De Marcolini broers 01(36)

Haar hart verzakte en de paniek sloeg toe. ‘Als ik al zwanger ben, is er geen garantie dat ik dit keer een levend kind op de wereld zet Als je vader wilt worden, moet je iemand zoeken die daar beter geschikt voor is,’ zei ze ernstig.

Een gespannen moment lang hield hij haar blik vast, waarna hij zijn handen liet zakken. ‘Ik ben bekend met de statistieken, Claire,’ zei hij. ‘Maar als je goed in de gaten gehouden wordt, hoeft het niet nog eens te gebeuren.’

‘Dat risico wil ik niet nemen,’ zei ze. ‘Als we dit belachelijke gedoe gaan voortzetten, wil ik dat je een voorbehoedsmiddel gebruikt. Ik ga morgen bij mijn dokter langs om het voor mezelf te regelen.’

Hij keek toe hoe ze zich van de muur afzette en haar armen voor haar borst kruiste. Haar ogen stonden vol verwijt en opgekropte boosheid.

Nog steeds voelde hij hoe haar lichaam het zijne had omsloten en hoe ze onder hem gekronkeld had van opwinding. Hij verlangde zo erg naar haar dat het pijn deed. Dat was nooit weggegaan, hoe hard hij ook had geprobeerd om het te negeren. En zij had ook naar hem verlangd, ook al wilde ze dat niet en had ze haar best gedaan om het te verbergen. Haar lichaam verraadde haar, net als het zijne hem verraadde. En het zou opnieuw gebeuren. Daar was hij zeker van.





Hoofdstuk 9





Claire glipte langs Antonio de luxe badkamer in en deed de deur achter zich dicht. Even overwoog ze om hem op slot te doen, maar toen ze het systeem bestudeerde, zag ze dat het een model was dat aan beide kanten van de deur geopend kon worden. Waarschijnlijk een veiligheidsmaatregel voor als een hotelgast uitgleed en viel in de badkamer. Wat ze eigenlijk nodig had, was een slot op haar hart, besefte ze. Maar voor zover ze wist, bestond zoiets niet. Haar zwak voor Antonio was weer net zo groot als eerst, of misschien zelfs nog wel groter, nu ze weer had ervaren hoe verrukkelijk het was in zijn armen.

Ze stapte onder de douche in de hoop de tintelende sensaties weg te spoelen die Antonio’s aanrakingen veroorzaakt hadden, maar de waterstraal leek het alleen maar erger te maken. Het was alsof al haar zenuwen op scherp stonden. Al haar poriën waren doordrongen van de verwachtingsvolle spanning die de streling van zijn handen en mond veroorzaakte. Even raakte ze haar borsten aan. Die voelden voller en zwaarder dan normaal en haar tepels waren nog steeds opgezet.

Haar handen gleden verder naar beneden. Haar intiemste plekje was nog steeds erg gevoelig, en gonsde na van de sensaties die Antonio opgeroepen had.

Toen draaide ze de kraan dicht en reikte naar een zachte, witte handdoek. Maar zelfs toen ze afgedroogd was en zich helemaal had ingesmeerd met de subtiel geurende bodylotion die er stond, voelde ze nog een wild verlangen door haar lichaam kolken.

Ondanks dat het een grote hotelkamer was, stond er maar één bed, en Claire wist dat Antonio verwachtte dat ze dat met hem deelde. Afgaande op hun verleden wist ze ook dat ze het matras niet eerlijk zouden gaan delen. Antonio lag altijd nogal breeduit, en ze wist dat ze ongetwijfeld minstens een paar keer langs een van zijn behaarde ledematen zou schuren. Het zou een marteling worden om te proberen zijn aanwezigheid te negeren. Sterker nog, als het net zo zou gaan als vroeger, zou hij haar juist tegen zich aan trekken, zijn erectie groeiend tegen haar lichaam tot ze haar dijen spreidde en hem toe zou laten.

Er kwamen allerlei erotische beelden in haar op van hoe hij haar eerder op die manier genomen had. Zijn adem in haar oor, terwijl hij bij haar naar binnen stootte, het opzwepende ritme van hun liefdesspel, de ontlading waarbij zij een kreet slaakte en hij gromde en kreunde bij elke golf van extase die hen overspoelde. Om vervolgens uitgeput in elkaars armen te liggen.

Ze verruilde de badhanddoek weer voor de badjas en nadat ze hem stevig had dichtgeknoopt, slaakte ze een zucht en opende ze de deur naar de suite.

Antonio zat in kleermakerszit en had een glas met een amberkleurige vloeistof in zijn hand. ‘Wil jij ook iets drinken, Claire? Je ziet eruit alsof je wel iets kunt gebruiken dat je helpt ontspannen.’

Daarop wierp ze hem een kille blik toe. ‘Het laatste wat ik nu nodig heb, is iets wat mijn inschattingsvermogen beïnvloedt,’ zei ze. ‘Wat ik nodig heb, is een nacht lekker slapen, het liefst alleen.’

Hij glimlachte, gevaarlijk sexy. ‘Er is maar één bed, tesoro mio. We kunnen erom vechten, als je wilt, maar ik weet nu al wie er gaat winnen.’

Dat wist zij ook, en daarom nam ze niet de moeite om in discussie te gaan. De bank leek lang genoeg en zeker comfortabel genoeg. Daar moest zij dan maar op gaan liggen, al zou ze achteraf misschien twee keer per week naar een fysiotherapeut moeten om haar nek en rug weer in het gareel te krijgen.

In één soepele beweging stond hij op. ‘Vergeet het maar, Claire,’ zei hij, en met een klap zette hij zijn glas op tafel. ‘Onze verzoening wordt simpelweg niet serieus genomen als het schoonmaakpersoneel ziet dat we niet in hetzelfde bed hebben geslapen.’