De nanny's 01(15)

‘Geeft niet. Ik wilde jou spreken.’

Het was vast ijdele hoop te denken dat hij nog een poging zou doen haar over te halen. Hij was niet voor niets zo succesvol. Als ze niet zo heftig op hem had gereageerd, zou het misschien anders liggen. Ze was veiliger af als ze bij hem en Brady uit de buurt was. ‘Er valt niets meer te zeggen, Jason.’ Haar stem brak.

‘Huil je?’ Hij kwam dichterbij en pakte haar armen.

‘Nee.’

‘Misschien heb ik het al eens gezegd, maar je kunt slecht liegen.’

‘Ik huil niet echt, het zijn maar een paar tranen.’ Ze haalde haar neus op en probeerde weg te stappen.

Hij greep haar echter steviger vast, draaide haar ineens om en trok haar tegen zijn brede borst.

Zo veilig als in zijn omhelzing had ze zich nog nooit gevoeld. Hoe kon dat, als wat ze voor hem voelde zo groot en angstaanjagend was? Ze werd verscheurd tussen vluchten en blijven.

Hij wreef over haar rug. ‘Niet huilen, Maggie, het komt allemaal goed.’

‘Dat weet ik. Het is gewoon…’ Een enorm brok emoties belette haar het praten.

‘Je bent verdrietig.’

Ze knikte tegen zijn borst.

‘Je wilt blijven.’

Weer knikte ze.

‘Ga dan niet.’

Ze schudde haar hoofd, stond zichzelf nog een heerlijk moment in zijn armen toe en maakte zich toen van hem los. ‘Ik moet gaan. Alles is al geregeld.’

‘Ginger is zo gebeld.’

Ze wreef haar wangen droog. ‘En dan?’

‘Dan blijft het allemaal bij het oude.’

‘En als je over twee maanden van gedachten verandert? Je komt Mrs. Right tegen en schopt mij de straat op.’ Ze keek hem aan en zag zijn vastberaden blik. ‘En ik dan? Dat klinkt misschien egoïstisch, maar ik –’

‘Ik laat een contract opstellen voor zolang je wilt. Als mijn situatie verandert, betaal ik je. Ik zal zelfs een clausule opnemen voor een bonus die evenredig is met de duur van het contract en de tijd die er nog resteert.’

Hij begreep niets van de emotionele tol die dit alles van haar eiste. ‘Je denkt echt dat geld alles oplost, hè?’

Zonder aarzeling beaamde hij dat. ‘Inderdaad, ja.’

‘Je zit er zo naast, Jason. Geld lost niet alles op.’

‘Je koopt er misschien geen geluk mee, maar je kunt er wel problemen mee oplossen. Daarmee kun je als mens misschien het geluk wel evenaren.’

‘Geld voorkomt geen gebroken hart.’

‘Hou je van Brady?’ Hij duwde haar kin omhoog met zijn knokkels. ‘Lieg niet, Maggie. Dat heb ik direct in de gaten, zo slecht ben je erin. Kom op: hou je van mijn zoon?’

Ze kon niet anders dan toegeven. ‘Ja.’

‘Ga dan niet. Blijf en help hem opgroeien.’

‘Mijn besluit staat vast. En je kunt van alles zeggen, maar ik verander niet van mening.’

‘Er moet iets zijn.’ Zijn ogen werden bijna zwart van ergernis. ‘Als ik je nu eens vroeg met me te trouwen?’

Sprakeloos staarde ze hem aan. ‘Wat een grap. Daar ga ik geeneens antwoord op geven.’

‘Waarom niet? Ik ben bloedserieus.’

‘O, schiet op, zeg.’

Hij stond uitdagend voor haar. ‘Een huwelijk is een serieuze overeenkomst. Het beschermt jouw rechten, die je nooit hebt gehad.’

Haar hart bonkte, ook al had ze het gevoel dat al het bloed uit haar gezicht was getrokken. Hij speelde een spelletje met haar. Maar hij keek zo vastberaden. ‘Een huwelijk?’ Hulpeloos stak ze haar handen omhoog. ‘Ik heb geen idee wat ik daarop moet zeggen.’

‘Bedenk dat dan maar, Maggie, want ik wil het weten.’

In gespannen stilte keken ze elkaar strak aan.

‘Hoeveel wil je? Toen ik je ontmoette, wist ik niet wat voor geluksvogel ik was. Ik wil je heel graag houden. Dus zeg het maar, welk bedrag overtuigt je dat ik bloedserieus ben?’

Meteen dacht Maggie aan het tehuis dat in de problemen zat. Het had geld nodig. Veel geld.

‘Kom, Maggie, hoeveel kost het om met me te trouwen?’

Ze noemde het eerste bedrag dat in haar hoofd opkwam. ‘Eén miljoen.’

‘Goed,’ zei hij zonder aarzeling.





Hoofdstuk 5





‘Onvoorstelbaar dat je me een miljoen geeft om met je te trouwen!’ riep Maggie uit.

‘Dan ken je me nog niet.’ Hij keek haar onbewogen aan. ‘Geloof het maar.’ In feite was het een koopje. Catherine had net zoveel gekregen om Brady te krijgen. Helaas had hij er geen rekening mee gehouden dat het zorgen voor zijn kind niet meeviel. Maggie was er goed in gebleken en haar aanwezigheid was een verademing geweest. Dankzij haar begreep hij pas wat hij nodig had. Ze was de juiste vrouw op de juiste plek. Haar laten gaan zou stom zijn.

Maggie keek hem aan alsof hij twee hoofden had. ‘Ik weet niet of ik moet lachen of bang moet zijn.’