Donker genot(47)

‘Misschien moet ik mijn muzikale blik eens wat verruimen.’

‘Je mist inderdaad een hoop als je jezelf vastpint op één soort muziek, vind ik altijd.’

‘Je beseft toch dat ik nooit zal merken of je fouten maakt, hè?’

‘Misschien heb ik dit nummer daarom wel gekozen,’ merkte ze met een ondeugende grijns op.

‘Valsspeler! Nou, dat kan ik ook.’

Voor ze kon vragen wat hij daarmee bedoelde, voelde ze zijn sterke arm rond haar middel glijden, waarna zijn duim in het ritme van de muziek over haar buik begon te strijken.

Haar vingers vonden nog steeds de juiste toetsen, al ging dat ineens stukken moeilijker. ‘Dat is inderdaad vals spelen.’

‘Moet ik ophouden?’

‘Nee hoor.’ Ha, ze kon desnoods in haar slaap spelen! Hij zou dit echt niet winnen. Ze concentreerde zich op het nummer, zijn strelende hand verbeten negerend. Toen er echter een kus op haar slaap landde, verstarde ze. ‘Ik dacht dat je wilde dat ik voor je zou spelen.’

‘Dat wilde ik ook, maar nu heb ik iets ontdekt wat ik zelfs nog liever wil.’

‘Wat dan?’

‘Dit.’ Hij duwde haar kin omhoog en kuste haar.

‘O,’ wist ze nog net uit te brengen, voor hij de kus verdiepte.

Ze belandden samen in haar slaapkamer, al had ze geen flauw idee hoe ze daar waren gekomen. Het boeide haar ook niet. Ze ging zo op in hem en in wat hij met haar deed, dat verder niets meer belangrijk was.

‘Ik was niet van plan dit te doen,’ zei hij toen ze naakt onder hem lag.

‘Waarom niet?’

‘Je hebt tijd nodig om te herstellen van gisternacht.’

‘Ik voel me prima.’ Ja, wat vaag ongemak ging haar echt niet weerhouden van het soort genot dat ze gisternacht had leren kennen.

Het genot was ditmaal nog intenser. Ze schreeuwde zijn naam uit toen ze haar hoogtepunt bereikte en even later opnieuw toen zijn climax haar lichaam een tweede maal deed schokken van genot.

Daarna sloeg hij zijn armen om haar heen, haar zachtjes strelend tot haar ademhaling weer bijna normaal was.

‘Als je het zakenleven nog eens beu wordt, kun je zo aan de bak als gigolo.’

Zijn lach schalde vrolijk door haar doorgaans doodstille slaapkamer. ‘Ik blijf het toch liever gratis doen, dank je wel.’

‘Mooi zo, want anders zou je me vast aan de bedelstaf brengen.’

‘Je bent niet goed wijs.’

‘Dat hebben ze me wel vaker verteld,’ zei ze zacht.

‘Zo bedoelde ik het niet. Ik twijfel echt niet aan je verstand.’

Nog niet, maar dat zou wel gebeuren. Ooit. Wanneer ze weigerde iets te doen wat voor ‘normale’ mensen doodgewoon was. Nu ja, op dit moment toonde hij nog begrip, en daar was ze hem dankbaar voor. En voor andere dingen trouwens ook.

Zachtjes grinnikend schudde ze haar hoofd. ‘Weet je, als ik jaren geleden had geweten hoe geweldig seks was, had ik al die groupies die met me naar bed wilden niet het bos in gestuurd.’

‘De seks zou minder geweldig zijn geweest.’

‘Omdat zij niet de geweldige Neo Stamos waren?’

‘Omdat niemand in het verleden me iets heeft kunnen geven wat ook maar in de buurt komt van het genot dat jij me schenkt. Wat wij samen hebben, Cassandra, is heel bijzonder.’

Omdat ze bang was haar gevoelens te verraden, drukte ze enkel teder een kus op zijn schouder.

Hij kuste haar glimlachend op de lippen. ‘Ik moet er eigenlijk vandoor.’

‘Waarom?’

‘Omdat ik morgen al om zes uur op kantoor moet zijn voor een telefoontje,’ verzuchtte hij.

‘Waarom zo vroeg al?’

‘Tijdverschil.’

‘Je kunt toch vroeg weggaan,’ opperde ze voorzichtig, omdat ze niet zeker wist of ze zijn verlangen om te blijven wel goed inschatte.

‘Vind je het dan niet erg dat ik je misschien wakker maak wanneer ik opsta?’

‘Nee hoor,’ zei ze snel. Misschien iets te snel?

‘Dan blijf ik hier slapen. Dank je.’

Ze was er dolblij mee dat hij wilde blijven. Terwijl ze zich behaaglijk in zijn armen nestelde, bedacht ze dat ze hier heel snel aan verslaafd zou kunnen raken. Raak er maar niet te veel aan gewend, hield een innerlijk stemmetje haar waarschuwend voor. Ze negeerde het.



Neo maakte haar niet wakker toen hij opstond. Later stond haar enkel nog iets vaag bij van een kus op haar slaap.

In de loop van de dag belde hij haar van tijd tot tijd op, net als de dag ervoor, om haar iets te vragen of te vertellen.

‘Waarom geef je niet gewoon toe dat je even mijn stem wil horen?’ plaagde ze op een gegeven moment.

‘En als ik dat nu eens deed?’

‘Dan zou ik buiten mijn schoenen gaan lopen van verwaandheid.’

‘Dan zal ik het maar niet toegeven, hè?’