Familieband(9)

'Hoi, Annie,' zei Kate blij. Ze gaf haar een zoen op haar wang en rende naar de koelkast. De gelukzalige blik op het gezicht van haar tante sprak boekdelen.

'Wat ben ik blij om je te zien! Ben je nog vega, deze week?' plaagde Annie haar.

'Nee, ik ben ermee gestopt. Ik miste het vlees te erg.' Ze pakte een banaan, ging op een van de keukenstoelen zitten en glimlachte liefdevol naar haar tante. 'Waar is iedereen?' vroeg ze, terwijl ze de banaan afpelde en een groot stuk in haar mond propte. Ze leek zo eerder vijf dan eenentwintig.

'Ted kan ieder moment hier zijn. En Lizzie komt morgen. Ze neemt Jean-Louis mee.' Kate keek sceptisch, liep weg om een cd uit haar rugzak te halen en stopte hem in de cd-speler, die sinds de laatste keer dat ze hier was geweest niet meer was gebruikt. Het was een cd van The Killers en hij klonk in Annies oren precies hetzelfde als al haar andere muziek.

'Ik heb een nieuwe tattoo, wil je hem zien?' vroeg Kate trots.

Annie kreunde. 'Kan ik je op je eenentwintigste nog steeds huisarrest geven?' vroeg ze.

Kate trok haar mouw omhoog en liet trots haar onderarm zien, waar een kleurige Tweety op stond. 'Je moet er zelf ook een nemen,' zei ze plagend. Ze wist hoe haar tante tattoos verafschuwde. 'Deze heb ik zelf ontworpen. Ik heb een paar tekeningen gemaakt voor de tattooshop, en deze heb ik gratis gekregen.'

'Ik had je het dubbele gegeven om het niet te doen. Hoe zul je het vinden om Tweety op je arm te hebben als je vijftig bent?'

'Dat zien we dan wel weer,' zei Kate. Ze keek om zich heen in de vertrouwde keuken, duidelijk blij om thuis te zijn. 'Ik zal de tafel wel dekken,' bood ze aan. Toen Annie wegliep om in de eetkamer een tafellaken uit de la te gaan halen, zag ze Kates eigendommen verspreid door de hal liggen. Ze vond het fijn om te zien. Het huis was veel te smetteloos zonder de kinderen. Ze hield van de rommel, het lawaai, de muziek, het gekke haar, de zilveren laarzen. Ze had dat allemaal gemist.

Ze waren samen de tafel aan het dekken toen een halfuur later Ted binnenkwam. Hij kwam rechtstreeks uit school en droeg een dikke parka, een grijze trui met ronde hals, een spijkerbroek en hardloopschoenen. Hij was een lange, knappe jongen, gladgeschoren, met kort, donker haar en lichtgrijze ogen. Hij zag er gezond en goed verzorgd uit en leek totaal niet op Kate, met haar wilde kleren, haar rijen met oorpiercings en haar splinternieuwe Tweety-tattoo. Ze liet de tattoo aan hem zien en hij trok een gezicht. De meisjes met wie Ted omging hadden altijd blond haar en blauwe ogen, en zagen er net zo uit als zijn moeder en tante. Het was bijna niet te geloven dat Kate en hij in hetzelfde huis waren opgegroeid.

Hij gaf zijn tante een hartelijke omhelzing en zette een hockeywedstrijd aan op tv. Hij wilde het eind niet missen. Ze bestelden pizza en toen die kwam, zaten ze met elkaar te lachen en te praten aan de keukentafel. Ted vertelde over zijn rechtenstudie en Kate liet hun wat van haar werk zien, dat ze in haar map mee naar huis had genomen. Het was erg goed, ze had echt talent. De tv en de cd-speler stonden tegelijk aan, de tafel was gedekt voor Thanksgiving en toen Annie naar de twee jonge mensen in haar keuken keek, was haar geluk compleet. Kates spullen lagen nog steeds op een hoop in de hal toen Annie ze daar om middernacht ten slotte weghaalde en naar haar kamer bracht. Er was een tijd geweest dat ze erover zou hebben geklaagd en op Kate zou hebben gemopperd omdat ze zoveel rommel maakte. Nu werd haar hart warm als ze ernaar keek, en ze was alleen maar blij dat ze ze thuis had.





3


Annie was de volgende ochtend voor dag en dauw op. Ze bewoog zich zachtjes door de keuken terwijl ze de vulling maakte voor de kalkoen en de enorme vogel ten slotte in de oven schoof. Ze controleerde de eetkamer en zag dat de tafel die Kate en zij de vorige avond hadden gedekt er prachtig uitzag. Om zeven uur lag ze weer in bed en ze besloot nog even wat te slapen voor ze allemaal opstonden. Ze wist dat Ted en Kate voorlopig niet uit bed zouden komen.

Het lukte haar om nog een paar uurtjes te slapen voor haar vriendin Whitney haar om negen uur wakker belde.

'Sliep je nog? Dan heb je geluk. De jongens hebben me de afgelopen twee uur stapelgek gemaakt. Ze hebben al twee ontbijten achter de kiezen, één van mij en één dat ze zelf hebben gemaakt.' Annie hoorde haar glimlachend aan en rekte zich uit in haar bed. Ze sliep zelfs beter als de kinderen thuis waren. Ze kon zich niet meer voorstellen hoe haar leven er zonder hen zou hebben uitgezien. Whitney zei altijd dat Annie zonder haar nichten en neef waarschijnlijk getrouwd zou zijn geweest en zelf kinderen zou hebben gehad. Annie was daar niet zo zeker van. Misschien had ze zich dan helemaal op haar carrière gestort.

Sinds Seth was er nooit meer een prins op een wit paard langsgekomen. Alleen een paar mannen met wie ze korte tijd iets had gehad, maar op wie ze nooit verliefd was geworden. Die relaties waren altijd op niets uitgelopen. Ze had te veel andere dingen te doen om zich helemaal aan een man te wijden. Bovendien had hun aanwezigheid in haar leven haar altijd belemmerd in haar belangrijkste verplichting: de zorg voor de kinderen van haar zus. Naast hen was er nooit ruimte geweest voor een man.