Dagboek van een submissive(21)

Na tien klappen legde hij zijn hand op mijn klit, wreef me hard op en duwde zijn vingers naar binnen, terwijl hij zachtjes grinnikte om hoe duidelijk (hoorbaar) opgewonden ik was.

‘O ja, je bent een echt pijnsletje, of niet Sophie?’

Ik deed mijn ogen dicht, ook al bewees het geluid van zijn vingers die tussen mijn benen bewogen dat hij gelijk had.

Terwijl hij me opwreef en ik van genot begon te kreunen, legde hij me het concept uit van de wortel en de stok; en hoe ik nog niet aan de beurt was voor een orgastische wortel. Hij duwde me weer terug in positie voor de bestraffing, zonder zijn vingers uit me te halen en heel even was ik boos dat ik werd behandeld als een of andere marionet.

Ik kon hem bijna zien glimlachen terwijl ik me op mijn tenen over de leuning van de bank positioneerde en hij zijn vingers ruw bij me naar binnen duwde. Met een droge keel telde ik nog tien slagen met de riem, en nog eentje extra waarvan ik zeker weet dat hij ervan genoot omdat mijn duidelijke opluchting aan het eind van de afstraffing vervangen werd door bibberende zenuwen terwijl ik wachtte op de laatste, en hardste, klap.

Voordat ik ook maar even kon bijkomen, waren zijn vingers weer terug op mijn klit. Hij ging tekeer, wreef me zo hard op dat het zelfs met een glijmiddel een bitterzoet genot was. Ik kwam heftig klaar en mijn benen begaven het, waardoor ik slap over het eind van de bank hing.

Nadat ik voldoende was bijgekomen, knielde ik bij zijn voeten en pijpte hem tot hij heftig in mijn mond spoot. Daarna sliep ik, dodelijk vermoeid, op mijn zij omdat mijn kont zo veel te verduren had gehad dat zelfs de lichte aanraking van het dekbed te veel was en de pijn me wakker hield. Het duurde dagen voordat de striemen wegtrokken en ik controleerde elke ochtend na het douchen in de lange spiegel de veranderende kleuren van mijn bloeduitstortingen, terwijl ik erin prikte om te kijken hoeveel pijn dat deed en ik om mezelf moest lachen.

Jep, ik begon langzaam de volle omvang van mijn masochistische neigingen te begrijpen. En in Thomas had ik kennelijk iemand gevonden die ze niet alleen herkende, maar ze ook graag een goede training gaf. Hoewel ik er snel achter zou komen dat niet per se de pijn het meest uitdagende element was van het spelen met mijn ongerijmde Dominant.





5

De dag na mijn intieme kennismaking met zijn riem gingen Tom en ik de stad in om te lunchen en een bioscoopje te pakken. We genoten van een vrije dag zomaar midden in de week, waardoor het leek alsof iedereen moest zwoegen terwijl wij spijbelden.

We hadden onze kranten meegenomen en gingen een restaurant binnen. Toen mijn kont de harde houten bank raakte (waarom zijn die eigenlijk zo populair? Ze zijn verschrikkelijk en de binnenhuisarchitect van Wagamama heeft een boel op zijn geweten), vertrok mijn gezicht. Tom zag het en glimlachte, maar hij zei niets totdat de serveerster onze bestelling genoteerd had.

‘Doet je kont pijn?’

Trots? Koppigheid? De drang om die ontegenzeggelijk sexy maar toch zelfvoldane blik van zijn gezicht te vegen? Waarschijnlijk. ‘Nergens last van.’

‘Echt? Het zag er toch wat ongemakkelijk uit toen je ging zitten.’

We keken elkaar aan en ik wist wat hij dacht en ik wist dat hij dat wist maar ik probeerde het desondanks te negeren.

Ik kreeg niet veel rust. We kletsten over de films waar we naartoe konden, over een vrouw op mijn werk die ik wel leuk vond, de laatste ontwikkelingen in een haat-liefdeverhouding tussen twee gemeenschappelijke vrienden. We nuttigden onze lunch en toen we klaar waren, nam hij een slok uit zijn glas en keek secondelang naar me zonder iets te zeggen.

‘Wat is er?’ zei ik.

Hij zette zijn glas neer. ‘Niets, alleen elke keer als je gaat verzitten op die bank zie ik aan je gezicht dat het pijn doet.’ Hij glimlachte. Hufter.

Ik probeerde te doen alsof het volkomen normaal was om te praten over het pak ransel dat hij me had gegeven, terwijl we net onze clubsandwiches ophadden. ‘Ik had eigenlijk verwacht dat de cane pijnlijker zou zijn. Maar gisteravond...’ Zonder na te denken ging ik verzitten om een meer comfortabele houding te vinden, maar realiseerde me dat pas toen ik zag dat hij naar me lachte. ‘Nou ja, de riem was echt veel pijnlijker. Ik weet eigenlijk niet waarom.’ Ik tilde mijn kin op. ‘Maar het doet nu niet zo veel pijn.’

Hij trok een wenkbrauw op en ik realiseerde me dat ik hem ongewild een uitdaging had gesteld waar ik nog spijt van zou krijgen.

‘Eerlijk gezegd heb ik je behoorlijk hard geslagen omdat ik wist dat je het kon hebben, dat je het gewoon geweldig vindt. Ik zat maar op driekwart van wat ik in huis heb – we stonden zo dicht bij die muur dat ik niet zo goed kon uithalen als ik gewild had.’

Mijn kont kneep zich samen bij de gedachte nog harder te worden geslagen met de riem die nu niet meer was dan een onschuldig modeartikel om zijn middel. Ik kon mijn ogen er opeens niet meer van afhouden.