De Marcolini broers 01(34)

Daarna reikte ze naar hem, en haar vingers gleden over zijn hardheid voor ze omlaag bewoog om met haar mond verder te gaan. Er ging een siddering door hem heen toen ze zijn omtrek volgde met het puntje van haar tong. Hij kon zichzelf slechts met moeite onder controle houden. Zijn ademhaling was onregelmatig en al zijn spieren waren gespannen toen ze hem in haar mond nam. Ze proefde hem en plaagde hem met de lichte aanraking van haar tong.

‘Nee,’ gromde Antonio plotseling, en hij trok haar van zich af. ‘Ik wil in je komen. Ik heb hier zo lang op gewacht.’

Toen hij boven op haar kwam liggen, rilde ze van opwinding. Met een van zijn benen duwde hij de hare uit elkaar, en leunend op zijn ellebogen kwam hij met een diepe kreun van voldoening bij haar naar binnen. Haar lichaam ontving hem gretig, zijn ritmische bewegingen zetten haar opnieuw in vuur en vlam. De schokken kwamen alweer opzetten diep vanbinnen en gingen door haar hele lijf toen hij zijn tempo versnelde. Elke stoot bracht haar dichterbij. Uiteindelijk was het alsof haar lichaam ontplofte, zo krachtig was de reactie die hij had teweeggebracht. Haar orgasme schoot door haar heen als een torpedo en elke zenuw zinderde van sensatie.

Antonio’s ademhaling ging steeds sneller en zijn stoten werden steeds dieper en harder, tot Claire voelde dat ook hij zijn controle verloor. Met een diepe kreun kwam hij in haar tot ontlading. Zijn lichaam trilde tegen het hare, terwijl het genot hem overspoelde, waarna hij voldaan op haar neerstortte.

Ze bleef zijn rug strelen. Haar vingers dansten over zijn gespierde lijf, in de hoop dat het magische, sensuele moment niet te snel voorbij zou zijn.

Hij had gelijk, dit was nooit een probleem geweest voor hen. Het waren andere aspecten van hun relatie geweest waarover ze gestruikeld waren: de bemoeienissen van familieleden, zijn veeleisende baan en het feit dat ze haar zelfstandigheid had moeten opgeven. Om nog maar te zwijgen over wat hen overkomen was.

Op dat moment ging Antonio verliggen, zodat hij haar kon aankijken. ‘Dit is niet veranderd, toch, cara?’ Hij streek een vochtige krul uit haar gezicht. ‘Alhoewel, misschien is het wel veranderd, misschien is het zelfs beter geworden.’

Zijn aanraking deed haar rillen en haar lichaam was zich ervan bewust dat hij nog steeds in haar was. ‘Maar stel dat het niet genoeg is, Antonio? Fysieke aantrekkingskracht is iets wat uiteindelijk voorbijgaat. En wat blijft er dan over?’

Met zijn donkere ogen hield hij haar blik vast. ‘Het is nog niet voorbij tussen ons, ondanks die pauze van vijf jaar. Dat besefte ik zodra ik je weer zag. Ik wilde je weer in mijn bed, wat ik daar ook voor moest doen.’

‘Dit wordt nooit iets,’ zei ze, en ze wendde haar gezicht af zodat hij niet kon zien wat er door haar heen ging. Het was alsof ze slechts een tussendoortje voor hem was. Ze moest zichzelf eraan blijven herinneren dat dit niet voor eeuwig was. Hij was hier maar drie maanden.

‘Het kan worden wat wij willen dat het wordt,’ zei hij. ‘En zo lang duren als we willen.’

Paniekerig richtte ze haar blik weer op hem. ‘Ik weet niet of ik goed begrijp wat je bedoelt.’ Haar tong gleed over haar lippen. ‘Dit is tijdelijk… toch?’

Zijn blik ging naar haar mond, bleef daar even hangen, en richtte zich toen weer op haar ogen. ‘Ben je aan de pil?’ vroeg hij.

Ineens bekroop haar een duister gevoel. ‘Eh… nee…’ zei ze aarzelend, en ze kon hem niet blijven aankijken.

Met het puntje van zijn vinger tilde hij haar kin op, en hij keek haar doordringend aan. ‘Niet?’

Terwijl ze haar lippen over elkaar wreef, probeerde ze te bedenken op welk punt in haar cyclus ze zat. ‘Momenteel niet, nee…’ zei ze.

Een paar tergende seconden lang hield hij haar blik vast. ‘Denk je dat je in een veilige periode zit?’ vroeg hij met een onleesbare blik.

‘Ja,’ zei ze, ook al was ze daar niet zeker van. Het zou rampzalig zijn als ze zwanger van hem zou raken. Dat zou betekenen dat er weer een hartverscheurende periode van onzekerheid zou volgen. En toch… Het idee dat ze een nieuwe kans zou krijgen om moeder te worden was zo verleidelijk. Misschien zou het dit keer niet zo tragisch eindigen, ondanks dat ze op internet gelezen had dat iemand die één keer een loslatende placenta had gehad tussen de tien en zeventien procent kans had dat het nog eens zou gebeuren. Het was allemaal een kwestie van geluk…

‘Weet je het zeker?’ vroeg Antonio, zijn blik inmiddels nog ernstiger.

Ze knikte en rolde van hem weg, waarna ze haar knieën optrok tot haar borst om zich iets minder bloot te hoeven voelen. ‘Maar zelfs als je een condoom gebruikt, is dat geen garantie dat ik niet zwanger raak,’ zei ze. ‘Zo is het de vorige keer ook gegaan, weet je nog?’