Geen tijd voor een kus(25)

Sams vraag verbaasde haar, al wist ze niet goed waarom. Hij was altijd nieuwsgierig geweest, had altijd naar het hoe en waarom gevraagd. Hij kende de ziekenhuisregels ongetwijfeld net zo goed als zij, zo niet beter vanwege die cursus bedrijfsorganisatie.

‘Ja, dat klopt,’ gaf ze toe. ‘Er is een limiet aan het aantal nachten dat een patiënt mag blijven. Als die twee echter een week zijn weggeweest, kunnen we gewoon opnieuw beginnen.’ Ze glimlachte en zag dat hij zijn best deed niet terug te lachen.

‘De regels omzeilen, zuster Anstey?’

‘Het kan niet anders!’ snauwde ze, meer geïrriteerd door haar reactie op zijn vage glimlachje dan door zijn opmerking. Het was ook een manier om haar onderdrukte gevoelens te luchten, want ze vond inderdaad dat de regels verkeerd waren. ‘Wat moeten we dan met ouderen die geen familie hebben en nergens heen kunnen? Op straat zetten? Hun een kartonnen doos en een supermarktkarretje geven om een nieuw leven te beginnen?’

Nu lachte hij voluit. ‘Dat is wel het minste wat we kunnen doen,’ beaamde hij. ‘Ik heb er geen kritiek op dat je die mensen hier houdt, ik vroeg me alleen af of we niet iets kunnen doen om dit soort problemen in de toekomst te voorkomen. Is er niet genoeg plaats in verzorgingshuizen? Ik dacht dat er in een streek als de Bay, waar al generaties lang mensen na hun pensionering heentrekken, meer dan genoeg speciale woningen voor ouderen, verzorgingshuizen en hotels zouden zijn.’

‘Dat is ook zo,’ verzuchtte ze, ‘er zijn er meer dan je kunt tellen, maar als je tegenwoordig opgenomen wilt worden, moet je betalen of een appartement kopen. Mensen die nooit een eigen huis hebben gehad, hebben het geld niet om te betalen voor een bed in een verzorgingshuis.’

‘En de overheidssubsidies dan, die zijn toch voor die mensen bedoeld?’

‘Ja, dat klopt, maar er is een lange wachtlijst. De privé-verzorgingshuizen en hotels vullen hun bedden met betalende cliënten, dus waarom moeite doen om iemand van de subsidielijst af te halen?’ Verdraaid, nu wond ze zich alweer op, terwijl ze nog wel koel en verstandig had willen overkomen.

Sam glimlachte opnieuw. ‘Ik ben blij dat je nog steeds even temperamentvol bent, Megan,’ zei hij. ‘Dat was, en is, een van de aantrekkelijkste kanten aan je.’

Ze wist dat hij het als een complimentje bedoelde, maar zo voelde het niet. ‘Nou, je wordt bedankt,’ zei ze bits. ‘Je mag er dan vreselijk uitzien, Meg, maar je bent tenminste temperamentvol!’

‘je weet donders goed dat ik het zo niet bedoelde!’ Hij keek haar aan. ‘Je ziet er werkelijk moe uit.’

‘Nou, toen ik binnenkwam, was je anders niet bang om te zeggen wat je dacht. Waarom zou ik nu dus aannemen dat je een complimentje maakte?’

Hulpeloos stak hij zijn handen op, maar voor ze iets kon zeggen, klopte Bill en stak zijn hoofd om de deur.

‘Kom binnen, Bill, en redt me voor ze me vermoordt,’ smeekte Sam.

‘Om je te beschermen heb je meer nodig dan alleen Bill,’ waarschuwde ze. Ze stond op en verschoof haar stoel om ruimte te maken voor de nieuwaangekomene.

Voor ze van wal konden steken, stak Sally haar hoofd om de deur. ‘Sorry, Meg, maar er is een ambulance gearriveerd met gewonden van een auto-ongeluk. Er is ook nog een telefoontje gekomen dat de houthakkers op het eiland een ongeluk hebben gehad. Alle artsen zijn bezet. Er is al een helikopter onderweg om je op te pikken.’

‘Om jou op te pikken?’ herhaalde Sam verbaasd, terwijl Meg opstond.

Ze excuseerde zich en liep alsof het de gewoonste zaak van de wereld was naar de deur. ‘Ik ben een ervaren verpleegster,’ zei ze kortaf.

‘Maar als er een arts beschikbaar is...’ begon Sam, terwijl hij achter haar aan de gang op liep. ‘Het is niet mijn bedoeling je kwaliteiten te bagatelliseren, maar als er een arts beschikbaar is -’

‘Wil je mee?’ Abrupt draaide ze zich om. ‘Ga je gang! Twee weten meer dan één en ja, als er een arts beschikbaar is, gaat hij of zij gewoonlijk.’

‘Dus jij gaat in elk geval? Ook als ik beschikbaar ben?’

Ze liep door en wierp hem een korte blik toe. Wat weet ik eigenlijk van je, Sam? Je treedt op als directeur. Een heleboel directeuren praktiseren niet meer. Heb jij recentelijk nog je beroep uitgeoefend? Heb je wel eens een helikopteractie uitgevoerd? Voor zover ik weet heb je na je studie geriatrie en anesthesie gedaan, en je met organisatorisch werk beziggehouden. Waarom zouden Sally of ik dan veronderstellen dat je een reddingsvlucht zou willen doen?’

‘Je had het me tenminste kunnen vragen.’ Ze had gelijk, ze wist niet welke ervaring hij had. Onervaren of onvoldoende getraind personeel op een reddingsvlucht kon de redding op zich niet werkelijk in gevaar brengen, maar wel het proces vertragen.