Dagboek van een submissive(25)

Evengoed realiseerde ik me al snel dat ik in de juiste gemoedstoestand echt kon genieten van pijn. Het venijn, de uitdaging, de adrenalinekick die het veroorzaakte, de loutering achteraf. En als Tom in het spel willekeurige redenen verzon om me te straffen, ging ik daar echt niet tegenin.

Ik kan het niet anders uitleggen dan dat de eb en vloed van pijn, als een cane de ronding van mijn kont raakt aan de bovenkant van mijn dijbeen, me nat maakt. Ik heb niks met drugs, maar de kick die ik krijg als de adrenaline door mijn lijf vloeit, is een legaal (en gratis) equivalent daarvan. Ik voel het minstens zo lang als de striemen, het schiet af en toe ineens weer in mijn gedachten in de dagen na een sessie. Het grijpt me plotseling bij de keel als ik me door een gewone, doorsnee werkdag worstel. Een fractie van een herinnering maakt mijn tepels al hard, laat mijn lichaam pijn doen en mijn ogen glinsteren zodat mijn collega’s zich afvragen waar ik op dat moment aan denk omdat ik heel ver weg lijk.

Al met al was de pijn echter nauwelijks een straf en daarom, bleek later, was het nauwelijks een uitdaging te noemen voor Tom. Waarom zou hij me dat laten ondergaan als hij me iets anders kon laten doen, iets waar ik nog nooit aan gedacht had, waarop ik mijn hersenen stukbrak toen hij me erover vertelde.

Als je met een Dominant speelt die alles zo vreselijk gemakkelijk doorziet als Tom, is hij op zoek naar iets wat jij niet sexy vindt, maar wat je op zijn commando tandenknarsend doet als een daad van pure onderwerping. Iets waar je een hekel aan hebt, wat je alleen doet om hem te behagen. Iets waarbij je meestal niet laat merken hoezeer je er een hekel aan hebt, omdat je weet dat als hij het wist hij het je alleen nog maar vaker zou laten doen. Iets wat je niet wilt doen, waarvan je niet zeker weet of je het kunt omdat je er wilde ogen van krijgt, rood van de kwaadheid en vernedering. Omdat je wenst dat je hem zou kunnen zeggen dat hij moest oprotten, maar weet dat je dat niet kunt omdat je dit tegen wil en dank juist nodig hebt, al weet je niet waarom.

Voor mij is dat het gedoe met die voeten.

Er zijn veel aspecten van Tom die ik echt geweldig vind, zowel qua karakter als qua uiterlijk. Hij is intelligent, grappig, heeft de meest bijzondere, prachtig blauwe ogen, een geile glimlach en het vermogen om mij onder de duim te houden, wat ik nog niet bij veel mensen heb meegemaakt. Persoonlijk en seksueel daagt hij me uit waardoor ik scherper in het leven sta en de kleuren net iets helderder zie. Ik zou veel eigenschappen van Tom kunnen opnoemen die geweldig, opwindend en briljant zijn. Maar zijn voeten staan echt niet op dat lijstje, beide niet.

We waren uit geweest met een groep vrienden en waren een beetje aan het dollen, met bekvechten en gekkigheid. Voor de buitenwereld was onze Dom/sub-relatie heel subtiel en nauwelijks merkbaar, een soort D/s-vrienden met extra’s zou je kunnen zeggen. Onze wederzijdse vrienden wisten er niets vanaf. Maar toen ik hem met een opgerold tijdschrift met de laatste filmnieuwtjes op zijn hoofd tikte, raakte ik zijn neus zo hard dat de tranen in zijn ogen sprongen. Er gebeurde iets. Ik diepte een tissue op uit mijn handtas, terwijl ik me excuseerde voor mijn lompheid. Hij pakte de tissue aan en lachte terwijl hij zijn ogen afveegde. ‘Het geeft niet,’ zei hij, hard genoeg zodat iedereen het kon horen maar hij voegde er daarna aan toe: ‘Ik verzin nog wel op welke manier ik je daarvoor zal straffen.’ Dat laatste was alleen voor mijn oren bedoeld.

Ik heb me natuurlijk het grootste gedeelte van de film zitten afvragen wat dat precies zou zijn. Hij klonk niet echt over de rooie, maar zijn stem beloofde iets ongewoons, dus niet zijn hand. De cane? De zweep? Zijn riem? Een liniaal? Zou hij me straffen, me neuken tot hij klaarkwam en me dan onbevredigd achterlaten? Dat had hij al eens eerder gedaan, op een gedenkwaardige en vreselijk teleurstellende slapeloze nacht een paar maanden daarvoor. Toen had hij me met mijn handen op mijn rug gebonden laten liggen terwijl hij sliep als een roos. Ik hoopte niet dat het dat was. Ik was echt in de stemming voor wat meer bevredigende pret.

Uiteindelijk koos hij iets waarbij een teleurstellende nacht een eitje zou zijn geweest. Ik was misschien wel liever een hele maand gefrustreerd en ik ben niet bepaald een kuis typetje.

Ik zat op mijn knieën, naakt op zijn bed toen hij me uitlegde wat er ging gebeuren. Hij aaide over de onderkant van mijn rug, ging achteloos met zijn vinger op en neer over mijn ruggengraat, zodat ik – ook door de kilte van de kamer en mijn heftige verwachtingen – zodanig was afgeleid dat ik even dacht dat ik hem niet goed had verstaan. Typisch gevalletje van ijdele hoop.

‘Begrijp je het?’ vroeg hij.

Ik hield me stil en hoopte nog dat hij zou zeggen dat hij zich bedacht had en dat hij me in plaats daarvan zou meppen tot ik jankte en dan als vergelding mijn beurse, kloppende kont zou neuken zonder glijmiddel. Dat zou allemachtig veel pijn doen en zeker gelden als bestraffing. Ja toch? Zou ik het kunnen voorstellen? Zou dat gelden als een opdracht van mij aan hem?