De Hoeders Van Het Verbond(18)

De professor zit in zijn kamer als ik op de deur klop. Zijn gezicht krijgt een uitdrukking alsof iemand een citroen in zijn mond heeft geduwd.

'Bjørn? Ik dacht dat jij in IJsland zat?'

'Klopt, daar zat ik.'

Plichtmatig vertel ik over de hoogtepunten van de reis, waarvan hij allang op de hoogte is. Ik zwijg over alles wat neigt naar een breuk op de formaliteiten. Professor Arntzen is een regelneef bij de gratie Gods. Maar het lukt me om hem zodanig te prikkelen dat hij ermee instemt dat ik voorlopig aan 'het project' werk. Hij neemt me op met een blik vol twijfels en vraagt me regelmatig bij hem te rapporteren. Zodat hij weet hoe het gaat met het werk.

Ja, natuurlijk.



4

Cicero heeft gezegd dat eenzaamheid geen last is voor degene die zich verdiept in zijn studies. Ik ben altijd verdiept in mijn studies. Maar dat betekent niet dat verlangens makkelijker te dragen zijn. Het is alleen makkelijker ze te verdringen.

Ik heb de deur van mijn piepkleine universiteitskamer, waar ik ingeklemd zit tussen stampvolle archiefkasten en boekenplanken vol wijsheid, op slot gedaan. Ik rol een potlood tussen mijn vingers. Ik staar afwisselend uit het raam en naar het scherm van mijn pc. Ik peins over de vraag wat sira Magnus wist, en begreep, en waarom hij bang was voor de zogenaamde wetenschappers. Wist hij dat ze het Schimmer Instituut niet vertegenwoordigden? Met wie had hij gesproken? Wat deed hem besluiten om de Snorri-codex bladzijde voor bladzijde te scannen en vervolgens een runencode te maken om me daar naartoe te leiden?

Ik heb een print van hoge kwaliteit van de codex gemaakt op wit papier. Verborgen in de gelijkmatige rijen van runen en Latijnse letters, symbolen en kaarten, zitten waarschijnlijk nog meer boodschappen en leidraden. Delen van de tekst zijn gecodeerd, maar veel passages zijn leesbaar.

Welk geheim heeft Snorri doen besluiten om een tekst uit het verleden eigenhandig op schrift te stellen?

De eerste drie bladzijden zijn in runen geschreven op donker, ouder perkament dan de rest. De runen waren de schrifttekens van de Germanen, die zich de eerste duizend jaar na Christus over heel Noord-Europa verspreidden. Met de komst van het christendom werden de runen langzaam verdreven door het Latijnse alfabet, maar nog vele eeuwen lang werden runen en letters naast elkaar gebruikt.

Teken voor teken, woord voor woord, vertaal ik de runentekens. De tekst lijkt op een verzameling van regels, een bezwering en een aanwijzing. Vertaald naar onze huidige moderne taal luidt de tekst:



Hoed u, lezer van de geheime runen. De beulen van Duat, Helheim en de hel wachten u, indien u zonder toestemming de betekenis van de tekens duidt. Blijf weg van het goddelijke perkament.

Want het zit zo: in goddelijk geheim bewaken we dit heilige geheim. De kracht van de runen verbergt de profetie in de mist van de tekens.

Uitverkoren ben jij die het geheim bewaakt met je eer en Leven. Jouw goddelijke helpers Osiris, Odin en Christus volgen jouw stappen. Hulde aan Amon!



Nog wonderlijker is het volgende vers, dat in runen is geschreven, maar dat duidelijk uit het Egyptisch is vertaald:



- De Sleutel -

De hofdienaren in de koninklijke hofhouding lopen met het gevolg van de Osiriskoning Toetanchamon naar het westen.

Ze roepen: O, koning! Kom in vrede! O, God! Beschermer van het land!



De sleutel?

Na de runenteksten volgen enkele bladzijden die Snorri tweehonderd jaar later zelf heeft gevuld met Latijnse letters, kaarten en tekeningen. Een gedeelte is geschreven in codes, een gedeelte in leesbare tekst:



Koningen en edelen, hoflieden en ridders, skalden en mannen die de eed hebben gezworen in de heilige cirkel van Hoeders van het goddelijke geheim.

Alleen de uitverkorenen en de ingewijden mogen de verborgen woorden en verholen tekens duiden.



Ik stel me Snorri voor in de schrijfkamer op Reykholt. Het scriptorium wordt verlicht door olie- en traanlampen die aan de muren en het plafond hangen of op hoge, schuine lessenaars zijn geplaatst. Hij moet de schrijvers hebben weggestuurd om alleen te kunnen zijn. Voor zich, stevig gespannen op de lessenaar, heeft Snorri het zachte, witte perkament. De veren pen is nieuw en heeft een spitse punt. Hij begint te schrijven in een gelijkmatig schrift dat de nauwelijks zichtbare lijntjes volgt. Midden op de bladzijde tekent hij een pentagram. Een zogenaamd marekors. In Snorri's tijd geloofde men dat je je door een ster in de deur te ritsen kon beschermen tegen nachtmerries - mare betekent 'merrie' - die je dromen kapot konden maken.

Zelfs in mijn kamer met pc, telefoon, fax en een magnetische papercliphouder, kan ik de kracht van het pentagram voelen. Vijfduizend jaar lang heeft de vijfpuntige ster aan de occulte hemel geschenen. De Egyptenaren trokken een cirkel rond de ster, die naar de onderwereld, duat, gene zijde, verwees. De Arabieren gebruikten hem bij magie en rituelen. Pythagoreeërs meenden dat het pentagram de mathematische perfectie uitdrukte, want de gulden snede en het verhoudingsgetal 1,618 liggen verborgen in de lijnen van het pentagram. Voor de joden symboliseert het, de vijf boeken van Mozes. Voor de christenen representeert het teken zowel de zwarte magie als de vijf wonden van Jezus. En inderdaad, als je de punt recht naar beneden draait, krijg je het teken voor de duivel.