Geen tijd voor een kus(104)

Het duurde enkele weken voordat alles weer normaal werd. Als, zoals in Cassies geval, met het hoofd in de wolken lopen ten minste normaal kon worden genoemd. Haar familie was terug in het huis, en alle resten chemicaliën waren verwijderd. McCall was nog in de stad, wat de reden van Cassies gelukzalige stemming was, maar hoewel hij geregeld de maaltijd bij de familie Carew gebruikte, was hij in hun kamer in het Maddox blijven logeren.



Zijn excuus hiervoor was dat het van daaruit makkelijker voor hem was om met Dave te werken. In werkelijkheid gaf het hen privacy waarin ze de groeiende intimiteit tussen hen konden verkennen en koesteren.

‘Het zal niet lukken, McCall,’ zei Cassie op een avond tegen hem, toen ze wist dat zijn excuus om Dave te helpen met het oplossen van een zaak niet veel langer geloofwaardig zou zijn. Ze lag op het bed tegen hem aan genesteld, nadat ze de liefde hadden bedreven. ‘Jij hoort in de grote stad, en ik kan niet vertrekken en mijn moeder in haar eentje alles laten opknappen, vooral niet nu de tweeling er is.’ Ze voelde hem bewegen en legde haar hand op zijn mond om zijn protest in de kiem te smoren. ‘Ik weet dat je gaat zeggen dat ze Anne en Gwen heeft om haar te helpen, maar Anne heeft in deze periode van haar leven veel aandacht van mijn moeder nodig. Ze wil volgend jaar naar de universiteit, maar ze is de jongste van het gezin en ze ziet ertegenop om van huis te gaan. Ze heeft veel steun nodig.’

McCall scheen niet onder de indruk te zijn van haar argumenten. Hij liet zijn tong over haar handpalm glijden en nodigde haar stilzwijgend uit tot een herhaling van het liefdesspel.

‘Concentreer je op wat ik zeg,’ zei ze streng, maar hij reageerde door haar op haar rug te leggen, zodat hij, steunend op een elleboog, naar haar gezicht kon kijken.

‘Heb ik je gevraagd om je fantastische maar vermoeiende familie te verlaten?’ informeerde hij.

Cassie voelde haar bloed in ijswater veranderen. Hij maakte haar duidelijk dat het afgelopen was. Het was slechts een soort vakantieromance geweest. Overmand door paniek, voelde ze zich lichamelijk ziek worden.

‘Haal diep adem,’ gebood hij. Na een kus op haar lippen te hebben gedrukt, voegde hij eraan toe: ‘En trek geen overijlde conclusies.’ Hij zweeg even. ‘Ik hou van je, Cassie, en dat houdt in dat ik je hele familie accepteer en in die liefde betrek. Denk je dat ik niet weet dat je hen niet zou kunnen verlaten? Je zou niet de vrouw zijn op wie ik verliefd ben geworden als je dat wel zou kunnen.’ Hij kuste haar opnieuw, voor het geval zijn woorden niet overtuigend genoeg waren. ‘Ik heb met je moeder gesproken. Kennelijk heeft Emily ingezien dat het zo niet langer kan met de tweeling, en ze is bezig een plaatsvervanger te vinden. Ze moet vanwege haar contract nog zes maanden daar blijven, maar daarna kan ze hoogstwaarschijnlijk naar huis komen.’

‘Zal ze hiernaartoe komen?’ vroeg Cassie. ‘Waarom wist ik hier niets van? Waarom hebben zij en mijn moeder hier tegen mij niets over gezegd?’

McCall glimlachte. Hij wist dat Cassies ergernis voortkwam uit haar aangeboren instinct om de familie te beschermen. ‘Abigail vond dat je al genoeg aan je hoofd had en ze heeft Emily niet verteld dat je in gevaar was. Ze vond dat Emily ook al genoeg aan haar hoofd had.’

Cassie schoof een eindje van hem vandaan en ging rechtop zitten. ‘Ik schijn niet na te kunnen denken wanneer ik te dicht bij je ben, McCall,’ zei ze. ‘Maar nu er wat afstand tussen ons is, snap ik nog steeds niet wat Ems thuiskomst met jou en mij te maken heeft.’

McCall keek haar glimlachend aan.

‘Dat komt omdat je nog niet genoeg tijd hebt gehad om dat uit te puzzelen,’ zei hij. ‘Maar denk er eens over na. Je wilde kindergeneeskunde studeren maar je moest de stad verlaten voordat je aan de opleiding kon beginnen. Em zal een baan moeten zoeken als ze terugkomt.’ Hij streek een lok uit Cassies gezicht. Zijn hart bonsde, omdat hij wist dat het cruciale moment naderde. Als hij het verkeerd geraden had... Als Cassie niet wilde verhuizen... ‘Ik dacht dat zij misschien jouw baan in het ziekenhuis over zou kunnen nemen. Als dat niet op een eerlijke manier lukt, ben ik bereid oneerlijke middelen te gebruiken.’ Hij glimlachte bij de herinnering aan Cassies gezicht toen hij de naam tegenover Don Trask had laten vallen. ‘Toevallig is jouw geachte Directeur van de Gezondheidsdienst mijn neef, en mits Em de bevoegdheid bezit, weet ik zeker dat hij er niets op tegen heeft om aan een paar touwtjes te trekken.’

‘Em heeft geen kruiwagen nodig,’ viel Cassie verontwaardigd uit. ‘Denk je dat ze de gezondheid van de mensen in het zuidpoolgebied zomaar aan iedereen zouden toevertrouwen? Ze is niet alleen bevoegd voor de baan, ze is er geknipt voor.’ Ze hield abrupt op toen ze McCalls glimlach zag. ‘Ik verdedig mijn familie weer, hè?’