De Marcolini broers 01(35)

‘Ja, maar alleen omdat je toen nog niet lang genoeg aan de pil was en die nog niet goed werkte,’ zei hij.

Dat maakte haar boos. ‘Dus eigenlijk verwijt je mij wat er toen gebeurd is, of niet? Is het mijn schuld, omdat ik zo naïef was dat ik dacht dat het veilig was, terwijl dat niet zo was? Hadden we alles wat er is gebeurd niet hoeven meemaken als ik de tijd had genomen om de bijsluiter goed te lezen? Wil je dat nu zeggen?’

Er verscheen een diepe rimpel tussen zijn wenkbrauwen. ‘Dat heb ik niet gezegd, Claire. Een ongeplande zwangerschap kan iedereen overkomen.’

Ondanks zijn reactie stonden haar haren nog recht overeind. ‘Wat wil je dan eigenlijk wél zeggen?’

Het duurde een tijdje voor hij antwoord gaf. ‘Dit is waarschijnlijk niet het moment om over baby’s te beginnen.’

Bij die woorden vervloog het laatste beetje hoop dat ze stiekem gekoesterd had. Hij wilde gewoon een leuke tijd, verder niets. Omdat hij toevallig in het buitenland zat, had hij haar opgezocht en door middel van chantage tot een nepverzoening gedwongen, waar uiteindelijk alleen hij beter van werd. Hij wilde geen vastigheid, geen blijvende consequenties van hun vluchtige ontmoeting. Net als de vorige keer wilde hij een korte, vurige affaire ter compensatie van de lange dagen die hij maakte.

En wat hij ook wilde was wraak, bedacht ze. Dit keer moest alles op zijn manier gaan en was hij degene die uiteindelijk zou weggaan, niet zij.

‘Ik kan dit niet,’ zei ze, waarna ze opsprong van het bed en een badjas pakte die aan de deur hing. Snel stak ze haar armen door de mouwen en knoopte ze het ceintuur strak om haar middel voor ze hem weer aankeek. ‘Zo’n scharrel is niets voor mij, Antonio. Zo zit ik niet in elkaar.’

‘Dit is geen scharrel, Claire,’ zei hij, terwijl hij haar blik vasthield. ‘We zijn nog steeds getrouwd.’

Fronsend keek ze hem aan en de paniek sloeg haar om het hart. ‘Wat wil je van me?’ vroeg ze fluisterend.

‘Ik wil jou, Claire.’ Met een onbuigzame blik kwam hij op haar af. ‘Dit is nog niet voorbij. Dat weet jij ook. Wat er net in bed is gebeurd, bewijst dat daar geen twijfel over mogelijk is.’

In een poging van hem weg te lopen, liep ze tegen de muur op. ‘Ik heb een fout gemaakt,’ zei ze, en ze drukte haar rug tegen de koude, harde muur. ‘Ik heb me laten meeslepen door het dansen en de wijn. Ik was er niet helemaal bij met mijn hoofd. Dat had je kunnen weten.’

Spottend ging een van zijn wenkbrauwen omhoog. ‘Het is dus mijn schuld als jij iets doet waar je later spijt van krijgt?’

‘Je probeert me zover te krijgen dat ik weer verliefd op je word, of niet soms?’ vroeg ze.

Hij kwam dichterbij en zijn ogen ontmoetten de hare. ‘Is dat waar je je zorgen om maakt, cara?’ Met zijn wijsvinger streelde hij over haar hals en vervolgens over haar bovenlip, wat haar zenuwen deed tintelen.

Ze maakte zich nu vooral zorgen over hoe ze een herhaling van wat er zonet tussen hen gebeurd was moest voorkomen. De seks was fantastisch en heerlijk geweest. Nu al voelde ze haar lichaam weer reageren op zijn nabijheid. Het hielp natuurlijk ook niet bepaald dat ze onder de badjas compleet naakt was. Haar borsten drukten tegen de zachte stof en haar tepels waren nog steeds hard en gevoelig na de aanraking van zijn mond. Tussen haar dijen voelde ze zijn vocht nog. Ze rook zelfs zijn geur nog, een bedwelmende herinnering aan hoe ze zich in zijn armen had gestort en hoe makkelijk dat weer kon gebeuren. Hij zat in haar systeem. Niemand anders had zo’n ontluisterend effect op haar als hij. Het intieme moment dat ze gedeeld hadden, had haar verlangen alleen maar versterkt.

Ze was zich er erg van bewust dat hij naar haar keek. Zijn donkere, intelligente blik registreerde elke gezichtsuitdrukking en elke beweging van haar lichaam, dat zo dicht bij het zijne stond.

Op dat moment plaatste hij zijn handen aan beide zijden van haar hoofd tegen de muur, waardoor hij haar niet alleen met zijn ogen, maar ook met zijn armen gevangen hield. ‘Zou het erg zijn als je verliefd op me wordt?’ vroeg hij.

Het puntje van haar tong gleed over haar lippen en haar borstkas ging onregelmatig op en neer, terwijl ze in zijn donkere ogen keek. ‘Dat… Dat zou alleen erg zijn als het niet wederzijds was.’

Zijn ogen dwaalden af naar haar mond. ‘Als we verliefd worden, hoeven we niet te scheiden. Een prima oplossing, si?’

Haar mond vertrok. ‘Voor jou misschien, maar niet voor mij. Ik ga niet weer met je mee naar Italië.’

Met een koele blik keek hij haar bestuderend aan. ‘Je hebt misschien geen keus als je zwanger bent van mijn kind,’ zei hij. ‘Ik wil niet op duizenden kilometers afstand zitten van mijn eigen vlees en bloed.’