De Vuurdoop(107)
‘Dat doet me deugd. Doe hem de groeten en feliciteer hem van mij.’
Hector ging er goed voor zitten.
‘Laten we het hebben over de reden waarom je hier bent, daarna neem ik je graag mee uit eten als je geen andere plannen hebt.’
‘Bedankt Hector, maar vandaag niet. Stockholm stikt van de landgenoten met wie ik heb afgesproken.’
‘Hoe lang blijf je?’
‘Er is een vrouw in deze stad voor wie ik een zwak heb, ik logeer bij haar. Vanmorgen realiseerde ik me hoe heerlijk het is om daar wakker te worden en met haar te ontbijten en daarom blijf ik wat langer dan gepland.’
‘Dan kunnen we later nog wel eens uit eten gaan.’
‘Hoogstwaarschijnlijk wel. En we worden het vast eens over de kwestie waarvoor ik hier ben.’
Ze bleven elkaar aankijken, Alfonses toon veranderde.
‘Don Ignacio maakt zich zorgen,’ zei hij zachtjes. ‘Hij vraagt zich af waarom jullie geen bestellingen meer plaatsen. We hebben begrepen dat jullie voorraad in Paraguay zo langzamerhand op zou moeten zijn, maar hij heeft al een hele tijd niets van jou of van je vader gehoord. We willen weten of alles onder controle is... Wat er aan de hand is, en natuurlijk willen we ons ervan verzekeren dat het goed gaat met jullie en dat jullie niet in de problemen zijn geraakt.’
Hector stak een sigaartje op.
‘We hebben wat problemen gehad met onze lijn.’
Alfonse wachtte terwijl Hector een trekje nam.
‘Die is gekaapt.’
‘Door wie?’
‘Duitsers...’
Alfonse keek naar Hector.
‘O?’
Hector blies rook uit.
‘Het is een ingewikkelde geschiedenis, we hebben net de controle weer overgenomen, maar zullen de route even stilleggen tot de zaken weer wat genormaliseerd zijn.’
‘Hoe lang?’
‘Weet ik niet.’
Alfonse knikte.
‘Don Ignacio zal blij zijn om te horen dat met jullie alles goed is... maar nu ik me ervan verzekerd heb dat het goed gaat met jullie... laat ik het zo zeggen: Don Ignacio is van mening dat er een afspraak bestaat. En die afspraak houdt in dat wij jullie voorzien van de vitamines en zorgen voor het transport naar Ciudad del Este. Het is een rijdende winkel. Maar nu is die om de een of andere reden blijven staan. Don Ignacio wil dit nog geen contractbreuk noemen, maar... Nou, je begrijpt het wel.’
Hector ging rechtop zitten.
‘Ik zie het niet als een afspraak. We hebben geen termijn afgesproken... We hebben een prijs afgesproken. Don Ignacio heeft altijd zijn geld van ons gekregen, of niet?’
‘En daar is hij jullie ook dankbaar voor, erg dankbaar.’
‘En wij zijn dankbaar dat het zo prettig samenwerken is met jullie,’ zei Hector.
Alfonse was goedgekleed en beleefd. Hij zag er goed uit, met het donkere dikke haar en de markante gelaatstrekken van de Zuid-Amerikaan, een geprononceerde kin en jukbeenderen die hem een aantrekkelijke hardheid gaven. Vrouwen vonden hem hoogstwaarschijnlijk knap. Hij maakte een rustige indruk, ondanks zijn bijna continue glimlach. Maar achter die glimlach zag Hector de waanzin. Hij kon iemands waanzin van een kilometer ver zien. Hij had hem bij Alfonse gezien zodra hij de deur was binnengestapt. Bij Don Ignacio Ramirez had hij hem tientallen jaren geleden bij hun eerste ontmoeting ook meteen gezien. Die krankzinnigheid bij mensen beviel hem, het gaf hem een gevoel van saamhorigheid, van verwantschap. Hector besloot dat hij Alfonse mocht.
‘Dan hebben we een probleem,’ zei Alfonse.
Hector haalde zijn schouders op.
‘Ik weet niet of het een probleem is, zie het als een pauze.’
‘In onze taal bestaat dat woord niet. Don Ignacio rekent op jullie geld, voor zijn diensten. Als jullie even een pauze houden zoals je zegt, dan heeft dat geen invloed op onze afspraak.’
‘Maar mijn beste Alfonse, zo’n afspraak hebben we niet.’
‘Don Ignacio vindt van wel en als hij iets vindt, dan is dat zo...’
Hector dacht na.
‘Kan ik je iets aanbieden?’
Alfonse schudde zijn hoofd.
‘Wat voor probleem hebben jullie, kunnen we jullie ergens mee helpen? Die Duitsers, misschien kunnen we iets doen als zij voor problemen zorgen?’
Hector dacht na over het aanbod, maar wist dat de hulp van de Colombianen hun uiteindelijk duur zou komen te staan.
‘Nee, we redden ons wel, zo groot is het probleem niet.’
‘Vertel.’
Hector nam een trek van zijn sigaartje.
‘Om ons onbekende redenen zijn ze erin gestapt en hebben de hele zaak overgenomen, ze hebben mensen van ons omgekocht en vermoedelijk bedreigd. Daarna hebben wij ingegrepen en alles teruggepakt, maar het ging er nogal verhit aan toe. De boot waar we gebruik van maakten heeft een kapitein die zich een tijdje gedeisd wil houden.’
Alfonse overlegde even met zichzelf.