De ogenverzamelaar(51)

Een lichte tocht beving haar en ze voelde dat ze kippenvel kreeg. Ze greep naar haar hoofd en voelde met haar wijsvinger aan de golven van de doolhof die de kapper op haar verzoek in de kortgeschoren schedel had gemaakt. Toen liet ze haar hand van haar achterhoofd naar haar nek glijden, waarbij ze de irritatie van haar getatoeëerde huid voelde. Ze ging vlak voor de spiegel staan, zoals altijd in de onnozele hoop tenminste de omtrekken van haar figuur te kunnen herkennen, één keer maar, één keer voor een fractie van een seconde, om het beeld te controleren dat ze iedere dag door haar aanrakingen tekende.

Ze wist dat haar borsten te klein waren naar de smaak van de meeste mannen, maar ze waren stevig en hadden geen beha nodig. De tepels schenen alles weer te compenseren, want al haar minnaars tot nu toe hadden er een halve eeuwigheid aan besteed ze te strelen, te kneden of eraan te zuigen. Zowel mannen als vrouwen. Maar goed dat het ook haar meest erogene zone was, afgezien van haar voeten.

Alina’s hand gleed naar haar buik, streelde de navelpiercing en ging verder naar haar heup.

‘Als je een auto was, was je een Mustang uit ’68,’ had John ooit gekscherend gezegd. Ze liep naakt voor hem door het huis, gewoon omdat ze zich zonder kleding lekkerder voelde, en voor John hoefde ze zich niet anders voor te doen dan ze was. ‘Hoekig en compact, maar van een tijdloze elegantie.’

Ze had geen voorstelling van die auto, maar beschouwde het als een lief compliment, vooral omdat haar vader vroeger ook altijd een Ford had gereden.

Ach, John.

Vervelend dat hij juist met zijn vriend op vakantie was. Nog wel op een trektocht door Vietnam, waar ze hem niet eens kon opbellen om uit te huilen. Ze dacht na hoe laat het nu in New York zou zijn, waar Ivan woonde, en vroeg zich af hoe hij op een telefoontje van zijn grote zus zou reageren. Sinds ze uit de VS naar Duitsland was gegaan, was het gewoon niet gelukt contact te houden. Ze hielden van elkaar, daarover bestond geen twijfel, en de jaarlijkse verjaardags- en kerstkaarten waren welgemeend. Maar het bleven de enige levenstekens die ze intussen nog wisselden.

Geen gezonde basis om de horror te delen die ik op dit moment doormaak.

Alina draaide zich naar de badkamer. Ze had bij de bouwmarkt de sterkste halogeenlampen uitgekozen. John klaagde altijd over de ‘verhoorlampen’ als hij bij haar sliep. Voor haar echter brachten die dingen niet meer dan een vermoeide herinnering naar boven. Bovendien hielpen ze haar goed zich te oriënteren als ze bij het opmaken heel dicht voor de spiegel stond. Haar beste vriendin had haar geleerd hoe het moest, alleen dat gedoe met dat akelige kohlpotlood zou ze in dit leven niet meer voor elkaar krijgen.

Ze bukte om de uitgetrokken kleren te verzamelen en ging naar de badkamer. Terwijl ze water in de badkuip liet lopen, checkte ze met een kleurherkenner of ze vanmorgen een gekleurd of een wit T-shirt had aangetrokken. ‘Wit,’ zei een heldere elektronische stem. Het apparaatje, dat een lichtstraal op haar kledingstukken afvuurde en aan de hand van de reflectie de kleur vaststelde, was naast internet een van de beste uitvindingen.

In elk geval voor blinden die het kon schelen of hun witte blouse een zweem van groen had, omdat ze weer eens de bonte was samen met de witte spullen in de wasmachine had gestopt.

Toen ze ook haar sokken en slipje resoluut en in de juiste mand naast de wc had gegooid, liep ze weer de gang op en sloot de badkamerdeur achter zich. Het ruisen van het water, dat in de vrijstaande emaillen badkuip kletterde, nam ze onderweg naar de keuken alleen nog gedempt waar, waar ze TomToms bak met twee handen vol brokken wilde vullen.

Maar zover zou ze niet meer komen. Twee stappen verder stootte haar voet tegen iets warms.

Iets zachts.

‘Nou?’ vroeg ze en ze gaf de retriever glimlachend een duwtje met haar tenen. Maar TomTom week geen centimeter van zijn plaats en in plaats daarvan spande zijn lichaam zich alleen maar nog meer.

‘Wat is er met je?’

Alina zette een stap naar rechts om langs hem heen te lopen, maar de hond volgde haar bewegingen.

‘Heb je helemaal geen honger?’

Ze bukte naar hem en wilde zijn snuit grijpen, maar anders dan anders likte hij haar hand niet.

‘Wat heb je dan?’

Hij is star. Geconcentreerd. Laat zich niet afleiden. Omdat hij...

Alina rilde.

TomTom was erop getraind om zijn vrouwtje voor ongelukken te beschermen. Het behoorde tot zijn twintigduizend euro kostende opleiding om Alina tegen onbeveiligde gevaarlijke plekken te beschermen, tegen obstakels, kuilen in het wegdek, metro-ingangen, open schachten.

Maar wat er ook op weg is naar mijn keuken, het is een ander gevaar.

‘Kom op, laat me erlangs,’ zei ze en ze wilde hem aan de kant duwen. Maar toen deed TomTom iets wat ze nog nooit eerder had meegemaakt.