Dubbel bedrog(75)

Hoezeer Adam Ron ook verachtte, hij had het onplezierige gevoel dat het merendeel van de wettige huwelijken werd gekenmerkt door bijna net zoveel bedrog en een stuk minder geluk. Zelf bezat Avery daar een uitstekend voorbeeld van, want hun eigen ouders waren vijfenvijftig jaar bij elkaar gebleven, en voor zover Adam kon zeggen kwam dat uitsluitend door hun gemeenschappelijke vooroordelen en doordat ze opzagen tegen de vermoeienissen en veranderingen van een scheiding.

‘Ik denk dat Ron echt van je hield,’ hield hij vol, zich vastklampend aan Megans theorie. ‘Waarom zou hij anders zevenentwintig jaar lang al die moeite hebben gedaan om er twee echtgenotes op na te houden?’

‘Uit gewoonte, zou ik zeggen.’

‘Of omdat hij heel graag bij jou wilde zijn.’

‘Bij mij, maar kennelijk ook bij Ellie. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat Ron ’s ochtends vroeg uit haar bed kwam om ’s nachts bij mij in bed te stappen. Niet een of twee keer, maar steeds weer, elke week, ieder jaar.’

Avery klonk eerder vermoeid dan iets anders. Ze haalde trillend adem en spande zich zichtbaar in om haar depressie de baas te worden. ‘Hoe dan ook, dat deel van mijn leven is voorbij, en het heeft geen zin er de hele tijd bij stil te staan. We zullen misschien wel nooit te weten komen waarom Ron het zo heeft gedaan, dus heeft het geen zin ernaar te raden. Wat voor mij nu belangrijk is, is dat ik verder kan gaan met mijn leven. Ik heb besloten werk te zoeken. Niet alleen voor het geld, maar ook om een doel te hebben. Om maar niet te spreken van de afleiding, zodat ik niet in zelfmedelijden blijf zwelgen.’

‘Dat vind ik een geweldig idee, en Paul zal je vast en zeker kunnen helpen. Hij heeft allerlei connecties in de zakenwereld van Chicago.’

‘Ook met Pauls hulp zal het wel niet meevallen. Zeg eens eerlijk, Adam, wat voor carrièremogelijkheden zie jij voor een vrouw van vijftig met als belangrijkste diploma een graad in kunstgeschiedenis, gevolgd door zevenentwintig jaar van blinde stommiteit? Niet te vergeten het sterkste punt op mijn curriculum vitae, het feit dat de helft van mijn potentiële werkgevers denkt dat ik schuldig ben aan moord.’

Adam hoopte van harte dat ze het mis had, maar hij hield zijn hart vast. ‘Dat soort domme verdenkingen waait snel over. Twee dagen nadat de politie Julio Castellano heeft gevonden en gearresteerd wegens moord op Ron, is je naam al vergeten door honderd procent van de media en het grootste deel van het publiek.’

‘O, hemel, ik hoop zo dat je gelijk hebt.’ Avery’s woorden waren een echo van zijn eerdere gedachte. Ze zette zich af van het tafeltje waaraan ze hadden gezeten om kalenders en agenda’s door te nemen. ‘Het spijt me dat ik zo moedeloos klink, Adam. Je treft me net op een bijzonder slechte dag. Het is niet mijn gewoonte me zo door mijn ellende te laten meevoeren.’

‘Je hebt er recht op, hoor. Het is per slot van rekening nog geen maand geleden dat je hele wereld op de kop werd gezet.’

‘Nog geen maand? Het voelt als een half leven.’ Avery snoot haar neus om te verbergen dat ze bijna in tranen uitbarstte. Het deed Adam pijn dat het zijn zus zoveel moeite kostte om haar zwaarmoedigheid te overwinnen. Ron Raven wist niet hoe blij hij mocht zijn dat hij dood was, dacht hij. Allemachtig, als hij die vent nog in zijn handen kon krijgen… Daarna zou Ron niets meer voorgesteld hebben bij zijn vrouw, laat staan bij allebei zijn vrouwen, omdat bepaalde functies voortaan zouden hebben ontbroken. Bovendien zou hij dan geen voortanden meer hebben gehad.

Avery slaagde erin haar op de loer liggende tranen terug te dringen en schonk hem een glimlach die zijn hart bijna brak. ‘Dank je voor je geduld, Adam. Ik realiseer me dat ik veel vaker stoom moet afblazen. Ik ben eigenlijk jaloers op Ellie, weet je. Toen ze hier was, was ze zo… zo veerkrachtig. Zo sterk. Ze leidt een complete ranch, en dat al jarenlang. Wat heb ik gedaan, behalve als decoratie dienen op liefdadigheidsbals?’ Ze verviel in stilzwijgen, starend naar de paperassen op de tafel zonder enig teken te geven dat ze die daadwerkelijk zag.

Ze hadden nog een flinke stapel werk te verzetten als ze een duidelijk beeld wilden krijgen van Rons doen en laten tijdens de laatste maanden van zijn leven. Adam snapte best waarom zijn zus het zo deprimerend vond Rons agenda door te spitten. De hemel wist dat hij het zelf ook behoorlijk deprimerend vond om de ontelbare keren dat zijn zwager bedrog had gepleegd, te documenteren, en híj had nooit van die man gehouden. Voor Avery moest het een vreselijke kwelling zijn zwart op wit bevestigd te zien dat haar huwelijk niet meer was geweest dan een op leugens gefundeerde schijnvertoning.

Misschien moest hij Avery maar vragen een fles wijn te ontkurken. Een fles van haar favoriete chardonnay kon wellicht de scherpe randjes wegnemen van de pijn die ze voelde. Aan de andere kant wilde hij haar er niet toe aanzetten haar problemen te verdrinken.