Geen tijd voor een kus(20)

Eindelijk kwam er een eind aan de bijeenkomst. De lokale artsen bleven nog plakken omdat ze meer wilden weten over Sams plannen met het nieuwe ziekenhuis. Ook verzekerden ze hem nogmaals dat de nieuwe faciliteit hard nodig was en dat er druk gebruik van zou worden gemaakt.

Vanuit zijn ooghoek zag hij Meg weggaan, haar rug stijf van verontwaardiging. Dacht ze dat hij opzettelijk had gezwegen over de werkelijke reden van zijn terugkomst.

Maar wanneer hadden ze tijd gehad om erover te praten?

Tijd om te kussen hadden ze wel gehad...





Toen hij na een oproep op de SEH arriveerde, was Meg er al.



‘Dit is Riley,’ zei ze. Ze was bezig bloed en vuil uit de mond van een jongen te zuigen. ‘Hij is van de hoge balk van een brug met ongelijke balken gevallen. Tijdens zijn val heeft hij geprobeerd zich in de lagere vast te bijten.’

Ze keek hem aan en haar blik zei duidelijk: vraag niet verder. Hij vroeg dus niet verder en richtte zijn aandacht op de röntgenfoto die een verpleegster in de lichtbak schoof.

De foto vertoonde een duidelijke breuk in de onderkaak, een van de sterkste botten van het menselijk lichaam. De breuk was zo breed dat Rileys twee voortanden uit elkaar stonden. De bovenkaak leek in orde hoewel de boventanden zo’n klap hadden gekregen dat ze loszaten.

‘Er is zeker geen kaakchirurg in de stad?’ vroeg hij. Eigenlijk wilde hij weten waar de rest van de medische staf was en waarom de hoofdverpleegkundige en de directeur dienst deden op de SEH.

‘Gebroken, hè?’ Ze gaf de slang aan Riley, blijkbaar omdat ze wist dat patiënten het prettiger vonden het uitzuigen zelf te doen. Nadat ze hem had laten zien op welk knopje hij moest drukken om het apparaat aan te zetten, liep ze naar de deur. ‘Er is een orthodontist die zich verder heeft gespecialiseerd als kaakchirurg. Hij woont hier. Hij is al half met pensioen, maar hij is nog steeds een uitstekend chirurg. Het probleem is dat hij bijna alleen particuliere patiënten doet, en hij schrijft torenhoge rekeningen. Rileys vader is visser, die kan zich dat niet veroorloven.’

‘Is er een alternatief?’

‘Ja, hem naar de stad sturen, maar het kan dagen duren voor er een specialist komt die zijn tanden weer tegen elkaar aan kan zetten en een plaatje in kan brengen om het bot bij elkaar te houden. Daarna zullen ze terug moeten om het draad te verwijderen...’ Ze liep naar de opname en praatte even met het meisje achter het loket. Fronsend kwam ze terug.

‘Heel soms krijgen we wat extra geld van de een of andere club. Dat gebruiken we voor gevallen als dit, om een privéspecialist te betalen. Helaas is het potje leeg momenteel.’ Ze legde haar hand op zijn arm. ‘Nou ja, ik kon het proberen,’ verzuchtte ze. ‘Eigenlijk hebben we je opgeroepen voor een vrouw die is binnengekomen. Ze is in verwachting van een tweeling en heeft weeën. Het andere personeel is in de operatiekamer, de chirurg is er. Hij heeft assistentie nodig voor de anesthesie en een interne om het te leren, want die moet voor het eind van zijn tijd hier in staat zijn om te assisteren.’

Wat doen we met Riley?’

‘Op school heeft hij al een pijnstiller gekregen, vloeibare paracetamol, anders niet. Ik heb hem nog niet geïntubeerd want zijn luchtweg lijkt schoon, maar daar moet jij verder over beslissen.’ Ze glimlachte tegen hem. ‘Ik durf te wedden dat je nooit hebt vermoed dat je als directeur ook dit soort grapjes op de SEH moet doen!’ Toen haastte ze zich weg om achter een scherm te verdwijnen dat de wachtkamer scheidde van de praktijkruimte.

Hij liep terug naar de kamer waar Riley lag. Een verpleegster was bezig het bloed van zijn kin te vegen. Hoewel het joch, dat niet ouder dan dertien kon zijn, moeilijk uit zijn woorden kon komen, probeerde hij toch met haar te flirten.

Sam onderzocht de verwondingen van de jongen. Meg had gelijk, intubatie zou het gebroken bot verschuiven en nog meer problemen veroorzaken. Even overwoog hij om zelf de kaakchirurg te betalen, maar als hij daarmee begon, was het einde zoek. Er waren altijd mensen die een behandeling nodig hadden die geld kostte.

‘Ik ben Sarah Jensen, Rileys moeder.’

De angstige vrouw kwam door het gordijn, haar gezicht zo ongerust dat Sam zijn twijfels vergat. In het kort legde hij uit welke verwondingen haar zoon had, en hij liet haar de röntgenfoto zien. Daarna liep hij naar de opname, waar hij het meisje vroeg de kaakchirurg te bellen.

‘Meg heeft hem al gebeld, hij zal de jongen helpen,’ zei ze.

‘Dus je hebt ergens geld gevonden om hem te betalen?’ vroeg Sam opgelucht, niet dat hij de rekening niet wilde betalen, maar het loste zijn dilemma op.

Toch was dit iets waar hij eens goed over na moest denken. Misschien kon hij een speciaal fonds oprichten...

Nu pas merkte hij dat het meisje achter de balie nog steeds aan het praten was. Ze had iets gezegd over Meg en geld, maar hij had geen idee wat.