Geen tijd voor een kus(59)

Sommige vrouwen zouden die glimlach gewoonweg sexy vinden.





Hoofdstuk 2





Geschokt door haar eigen gedachten nam Cassie afscheid van Dave. Ze knikte tegen McCall, die tot haar opluchting ook naar de deur liep, waarna ze haar aandacht weer wijdde aan de brief van de plaatselijke arts. Ze vermoedde dat het een klacht was, aangezien deze bewuste patiënt van George Raptis gedurende zijn hele verblijf in het ziekenhuis had geklaagd. Ongetwijfeld had hij dat ook tegen zijn huisarts gedaan. Helaas was George nog een dokter van de oude stempel, zo-een die van mening was dat het handschrift van een arts onleesbaar hoorde te zijn. ‘En denk maar niet dat hij ooit zo iets nieuwerwets als een computer zal gebruiken,’ mompelde ze.



Ineens besefte ze dat ze niet langer alleen was. Toen ze opkeek, zag ze dat McCall zich weer stilzwijgend in haar kantoor had geïnstalleerd.

‘Dan kunnen we hem, wie het ook is, van de lijst schrappen,’ merkte hij opgewekt op.

‘Ik heb geen lijst, en als ik er een had, zou George de laatste zijn die ik erop zou zetten,’ deelde Cassie hem mee. ‘En ik kan me niet voorstellen dat degene die me de brieven heeft gestuurd me hier in mijn kantoor kwaad zou doen dus er is geen enkele reden voor je aanwezigheid.’

‘Wil je liever niet dat iemand de gesprekken die je met jezelf voert, afluistert?’ vroeg McCall glimlachend.

‘Ik wil niet dat iemand wat voor gesprek dan ook afluistert,’ beet ze hem toe.

‘Dat is je goed recht.’

McCall zag dat zijn instemmende antwoord haar had verrast en besloot daarvan te profiteren. ‘Wat zou je ervan zeggen om een lijst te maken, terwijl ik hier wat rondslenter? Ik heb al eerder klusjes in ziekenhuizen gehad, dus ik weet hoe ik met zowel patiënten als verplegend personeel moet omgaan.’

‘Het kan me niet schelen wat voor klusjes je al hebt gehad, maar je kunt niet zomaar in dit ziekenhuis rond gaan lopen. Wat zullen de mensen wel niet denken?’ Kwaad keek ze hem aan.

Dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Dave had haar moeten voorbereiden op deze inbreuk op haar privacy, maar het had Dave het beste geleken om haar te overrompelen, zodat ze minder tijd zou hebben om tegenwerpingen te maken. ‘Ze is een bijzonder onafhankelijke vrouw,’ had Dave gezegd. ‘Haar hele familie bestaat uit verdomd onafhankelijke vrouwen.’ Toen zijn heftige reactie McCalls nieuwsgierigheid had opgewekt, had Dave hem toevertrouwd: ‘Ik heb een zwak gehad voor Emily Carew. Cassie is altijd meer een vriendin geweest. Volgens mij is Cassie trouwens niet geïnteresseerd in relaties, hoewel ze verloofd is geweest met de een of andere arts in de stad. Maar ze is al weer zes jaar hier. Ze is teruggekomen om Abigail te helpen toen Mr. Carew overleed. Hoewel ik weet dat ze met een paar mannen van hier is omgegaan, is het met geen van hen iets geworden.’

Dit alles schoot door McCalls hoofd, terwijl Cassie hem nog immer met gefronste wenkbrauwen aankeek. ‘Welnu?’ vroeg ze. ‘Heb je niets te zeggen?’

‘Ik denk dat ze zullen aannemen dat ik gewoon een kijkje neem met het oog op een eventuele baan hier. Of nog beter, ze zullen denken dat ik zo stapel op je ben dat ik niet bij je weg kan blijven, en je daarom overal naartoe volg. Je maakt me toch niet wijs dat de verpleegster die ons bij ons onderonsje in de voorraadkamer heeft betrapt, dat niet overal zal rondbazuinen.’

‘We waren nota bene aan het ruziën,’ wierp ze tegen. ‘Ja, maar dat weet zij niet,’ zei hij grijnzend.

De glimlach die ze hem schonk, maakte dat hij zich afvroeg wat er met die dokter in de stad was gebeurd en wat de mannen met wie ze een tijdje om was gegaan in vredesnaam mankeerden...

‘Ik geloof dat je gelijk hebt,’ bekende ze. ‘En het klopt dat er altijd mensen rondlopen in het ziekenhuis, dus één meer of minder valt niet op. Maar nu moet je maken dat je wegkomt, want ik heb nog veel te doen.’

McCall begreep dat dit een belangrijke concessie van haar kant was. Hij zou meteen zijn vertrokken, maar hij wist uit ervaring dat het zelfvertrouwen van moordenaars toenam naarmate ze meer succes hadden. Hoewel Cassie ongetwijfeld zou protesteren, was hij niet van plan haar onbeschermd achter te laten, zelfs niet hier in het ziekenhuis waar ze omringd was door mensen.

Wat is je programma? Hoelang blijf je in je kantoor? Word je altijd via een luidspreker opgeroepen of heb je een pieper? Doe je op geregelde tijden je zaalrondes? Een van de dingen die we moeten doen, is je vaste routine wijzigen.’

Onthutst staarde ze hem aan. ‘Dat kun je niet menen? Mijn routine wijzigen? Ik heb geen routine. Ik doe ‘s morgens mijn zaalronde en opnieuw ‘s middags voordat ik vertrek, maar ik hou er geen geregelde tijden op na. Mijn aankomst hangt af van een eventuele oproep. Een keer in de twee weken is op donderdag de vliegende chirurg hier om te assisteren bij operaties. Hij brengt een anesthesist en een co-assistent mee. Om de andere woensdag komt de vliegende gynaecoloog, en moet ik soms assisteren in de ok. Ik voer zelf ook eenvoudige operaties uit en werk op de polikliniek.’