Donker genot(5)

‘Juist.’ Het zat haar helemaal niet lekker dat hij haar had laten natrekken.

‘Het was niet persoonlijk bedoeld.’

‘Alleen noodzakelijk.’ Net als haar research naar hem op het net.

Al wist hij vast veel meer over haar dan zij over hem. Zo was hij ongetwijfeld op de hoogte van wat haar manager betitelde als haar ‘eigenaardigheden’. Toch behandelde hij haar niet alsof ze gestoord was.

‘Precies.’ Hij keek veelbetekenend op zijn horloge.

Geen Rolex, constateerde ze verbaasd. Dat zei ze echter niet. Hij was hier voor pianoles, niet voor een gezellig praatje, dat had hij heel duidelijk laten blijken. Dus vooruit met de geit!

De rest van het uur verstreek verrassend snel, hoewel de magnaat langzamerhand een heel ander soort spanning in Cass opriep.



Neo begreep zelf niet waarom het vooruitzicht dat hij vandaag zijn tweede les zou krijgen hem zo blij stemde.

Cassandra Baker was precies wat hij op grond van het rapport over haar al had verwacht: stilletjes en duidelijk slecht op haar gemak bij vreemden. Toch had ze iets wat hem enorm aantrok. O, niet haar uiterlijk, want dat was heel gewoontjes. Met haar muizige bruine haar, sproetjes en tengere lichaam was ze zeker geen schoonheid. Ze was eerder het type van het aardige buurmeisje, het type dat hij vrijwel nooit tegenkwam. Zonder toedoen van Zephyr zou hij háár evenmin ooit hebben ontmoet.

Zee was ook degene die hem had laten kennismaken met haar muziek. Hij had Neo al haar cd’s gegeven, voor zijn verjaardag en met de kerst. Aanvankelijk had hij er alleen tijdens het sporten naar geluisterd, later ook af en toe wanneer hij achter de computer zat. Tegenwoordig luisterde hij vrijwel naar niets anders meer wanneer hij thuis was.

De muziek boeide hem, de naam op het label stukken minder. Hij had dan ook pas beseft dat zij verantwoordelijk was voor de muziek waarnaar hij zo graag luisterde op het moment dat hij het rapport over haar onder ogen kreeg.

Hij had trouwens evenmin geweten dat ze een van de best verkopende newagemusici ter wereld was. Toch had ze totaal geen kapsones, wat de indruk versterkte dat ze een aardig buurmeisje was.

Het enige opvallende aan haar waren in feite haar ogen. Die waren open en eerlijk, wat hem enorm aansprak, terwijl de kleur ervan – een diep amber – duidelijk puur natuur was. Veel van zijn ‘losse contacten’ – om Zephyr te citeren – droegen gekleurde contactlenzen, maar die haalden het toch niet bij het echte werk. Bij lange na niet.

Ja, hoewel ze geen schoonheid was, intrigeerde Cassandra hem. De schuwe pianiste had iets wat hem heel erg beviel. Haar kwetsbaarheid misschien? Of het feit dat zij zijn lievelingsmuziek maakte?

Het deed er in feite ook niet toe. Hij verheugde zich erop om haar beter te leren kennen, zonder bijbedoelingen zoals seks, en hij kon zich niet heugen wanneer dat voor het laatst was voorgekomen. Misschien wel nooit.

Toen hij bij haar op de stoep stond, vier uur later, ontdekte hij tot zijn schrik dat hij haar voordeur inderdaad kon openduwen. Daarbij zat ze ook nog doodleuk te spelen, hoorde hij. Iedereen kon hier verdorie zomaar naar binnen lopen zonder dat zij iets merkte!

Met een nijdige frons op zijn gezicht betrad hij de muziekkamer.

Ze keek op van de piano, haar vingers verstillend boven de toetsen. ‘Goeiemorgen, Neo.’

‘Je deur zat niet op slot.’

‘Fijn toch? Nu kon je gelijk doorlopen.’

Zonder op haar uitnodiging te wachten, zonk hij naast haar op de pianobank neer. ‘Je kon me niet horen aankomen.’

‘Dat is ook niet nodig. Je weet inmiddels de weg.’

‘Daar gaat het niet om.’

‘O nee?’ Ze keek hem oprecht verbaasd aan.

‘Nee.’

‘Goed. Zullen we beginnen waar we vorige week zijn opgehouden?’

Neo was het niet gewend om afgepoeierd te worden. Toch werd hij niet boos. Welnee, hij voelde er enkel bewondering voor dat zo’n verlegen vrouwtje hem zo handig weer bij de les wist te krijgen. Letterlijk. Haar voordeur ging hem in feite geen fluit aan, hielp hij zichzelf herinneren.

Hij genoot van haar zachte stem, die hem door de les loodste. Haar passie voor muziek klonk door in elk woord, je zag het in de manier waarop ze de piano aanraakte. Een man zou er heel wat voor overhebben om door een geliefde met zo’n intense toewijding te worden aangeraakt.

Die laatste gedachte verklaarde ongetwijfeld ook waarom hij tijdens een pianoles zoiets misplaatst ervoer als lichamelijke opwinding.





Hoofdstuk 2





Cassandra sloeg steels haar hand voor haar mond toen ze voor de derde keer binnen tien minuten geeuwde. De nacht voorafgaande aan Neo’s les sliep ze altijd belabberd, en dat was nu al vijf weken zo. Aanvankelijk was dat nog begrijpelijk geweest. Een nieuwe leerling betekende altijd veel stress, en die stress hield haar dan een tijdje uit de slaap.