Dagboek van een submissive(22)

‘Ik weet natuurlijk niet of je nog veel meer kunt hebben. Je kont zag er behoorlijk gehavend uit toen ik klaar met je was. Je benen trilden zo hard dat je amper op de leuning van de bank kon blijven liggen. De enige reden dat ik me geen zorgen maakte, was omdat je zo droop van het vocht dat ik duidelijk kon zien hoe je ervan genoot. Stouterdje.’

Ik kon niets uitbrengen. Ik denk dat ik iets van ‘goh’ zei, maar dat was het dan wel. Terwijl ik het restaurant rondkeek – een paar dames met een heel clubje kleine kinderen aan de tafel naast ons, een paar tieners die zo lang mogelijk deden over een smoothie terwijl ze in hun tassen met nieuwe aanwinsten rommelden – probeerde ik enigszins de controle terug te krijgen en de warmte die tussen mijn benen opwelde te negeren. Ik had het idee dat het begon te werken, in elk geval een klein beetje, totdat...

‘Wat ik geweldig vind aan de riem is hoe het uiteinde om de ronding van je billen zwiept bij elke mep. Ik weet dat de klap zelf pijn doet, maar het is dat laatste zwiepje om de bocht dat er extra wreed uitziet. Het laat fantastische sporen na, overigens. En ik vind het geweldig hoe je siddert als ik er met mijn nagels overheen ga. Ik zou me op die gehavende kont gewoon kunnen aftrekken, alleen maar door te kijken. Hoewel jij daar uiteindelijk behoorlijk gefrustreerd van zou raken, natuurlijk.’ Hij lachte alsof het hem duidelijk niets kon schelen. Ik probeerde de vrolijke, redelijk samenhangende conversatie van even daarvoor weer op te pakken.

‘Dat is toch prima? Ik denk dat ik mezelf wel zou redden als dat nodig zou zijn.’

Nog zo’n vuile grijns. ‘Ah, een goed excuus om je vast te binden. Niet dat ik dat nodig heb.’

Mijn ademhaling begon te haperen en ik was nu echt goed nat. Ik legde mijn armen over elkaar op tafel zodat niemand mijn tepels kon zien die nu, onvermijdelijk, strak in mijn topje zaten.

Ik lachte zachtjes met een ondertoon van wanhoop die ik niet helemaal kon verbloemen. ‘We moeten het er nu niet meer over hebben.’

Hij lachte. ‘Hoezo? Ben je opgewonden?’ Alsof hij dat niet wist. Natuurlijk deed hij dat wel en hij vroeg het omdat hij het leuk vond om me te zien blozen bij het antwoord.

Mijn ‘ja’ was bijna niet te horen.

‘Haal je armen voor je borst weg.’

Ik hakkelde zijn naam, het was zowel een smeekbede als een uitroep van frustratie omdat mijn armen nog steeds het bewijs van mijn opwinding bedekten.

Toen keerde het tij en was zijn dominante stem er opeens, de luchtige stemming verdween. ‘Het was geen verzoek, Sophie.’

Ik haalde langzaam mijn armen weg.

‘Ga eens iets verder naar achteren zitten zodat ik je goed kan zien.’

Mijn gezicht gloeide terwijl ik naar achteren schoof.

Hij lachte zachtjes. ‘Dat was echt een klein stukje. Maar dat is prima, het was genoeg.’

Hij staarde intens naar mijn borsten en stopte zelfs niet toen de serveerster kwam vragen of we nog een toetje wilden. Hij bestelde voor ons allebei. Toen ze weg was, wees ik hem erop dat ze had gezien wat hij aan het doen was. Zijn antwoord was: ‘Ach, ik staarde er niet naar. Ik stelde me alleen voor hoe ze er naakt uit zouden zien.’

Ik verslikte me bijna in mijn cola. O natuurlijk, dan was het geen probleem.

Terwijl we op het toetje wachtten, keerden we terug naar ons eerdere gespreksonderwerp: het meisje op mijn werk dat al dan niet geïnteresseerd was in mij. Elke hoop op een kans om weer een beetje te herstellen van het onsamenhangende hoopje ellende zoals ik daar voor hem zat, vervloog al snel. Hij had haar een keer kort ontmoet en geconcludeerd dat ze een switch was, iemand die zowel Dominant als submissive kan zijn, afhankelijk van met wie ze was. Hij begon mij uit te leggen hoe ik haar duidelijk moest maken hoe ze ‘het beste in mij’ naar boven kon brengen.

Toen hij beschreef hoe hij me zou vastbinden, hoe ik haar moest likken, hoe hij haar zou leren hoe ze de cane effectief moest gebruiken op mijn kont, hoe ik zou moeten toekijken als hij haar neukte enzovoort, begon ik om andere redenen op de bank heen en weer te schuiven. Mijn hand trilde terwijl ik mijn toetje probeerde te eten.

Niets van dat alles ging aan hem voorbij, natuurlijk.

Tegen de tijd dat we uitgegeten waren en de rekening hadden gevraagd, had ik hoegenaamd geen zin meer om naar de bioscoop te gaan. Ik wilde terug naar zijn huis voor een ongeremde middagwip. Toen ik dat voorstelde – nou ja, misschien niet ‘voorstelde’ want het kan ook zijn dat ik er enigszins om smeekte; ik was al behoorlijk geil op dat moment – lachte hij.

‘Oké, laten we teruggaan. Maar niet meteen, ik moet eerst nog een paar dingen halen.’

Hij zag de frustratie op mijn gezicht, maar ik zou er niet over klagen omdat hij het dan alleen maar nog langer zou rekken. Dus we betaalden de rekening en gingen op pad. Ik had op verzoek van Tom geen slipje onder mijn spijkerbroek aan en rondlopen met de naad in mijn doos geperst, maakte me gek.