Familieband(98)

Het hotel boekte een vlucht voor hen naar Londen, drie uur later. Ze wilden niet langer blijven. De bagage van Tom en Annie was na hun aankomst naar het hotel gebracht. Ze hadden precies genoeg tijd om die op te halen en terug te rijden naar het vliegveld. Omdat Pauls oom zich redelijk had opgesteld was het allemaal veel voorspoediger verlopen dan Annie en Tom hadden verwacht. Annie werd nu achtervolgd door de diepbedroefde blik die ze op het gezicht van Pauls oom had gezien; het was duidelijk dat zijn vrouw en hij veel van Paul hielden en graag hadden gewild dat hij was gebleven. Maar zijn ouders in New York waren nog veel bedroefder geweest als hij dat had gedaan.

Vanaf het vliegveld belden ze Pauls ouders. Die waren enorm opgelucht dat hij thuiskwam en dankbaar dat Tom hem had geholpen. Ze wisten dat Paul zelf misschien niet in staat zou zijn geweest om weg te komen. Zijn oom was voor een jongen van zijn leeftijd een intimiderende persoonlijkheid. Het was moeilijk geweest om de strijd van hem te winnen, en zelfs Tom was daar maar net in geslaagd. Hij had ingespeeld op zijn liefde voor zijn land. Zijn loyaliteit aan Iran had hem ervan weerhouden om Paul vast te houden en zo een schandaal in de pers te creëren.

Kate en Paul zeiden tijdens de vlucht naar Londen niets tegen elkaar. Ze zagen er allebei somber en ontdaan uit. Toen het vliegtuig opsteeg, staarde Paul naar de stad waarvan hij zoveel hield en die hij met zoveel verdriet achterliet. Na een poosje vielen ze allebei zonder een woord te zeggen in slaap. Annie legde dekens over hen heen en liep terug naar haar eigen plaats. Ze kuste Tom en bedankte hem opnieuw. Het was voor hen allemaal een vreemde, veelbewogen reis geweest.

Tijdens de korte overstap in Londen was iedereen doodmoe. Kate zag er nog steeds ziek uit en ze waren allemaal emotioneel uitgeput. Onderweg naar New York keken ze naar films en aten wat, en Paul en Kate zaten een poosje rustig met elkaar te praten. Het was de eerste keer dat Kate besefte hoezeer Paul door zijn twee werelden werd verscheurd. Voor ze naar Teheran vertrokken had ze zich afgevraagd of hij misschien toch in Iran zou willen blijven. Hij voelde zich duidelijk veel meer een Iraniër dan ze had beseft. Eigenlijk voelde hij zich zowel Iraniër als Amerikaan. Hij had een sterke, loyale band met beide landen en hij voelde zich verscheurd.

Pauls ouders stonden hun zoon op het vliegveld op te wachten. Zijn moeder barstte in tranen uit toen ze hem zag en klemde hem even tegen zich aan voor ze zich tot Tom en Annie wendde om hen te bedanken. De twee jonge mensen keken elkaar verdrietig aan. Er was die dag iets met hen gebeurd. Ze waren in één klap volwassen geworden. Ze hadden gezien hoezeer hun culturen van elkaar verschilden en hoe belangrijk die voor hen waren. Kate was in ieder opzicht Amerikaans, en Paul stond met zijn voeten in twee verschillende werelden. De situatie waarin ze verzeild waren geraakt was voor hen allebei beangstigend geweest, en meer dan ze in hun eentje aankonden. Ze waren beiden dankbaar dat Tom en Annie waren gekomen. Nu wilden ze niets anders dan bij hun familie zijn, in hun eigen huis.

Kate gaf Paul voor ze het vliegveld verlieten een lichte kus op zijn wang. Het was de eerste keer dat ze elkaar kusten sinds de reis was begonnen, en ze wisten geen van beiden of het een nieuw begin of een afscheid inluidde. Toen ze weggingen zagen ze er allebei verdrietig uit, en Annie hoorde het geluid van brekende harten toen ze uit elkaar gingen.





22


Toen ze terugkwamen in Annies appartement waren ze allemaal uitgeput. Ted zat op hen te wachten en huilde van opluchting toen hij zijn zus omhelsde. Annie stopte haar een paar minuten later in bed en nog voor ze de kamer had verlaten, was Kate in slaap. Het was een eindeloze dag geweest, vooral voor Kate, nadat ze zo ziek was geweest.

Tom strekte zich uit op de bank terwijl Annie en Ted in de keuken rustig met elkaar praatten en keken of er iets te eten was. Tom had geen honger. Hij was te moe om na te denken en zette de tv aan. Hij zat het nieuws te kijken op zijn eigen zender, toen het normale programma werd onderbroken voor een extra nieuwsmededeling. Er was een terroristische aanslag geweest in België. Vlak voor het navo-gebouw in Brussel was een bom afgegaan, en er waren zesenvijftig mensen omgekomen.

'O, shit,' zei Tom en hij belde meteen naar de zender om zich te melden.

'Waar ben je?' vroeg zijn producer. Ze hadden hem urenlang geprobeerd te bellen. 'Ik ben in New York. Ik ben twee uur geleden aangekomen. Ik was vanmorgen in Teheran,' zei hij met een vermoeide stem.

'Sorry, Tom. We hebben je nodig.'

'Dat dacht ik al toen ik het nieuws zag.' Hij kwam overeind, in de verwachting dat hij binnenkort wel in Brussel zou zitten.

'Kun je de nachtvlucht naar Parijs nemen? Wij kunnen je met een helikopter van Charles de Gaulle naar Brussel brengen, als je wilt.'

'Oké.' Dit was zijn leven en zijn werk. Hij liep de keuken in om het aan Annie te vertellen. 'Ik ga,' zei hij. Hij zag er vermoeid uit, maar keek haar glimlachend aan.