Dodenschip(41)

Cabrillo voelde zijn longen samentrekken, zodat een reeks luchtbelletjes aan zijn lippen ontsnapte. Het was alsof hij een hoestaanval wilde onderdrukken, en de pijn in zijn borst was een overbodige herinnering dat zijn brein om zuurstof smeekte. Hij voelde zich al licht in zijn hoofd worden. Hij rukte woest aan het pak en voelde dat het materiaal een beetje scheurde, maar zonder los te raken. Juan wilde zich tot kalmte dwingen, maar zijn overlevingsinstinct was sterker dan nuchter nadenken. Hij reikte weer met het mes naar de broekspijpen en begon als een bezetene te snijden, met alle kracht die hij nog had.

Zonder waarschuwing tuimelde hij achterover. Of hij had de broekspijp eindelijk losgesneden, of het materiaal was toch gescheurd. Hij draaide zich om en werkte zich op handen en knieën omhoog. Hij voelde het water door de scheuren in zijn kleding wegstromen. Bezorgd om toch een besmetting op te lopen ademde hij maar heel weinig in, net voldoende om oprukkende schaduwen in zijn geest weer te verdrijven.

Hij ging staan, en de rest van het water dat zich in zijn kleding had verzameld stroomde weg. Omdat het zeewater met veel kracht onder de deur door stroomde kon Juan niet overeind blijven op één been. Daarom hinkte hij een paar meter opzij naar een werkbank. Leunend tegen de werkbank bond hij snel de gerafelde restanten van het beschermende pak aan elkaar met zo strak mogelijke knopen. Juan draaide aan het zuurstofventiel, zodat de luchtstroom minder sterk werd toen het pak weer strakstond. Er ontsnapte lucht uit het pak, maar door de overdruk vanbinnen kon er niets naar binnen dringen. Hij was amper blootgesteld aan de lucht en meestal onder water gebleven, zodat de kans op besmetting gering leek.

Op dat moment besefte Juan dat hij in een zinkend schip gevangenzat, zonder contact met de andere teamleden of met de Oregon.

Hij tastte voor zich uit in de duisternis en probeerde zich te oriënteren in de grote machinekamer. Zonder zijn kunstbeen bewoog hij moeizaam en traag, maar uiteindelijk vond hij de werkbank waar hij eerder geweest was. Hij trok de laden open en herkende op de tast gereedschap tot hij vond waar hij naar zocht.

De zaklantaarn was niet zo sterk als de lamp die hij kwijtgeraakt was, maar de lichtbundel gaf hem wel nieuwe moed. Nu was hij niet langer een blinde. Hij hinkte door de machinekamer, gehinderd door het stijgende water dat al tot zijn knieën stond. Juan passeerde de enorme dieselmotoren en kwam bij de achterste waterdichte deur, die helemaal gesloten was. Hij zocht naar een hendel om de deur te openen, maar er was kennelijk geen handbediend systeem.

Hij voelde de eerste tintelingen van paniek opkomen. Omdat hij niet wist hoeveel schade door de springladingen was aangericht kon hij niet weten hoelang de Golden Dawn nog bleef drijven. Als het vaartuig stabiel bleef kon het nog enkele uren duren voordat de machinekamer helemaal vol water stond, en dan had hij voldoende tijd om een alternatieve ontsnappingsroute te zoeken. Of hij zou gered worden door Eddie en de anderen.

Een ogenblik later klonk een langgerekt gekreun door de hele romp, het geluid van metaal dat te zwaar belast wordt. Juan voelde hoe het schip vooroverdook. Het water in de machinekamer vormde een enorme golf die met kracht tegen de deur in de achterwand sloeg. De golf kaatste terug en Juan moest snel op een tafel klimmen om niet geraakt te worden door het water. In het licht van de zaklamp zag Juan dat het water nu met verdubbelde kracht naar binnen stroomde. Het zeewater spoot met kracht onder de gesloten deur, alsof de oceaan zijn laatste slachtoffer nog gretiger wilde verslinden.

Cabrillo besefte dat hij geen uren maar slechts minuten respijt had.

Hij zwaaide de lamp in alle richtingen, zoekend naar een uitweg. Een krankzinnig idee kwam in hem op en hij richtte de lichtbundel op de bovenkant van een grote scheepsmotor, waar dikke buizen aangebracht waren. Zijn blik volgde het licht. ‘Aha,’ mompelde hij. Julia keek naar Jannike Dahl en ze probeerde haar stem zo geruststellend mogelijk te laten klinken. ‘Janni, lieve kind, we moeten je hier weghalen. En daarvoor moet je net als Eddie en ik een beschermende overall aantrekken.’

‘Zinkt de boot?’ vroeg ze angstig.

‘Ja. Daarom moeten we nu weg.’

Julia schakelde de elektrische ventilators en filters van het pak in. Ze trok de ritssluiting op de rug open. Ze zei niet dat het pak vooral bescherming moest bieden voor de bemanning van de Oregon, omdat ze mogelijk al besmet was. Terwijl ze via de slangen in haar neusgaten bleef ademen stak Janni haar magere benen in de broekspijpen en ze trok de overall aan. Julia hielp het lange haar in de helm proppen. Hux zag dat het haar al een paar dagen niet meer gewassen was. Kennelijk was Jannike door de astma-aanval al wat langer in de ziekenboeg.

‘Haal diep adem door je neus en hou de lucht zo lang mogelijk binnen,’ zei Julia.