijn houding. Toen ik eindelijk besefte dat hij medelijden met me had, sloeg ik mijn armen over elkaar omdat ik hem anders een mep in zijn gezicht had gegeven.

‘Goed,’ zei Riley ten slotte. ‘We waren bezig de lei schoon te vegen, dus dit vergeten we ook. Wat zeg je?’ Hij drukte zijn neus tegen het kopje van het schaap alsof hij telepathisch met het beest kon communiceren. Hij perste zijn lippen samen en knikte. ‘Schaapje zegt dat hij honger heeft.’ Een scheef lachje. ‘Sorry. O… wacht.’ Nogmaals keek hij zijn speelgoedje in de ogen. ‘Schaapje zegt ook dat hij je geen stomme sloof vindt. Hij vindt je zelfs behoorlijk slim. En als je iets anders beweert, bijt hij je in je been.’

Geamuseerd speelde ik het spel mee en deed alsof ik verontwaardigd snoof. ‘Zeg Schaapje maar dat ik Zippy op hem afstuur als hij me in mijn been bijt.’

‘Zippy?’

‘Mijn kleine schoonmaaktrol. Die heeft de nare gewoonte om kleine diertjes te verdelgen.’

Riley lachte. ‘Schaapje neemt het niet terug. Hij meent wat hij zegt.’ Plotseling leek zijn humor te verdampen. Hij drukte zijn vingers tegen zijn rechterslaap, en zijn gezicht vertrok van de pijn. ‘Mijn pauze is voorbij. Ik moet terug naar mijn werkplek.’ Hij keek me aan. ‘Was je hier met een bepaalde reden?’

‘Ja, ik heb hulp nodig…’ Hoe moest ik mijn verzoek onder woorden brengen?

‘Zeg het maar.’

Ik staarde hem aan. Hij zei precies wat ik eerder tegen Cog had gezegd. Had hij ons soms afgeluisterd?

‘Wat is er? Had je verwacht dat ik nee zou zeggen?’ Zijn verwarring leek oprecht.

‘Ik…’

‘Ik moet gaan.’

Ik zei dat ik een computer nodig had, maar noemde Logans naam niet. ‘Liefst eentje op een plek waar niemand komt.’

‘Ik zal zien wat ik kan doen. Ik laat het je weten tijdens mijn volgende dienst.’ Hij liep naar de deur.

‘Hoe dan?’

Met zijn hand op de deurknop bleef hij staan. ‘Kom straks weer naar onze kamer, dan probeer ik mijn pauze weer samen te laten vallen met je bezoek. Maar je zult misschien even moeten wachten.’

‘Wist je dat ik hier was?’

‘Ja.’

‘Hoe dan?’

Hij lachte ondeugend naar me. ‘Dat heeft Schaapje me verteld.’



Op de terugweg naar niveau twee checkte ik wat ik had gevangen in mijn net in de wasstortkoker. Een paar shirts, drie broeken, wat ondergoed en een Opper Cop-uniform. Ik twijfelde over het uniform, terwijl ik de rest door de stortkoker omlaaggooide. Het kon een geweldige vermomming zijn, maar ook veel problemen opleveren. Hielden de Opper Cops in de gaten waar hun uniformen waren? Kenden ze elkaar allemaal van gezicht? Als iemand een wit keukenuniform droeg, zou ik zelf niet kunnen zien of hij een sloof was of een spion.

Ik stelde mijn beslissing uit, trok het net weer op zijn plek en liet het uniform in het zwarte web liggen.

Vervolgens ging ik naar de kantine en baande me een weg door de mensenmassa. Toen ik bij de keukensloof kwam die het eerder had gehad over de geblokkeerde ventilatieschacht, bleef ik staan.