Dodenschip(111)

‘Deze kans mogen we niet voorbij laten gaan. Als we een paar van die gasten te pakken krijgen, is hun informatie veel waard.’ Hali had de positieve kant van de afweging genoemd.

De risico’s afwegen tegen de winst was altijd het moeilijkst, omdat er onvermijdelijk mensenlevens op het spel stonden.

‘Ons team kan met de rubberboot naar de kust varen. De jet staat klaar in Nice, en Tiny kan een noodvluchtplan aanvragen. Dan zijn onze mensen in Turkije als de Golden Dawn daar arriveert. Het is niet waarschijnlijk dat de responsivisten in de haven een vergiftigingsactie uitvoeren, en dus kunnen we dan aan boord sluipen en de situatie verkennen.’

‘Oké,’ knikte Eddie. Hali wilde zich omdraaien, maar Eddie hield hem tegen. ‘Onder geen voorwaarde mogen ze aan boord blijven als die boot weer vertrekt.’

‘Dat zal ik duidelijk maken. Wie wil je naar dat schip sturen?’

‘Linda en Mark. Eric is een uitstekende navigator en speurneus, maar Mark heeft meer ervaring met wapens en dat geeft hem een voorsprong bij het zoeken naar een systeem dat chemische of biologische gifstoffen kan verspreiden.’

‘Helemaal mee eens.’

‘Trouwens,’ zei Eddie, en hij hield Hali weer tegen, ‘hoe staat het eigenlijk met die afluisteroperatie?’

Een uur voor zonsondergang voer de Matryoshka, Ivan Kerikovs luxueuze jacht de haven van Monte Carlo uit. Aan boord was Ibn al-Asim met zijn gevolg. Al-Asim was een Saoedische financier die geld verschafte aan radicale islamitische scholen en terreurgroepen, die in contact stonden met Al Qaida. De CIA had vooral belangstelling voor deze man en zijn ontmoeting met de Russische wapenhandelaar, omdat er een kans was dat hij dubbelspel wilde spelen en daardoor toegang kreeg tot de hoogste regionen van de terroristische bewegingen.

Er was niets belangrijks besproken toen het jacht nog in de haven lag. De heren brachten het grootste deel van de middag door met de dames die Kerikov voor hen had geregeld. Maar toen de Matryoshka de haven verliet en over de Middellandse Zee voer wist iedereen aan boord van de Oregon dat de echte onderhandelingen zouden beginnen, ver buiten het bereik van nieuwsgierige ogen.

Met gedoofde navigatielichten volgde de Oregon de Matryoshka, op grote afstand zodat alleen de hoogste mast boven de horizon zichtbaar was. De Russen voeren tot twintig zeemijl buitengaats. Daar bleef het grote jacht stilliggen met draaiende scheepsmotoren. Kerikov en Al-Asim zagen tevreden dat ze de zee voor zich alleen hadden en ze begonnen een serieus gesprek tijdens het diner dat op het achterdek werd geserveerd.

Met het gps-systeem en de straalbuizen van de Oregon programmeerde Eric de stuurcomputer zodat de schepen op gelijke afstand van elkaar bleven. In de top van de mast werd het Russische jacht met verfijnde elektronische apparatuur scherp geobserveerd. Paraboolantennes en gevoelige ontvangers waren gekoppeld aan camera’s die gemaakt waren om te liplezen en met gebundelde laserstralen konden de luchttrillingen van de gesproken woorden gemeten worden. Zo was het mogelijk de gesprekken op grote afstand precies te volgen.

‘Het laatste wat ik hoorde was dat Al-Asim en die Rus spraken over SA-7-Grailraketten. Maar die Grailraketten zijn waardeloos,’ zei Eddie. ‘Daarmee kunnen ze onze vliegtuigen nooit raken. Maar een burgervliegtuig is wel een kwetsbaar doel voor die wapens.’

‘Kerikov heeft eerder al duidelijk gemaakt dat hij niet wil weten waarvoor Al-Asim die wapens wil gebruiken, maar de Saoediër maakte wel toespelingen op het neerhalen van lijnvliegtuigen.’

Eddie was geboren in Chinatown, New York, en hij werd razend bij de gedachte dat terroristen het op passagiersvliegtuigen gemunt hadden. Persoonlijk kende hij niemand die omgekomen was bij de aanslagen van 11 september, maar hij kende wel tientallen mensen die vrienden of familieleden verloren hadden.

‘Verder nog iets?’ vroeg Seng.

‘Al-Asim heeft al gevraagd naar kernwapens. Kerikov antwoordde dat hij nog geen kernwapens heeft, maar ze best zou willen leveren.’

‘Fraai is dat,’ schamperde Eddie met een grimas.

‘De Rus zei ook dat hij Stalins Vuist zou willen leveren, maar dat er te veel technische problemen waren. Toen Al-Asim bleef aandringen zei Kerikov dat hij het moest vergeten. En daarna begonnen ze over Grail-raketten.’

‘Heb jij ooit gehoord van een wapen dat Stalins Vuist wordt genoemd?’

‘Nee, en Mark ook niet.’

‘Misschien weet Langston Overholt meer. Ik zal het hem vragen als we deze informatie aan hem doorgeven. Dat is verder toch zijn probleem. Laat het mij meteen weten als je iets van Juan hoort, of als Thom Severance ons terugbelt.’

‘Denk jij dat Max veilig is?’ vroeg Hali.

‘Severance mag hopen dat Max geen haar is gekrenkt.’