Dagboek van een submissive(48)

‘Oké, maar dan moet jij mijn kont kussen.’

Ik weet vrijwel zeker dat mijn mond openzakte van verbazing. ‘Wat?’

‘Kus mijn kont. En daarna wil ik eigenlijk wel graag jouw tong tussen mijn billen omhoog voelen glijden. Als je dat doet, dan laat ik je klaarkomen.’

Ik was sprakeloos. Thomas vond dat niet opwindend, hij zou dat nooit van me vragen. Ik had me daar ook nooit druk om hoeven te maken.

Ik wilde zo wanhopig graag klaarkomen dat mijn lijf pijn deed. Maar haar kont?

‘Ik zei toch dat ze dat niet zou doen. Laat haar maar tegen je been op rijden,’ zei Thomas opeens luid.

Heel kort laaide mijn woede op. Ik voelde me haast een stuk vlees, iets wat zij achteloos bespraken. Charlotte kwam dichterbij, kuste me zacht op mijn mond en bestudeerde mijn gezicht.

‘Sophie, ik kan ervoor zorgen dat je mijn been berijdt. Als ik je in je gezicht sla of die cane weer gebruik, zul je me na verloop van tijd huilend smeken om alles met je te doen wat ik maar wil. Thomas en ik kunnen je samen in bedwang houden. Ik zou op je gezicht kunnen gaan zitten en ik zou je ertoe kunnen dwingen. Maar dat wil ik niet. Ik wil dat jij je gewillig aan mij overgeeft. Ik wil dat jij naar me toe kruipt en mijn kont aanbidt, dat je iets doet wat je nog nooit hebt gedaan en wat nog nooit iemand bij mij heeft gedaan. Als jij dat doet, laat Thomas je klaarkomen. Ik wil je niet straffen, maar ik wil wel dat je me gehoorzaamt. Ik weet dat je me hebt gehoorzaamd omdat Thomas je aan mij heeft gegeven...’

Volgens mij klopte dat niet helemaal, maar ik wilde haar niet onderbreken.

‘... maar ik wil dat je dit voor mij doet. Nu.’

Er viel een zware stilte in de kamer. Ik bewoog niet, maar ik wist precies wat ik ging doen. Ik zou haar gehoorzamen.

Ik kroop langs haar lichaam naar beneden en drukte een kus op haar mooie, gladde kont. En terwijl Thomas zijn vingers diep bij me naar binnen duwde, likte en kuste ik haar op misschien wel de intiemste manier mogelijk. Het was een vernedering waar ik nooit aan had gedacht, maar in die kamer, op dat ogenblik, had ze me overtuigd. Ik gaf aan haar toe, niet voor Thomas, maar om haar te behagen en ik deed het graag. Ze kreunde van genot en reikte naar achteren om mijn haar te strelen. Ik kwam steunend en jammerend tegen haar kont klaar en de ontlading sidderde door me heen.

Nadat mijn ongelofelijke orgasme iets was weggeëbd, vertelde Charlotte me glimlachend over de weddenschap die zij met Thomas was aangegaan. Tom had volgehouden dat ze me niet zover zou krijgen dat ik haar zou rimmen, maar dat ze mij met haar nieuwe strap-on mocht neuken als het haar toch lukte. Als het haar niet lukte, was ze meteen Meesteres af. We gingen tot laat in de nacht door, een kluwen van ledematen en combinaties en enkele van de meest opwindende ervaringen die ik ooit heb gehad en ik was inderdaad erg dankbaar dat ik tot overgave was verleid.

Charlotte had trouwens nog wel iets van me te goed voor het hele beengedoe, maar Thomas en zij hielpen me de week daarop met verhuizen en dat maakte het weer een beetje goed.





10

De verhuizing zat er al een tijd aan te komen en toch kwam het moment belachelijk snel. Ik had bijna drie jaar voor mijn krant gewerkt. De salarissen bij de regionale journalistiek beginnen relatief laag en zullen niet veel stijgen, tenzij je promotie kunt maken. Het pad van stagiair tot senior verslaggever is rechttoe rechtaan en als je voor dezelfde krant wilt blijven werken dan is de volgende stap dat je je ergens in specialiseert of dat je in het management terechtkomt, maar de eerste sport van de ladder is redacteur.

Ik was dol op mijn krant, mijn gebied en mijn redactie. De mensen – zowel mijn collega’s als de mensen die ik sprak voor mijn verhalen – waren, over het algemeen, interessant en positief en ons nieuwsgebied was dermate groot dat er altijd wel iets interessants gebeurde. Maar ik was niet de enige die dol was op de hectiek van de redactie. Er waren geen specialisaties beschikbaar en de eindredacteur, assistent-hoofdredacteur en hoofdredacteur beschikten samen over veertig jaar ervaring bij de krant en zij zouden daar tot hun pensioen blijven.

Er was geen enkele kans op promotie en hoewel ik verdrietig werd bij de gedachte afscheid te moeten nemen, waren er toch een aantal doorslaggevende factoren bij de beslissing om te gaan: zo was mijn salaris dermate laag dat als ik de maandelijkse afbetaling van mijn studielening, mijn huur en de rekeningen eenmaal had betaald, ik heel zuinig moest leven. Daar kwam nog eens bij dat ik mijn familie steeds meer miste. Mijn ouders kwamen heus wel op bezoek wanneer ze konden en dan vulden ze mijn koelkast, namen ze me mee uit lunchen en trakteerden ze me op kleding. Ik gaf ze bij het afscheid dan een stevige knuffel maar miste ze daarna des te erger. Ik ging elke paar maanden een weekendje naar mijn ouders en mijn broer toe, maar opeens was dat niet meer voldoende. Iedere keer leken mijn ouders iets ouder te zijn, er zat steeds iets meer grijs in hun haar en er was altijd weer een anekdote over een bezoekje aan de huisarts voor een of ander nieuw kwaaltje. Ik wilde dichter in de buurt zijn, ze vaker zien, maar ik was niet van plan weer bij hen in te trekken. Dat zou ons allemaal binnen de kortste keren de keel uit hangen.