Gestapo(95)

Zijn gezicht was verwrongen van haat.

Tante Dora bestudeerde hem onverschillig. Enige cliënten verderop in de zaak gingen er heel stilletjes vandoor. Ze voelden wie hij was.

'Ik heb zo'n lijst,' vervolgde hij. 'Het gaat niet alleen om de oorlog. Wij dienen ook nog een revolutie en ik beschouw me als een der leiders van die revolutie. Ik heb een vuile taak, maar hij bevalt me best.'

'Je hebt gelijk,' zei tante Dora goedkeurend. 'Je kunt tegen verraders en deserteurs niet met zachte hand optreden. Ik word verscheurd door een slecht geweten. Ik voel vaak de neiging om alles terug te geven wat ik in mijn vele verborgen hoekjes verstopt heb. Daar zijn dingen bij die ik al bijna vergeten was. Foto's en documenten en ik weet dat het eigenlijk mijn plicht is om die naar Berlijn te sturen. Jaren geleden heb ik die dingen te pakken gekregen en ik ben ze bijna vergeten. Weet je dat ik dezer dagen Müller nog heb ontmoet? Hij stapte zo maar mijn zaak binnen. Die had ik in jaren niet gezien. We hebben er maar een stevige borrel op gedronken.'

'Welke Müller?'

'De adjudant van Heydrich, je overleden chef. Brigadenführer Heinrich Müller. We hadden elkaar voor het laatst gezien toen hij nog Untersturmführer was, dus je begrijpt dat we er eentje op hebben genomen.'

'Ik heb nooit geweten dat jij Heinrich Müller kende!' mompelde Bielert en slaagde er niet in zijn verwondering te verbergen. 'Jij bent ten slotte nooit in Berlijn geweest. Dat weet ik absoluut zeker.'

'Je wilt toch niet zeggen dat je mijn gangen laat nagaan, Paul, ben ik dan niet je vriendin?'

'Wie zegt dat ik je laat schaduwen? Ik denk slechts aan je veiligheid.' Hij glimlachte vriendelijk. 'Er kunnen in deze wilde tijden zulke akelige dingen gebeuren.'

'Je bent lief, Paul,' zei ze sarcastisch. 'Maar als je spreekt over veiligheid, denk je dan niet een beetje meer aan de jouwe dan aan de mijne? Het zou heel beroerd zijn voor je als mij iets overkwam.'

Bielert haalde zijn schouders op en stak een nieuwe sigaret aan. Hij dronk met kleine slokjes van zijn cognac.

'Waarover hebben Müller en jij gesproken?'

'Over misdaden tegen de staat,' zei tante Dora zuchtend. 'En we waren het roerend met elkaar eens. Hij zei dat hij wist dat ik heel wat oude communisten kende. Hij was vooral geïnteresseerd in communisten die het rode kamp hadden verlaten en een zwart jasje hadden aangetrokken. Kerels die nu bij de Gestapo zitten. Ik heb hem een paar geheimpjes kunnen vertellen, maar je weet dat ik een zacht gemoed heb en dat ik daardoor steeds weer te kort schiet in dienst van onze goede Führer.' Ze lichtte zonder enig schaamtegevoel haar rok op en haalde een brief uit haar broek. 'Kijk eens wat ik heb gevonden toen ik dezer dagen mijn bureau op orde bracht. Een heel interessante brief over cel 31. Gek hè? Maar daar is enige malen sprake van een zekere Paul Bielert die de leiding van die cel heeft. Je zou haast denken dat jij dat was.' Ze stak hem de brief toe.

Bielert las de brief en bleef onverschillig.

'Heel interessant,' zei hij en stak de brief in zijn zak. 'Daar heb je geen bezwaar tegen, wel?'

Tante Dora lachte honigzoet.

'Zoals je wilt. Ik heb er meer van datzelfde soort. Misschien open ik er nog eens een museum van.'

'Hoe ben jij erin geslaagd die correspondentie van vóór 1933 in handen te krijgen?'

Tante Dora staarde voor zich uit.

'Ik wist al vroeg dat het nuttig zou zijn om me te dekken. Toen jij je koeriers van cel 31 uitstuurde, kwamen ze geregeld bij mij om een borreltje te drinken. Ik zorgde dat mijn meisjes hun zakken leeghaalden. De rest zul je wel begrijpen, hè, Paul?' Ze glimlachte vertederend. 'Maar waarom haal je dat nu allemaal weer op? Ten slotte is het enige wat ik je vraag een bezoekpasje.'

'Goed, kom dat dan maar op mijn bureau halen.'

'O, nee, Paul, nee, nee! Ik geloof niet dat de lucht daar bij jullie goed zou zijn voor mijn hart. Stuur maar een van je mannen naar me toe met dat ding.'

'Ik vraag me af of het niet beter zou zijn als ik een stel van mijn jonge knapen op je afzond om de boel daar bij jou eens flink op de kop te zetten. Daarna kunnen ze jou dan meenemen naar mijn bureau. We zullen onze uiterste best doen om het je naar de zin te maken. Ik weet zeker dat je ons na enkele dagen heel interessante dingen zou kunnen vertellen. Dan kunnen we daarna samen een klein tochtje in een auto gaan maken, waarbij we dan een ontsnappingspoging arrangeren. Ik heb een Unterscharführer die zo goed schiet dat hij geblinddoekt een vluchteling kan raken.'

'Ja, dat is een mooi idee,' erkende tante Dora, 'Het is zonder twijfel een idee dat al eens eerder bij je is opgekomen. Maar ik geloof dat je intelligent genoeg bent om te begrijpen dat het een tamelijk gevaarlijk ideetje is. Zodra ik in de cel terechtkom, verschijn jij in een tweede.'

'Pas op, Dora, ga niet te ver. Daar zou je spijt van krijgen. Je zult je pasje hebben om drie uur. Grei zal het je brengen.'