Familieband(90)

'Heb je lekker geslapen?' vroeg hij. Hij wenste dat hij zijn armen om haar heen kon slaan, maar dat was hier beslist niet mogelijk.

'Prima,' zei ze glimlachend. 'Hoe laat waren jullie thuis?'

'Om een uur of twee,' zei hij, en even later kwamen zijn neven en nichtjes naar beneden. Ze bespraken het bezoek aan de universiteit dat die dag op het programma stond. Alle drie de jongens zouden gaan, samen met Soudabeh en Kate. Ze waren in een opperbeste stemming toen ze direct na het ontbijt in het busje wegreden.

Kate was onder de indruk van de enorme omvang van de universiteit. Ze bleven er de hele dag en de jongens leidden hen rond. Ze hielden een aantal keren stil om met vrienden te praten, en Pauls neven stelden hem voor aan verschillende jonge vrouwelijke studentes.

De universiteit was nog groter dan nyu, waar Ted zijn rechtenstudie volgde, en nog veel en veel groter dan Pratt, waar Kate en Paul hun kunstopleiding deden.

Na hun bezoek aan de universiteit stelde Kate enthousiast voor om nog naar een museum te gaan, maar niemand had zin om haar te vergezellen. Paul zei dat hij zou proberen het te regelen. Ze was ook benieuwd naar de bazaar waar ze zoveel over had gehoord.

Toen ze die avond naar bed ging, zette ze haar Black-Berry even aan en zag dat ze een sms van Annie had. 'Hou je taai. Ik hou van je', stond er. Nadat ze het bericht had gelezen, zette ze haar mobieltje uit. De batterij was nog bijna vol, en daar was ze blij om, want de oplader die ze had gekocht was uit haar rugzak verdwenen. Soudabeh en Shirin hadden geen van tweeën mobieltjes en zeiden dat hun vader er niet van hield, maar ze hadden wel allebei iPods, waar ze voortdurend naar luisterden.

Toen de meisjes de volgende ochtend met Kate aan het ontbijt zaten, praatten ze honderduit over hun huwelijk. Ze waren er opgewonden over en Shirin vond het helemaal niet erg om verloofd te zijn met een man die vijf jaar ouder was dan zij. Ze vond hem erg knap. De meisjes wilden ook allebei graag snel baby's hebben. Het was een cultuur waarin iedereen jong begon. Jelveh had Kate verteld dat ze op haar veertiende was getrouwd. Haar eerste zoon had ze gekregen toen ze vijftien was, en haar man was veel ouder dan zij. Toen ze dit vertelde realiseerde Kate zich dat Jelveh een zoon van drieëntwintig had, terwijl ze drie of vier jaar jonger was dan Annie. Ze kon het zich bijna niet voorstellen. Ze had Jelveh uitgelegd dat haar ouders waren omgekomen toen ze vijf was, en dat haar tante hen toen had opgevoed. Jelveh was geschokt toen ze hoorde dat Annie niet getrouwd was en zelf geen kinderen had. 'Wat verdrietig,' zei ze, vol medeleven. Kate besefte dat dat misschien zo was, maar Annie leek het niet erg te vinden. Ze had hen.

Zoals Paul had beloofd, organiseerde hij die dag een bezoek aan het Museum voor Hedendaagse Kunst. Deze keer gingen de meisjes allebei mee. Het museum had een van de meest uitgelezen collecties moderne en hedendaagse kunst die Kate ooit had gezien. Tot haar grote blijdschap bleven ze er urenlang, en na afloop brachten ze een bezoek aan de beeldentuin.

Aan het eind van de week gingen Kate, Paul en de anderen naar een enorme bazaar, en Kate kocht een prachtige zilveren halsketting voor Annie. De beelden, geluiden en geuren van de bazaar deden Kate duizelen. Er stonden kilometerslange rijen met marktkraampjes, waar allerlei soorten handelswaar werden verkocht. Mensen krioelden door elkaar heen en er werden serieuze onderhandelingen gevoerd. De bazaar was veel groter dan ze zich had voorgesteld. Het stond er vol mensen en Kate had het geweldig naar haar zin.

Hun eerste week in Teheran was fantastisch geweest, maar aan het eind ervan bekenden Paul en Kate elkaar dat ze heimwee begonnen te krijgen naar New York en hun leven daar. Hun dagen waren zo vol geweest dat ze het gevoel hadden dat ze al veel langer weg waren. En Kate miste Annie. Ze genoot van Pauls familie, maar ze voelde zich plotseling erg ver van huis en miste haar eigen familie.

Kate besloot die dag Annie een e-mail te sturen. In plaats van de schaarse energie van haar Black-Berry te gebruiken, vroeg ze een van Pauls neven om haar na school naar een internetcafé te brengen, en hij was zo vriendelijk om dat te doen. In de e-mail vertelde ze Annie wat ze hadden gedaan, dat het erg interessant was, en dat ze haar miste. En ze verzekerde haar dat ze het prima maakte. Ze stuurde ook een kort mailtje naar Ted en Lizzie. Maar nadat ze naar hen had geschreven, verlangde ze nog meer terug naar huis. Ondanks de wonderen die ze in Teheran ontdekte, begon ze serieus heimwee te krijgen, en toen ze thuiskwam, keek ze een beetje somber. Paul had medelijden met haar toen hij dit zag. Hij had er bewondering voor dat ze alles tot nog toe zo goed had opgenomen. Ze had zich aangepast aan alles wat ze deden. Het was een week geweest vol activiteiten, en Paul had soms het gevoel dat zijn familie hem er subtiel van probeerde te overtuigen dat hij weer in Teheran moest komen wonen. Ze zeiden dat hij er thuishoorde en dat hij er veel gelukkiger zou zijn. Hij vond het heerlijk om terug te zijn, maar hij besefte ook dat dit zijn thuis niet meer was. Hij miste zijn ouders, zijn vrienden en zijn vertrouwde leven in New York. Zijn grootvader herinnerde hem er bij iedere gelegenheid aan dat hij een Iraniër was, geen Amerikaan, en zijn oom en neven bevestigden dat. Hij voelde zich nog steeds volkomen op zijn gemak in Teheran, maar hij was eraan toe om naar New York terug te gaan. Een week was genoeg geweest. Twee weken leek nu erg lang.