Dagboek van een submissive

1

Het eerste wat ik wil zeggen is dat ik niet pervers ben. In elk geval niet meer dan ieder ander. Als je mijn appartement zou zien dan zou je eerder gechoqueerd zijn door de gigantische berg afwas in de gootsteen dan door mijn kerker. De woonlasten in de stad zijn zo hoog dat ik van geluk mag spreken dat ik überhaupt iets met een woonkamer heb kunnen vinden binnen mijn budget, laten we dus zeggen dat een aparte kerker niet echt een optie was.

Ik ben geen deurmat en ook geen stuk onbenul, om maar meteen een paar van die irritante stereotypen aan te pakken. Ik verlang er niet naar om mijn dag in de keuken door te brengen, terwijl er iemand voor me jaagt en ik thuis het vuur brandend houd. En dat is maar goed ook want afgezien van gebraden vlees met aardappelen en groente, ben ik een waardeloze kok. Ik zie er ook niet uit als Maggie Gyllenhaal in Secretary. Helaas.

Alleen op momenten dat ik het wil en wanneer ik bij iemand ben die ik vertrouw, ben ik een onderdanige. Niet dat je dat zou merken als je me zou ontmoeten. Het is gewoon een kant van mijn leven, een van de vele karaktertrekken die me heeft gemaakt tot wie ik ben – dat en mijn liefde voor aardbeien, de dwang om koppig door te blijven ruziën zelfs als ik weet dat ik ongelijk heb en de neiging om 99 procent van de televisieprogramma’s af te zeiken en tegelijk obsessief te kunnen doen over die ene overblijvende procent. Op een manier die me zelf ook beangstigt.

Ik werk als journalist bij een regionale krant. Ik houd van mijn werk en, niet dat het echt uitleg behoeft, mijn onderdanigheid heeft geen effect op mijn werk. Als dat wel zo zou zijn dan zou ik worden opgezadeld met het maken van koffie en het schrijven van geïllustreerde verhalen over Kinderboekenweken op de kleuterschool, en zou ik nog liever doodgaan. Redacties zijn trouwens plekken waar veel over en weer geziekt wordt. Het is een meedogenloze wereld en je moet even goed kunnen incasseren als uitdelen. Dat doe ik tenminste wel.

Ik beschouw mezelf als een feminist, ik ben van niemand afhankelijk, capabel, houd de touwtjes in eigen handen. Voor sommigen lijkt dit misschien niet te rijmen met de dingen die ik op seksueel gebied doe, de dingen waar ik geil van word. Een tijd lang kon ik het zelf ook niet met elkaar rijmen. En dat is soms nog steeds zo, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat er belangrijkere dingen zijn om me druk over te maken. Ik ben een volwassen en meestal verstandige vrouw. Als ik mijn persoonlijke controle wil overdragen aan iemand die ik vertrouw zodat diegene ons kan leiden naar een situatie die opwindend is voor ons allebei, en zolang er geen kinderen of dieren mee in gevaar worden gebracht, dan is dat mijn goed recht. Ik neem volledige verantwoordelijkheid voor mijn daden en keuzes.

Het heeft wel een tijdje geduurd voor ik zover was. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het best een lange reis is geweest – als die term niet zo weerzinwekkend vaak gebezigd zou worden door reality-tv dat je je afvraagt waarom ze het er niet uit knippen – en zo is dit boek ook tot stand gekomen. Dit is geen manifest of een how-to-boek, hoewel je, wanneer je ook geïnteresseerd bent in dit soort zaken en er meer over te weten wilt komen, misschien nog wel wat kunt leren van mijn verhaal. Het is een verhaal over iets wat me gewoon is overkomen, hoe ik deze kant van mezelf heb ontdekt en verkend, over mijn ervaringen, mijn gedachten. Vraag andere subs (onderdanigen) hoe ze erover denken en wat hun ervaringen met onderdanigheid zijn en je zult een heel ander boek krijgen.

Terugblikkend weet ik dat mijn onderdanige neigingen al op jonge leeftijd begonnen, hoewel ik ze toen niet zo genoemd zou hebben. Ik wist alleen dat er bepaalde dingen waren die me prikkelden, waar ik over dagdroomde zonder dat ik echt kon verklaren waarom.

Natuurlijk was ik me daar als kind nog allemaal niet van bewust – over het algemeen ging ik gewoon mijn gangetje en groeide op in een fijn middenklassegezin in een goede buurt. Tegen alle mythes in ligt er geen diepgeworteld trauma in mijn verleden, ook is er niets misgegaan tijdens mijn puberteit wat heeft geleid tot mijn liefde voor vunzigheid. Ik heb geen vaderproblemen, er was geen angstige thuissituatie. Mijn jeugd was gelukkig, maar niet zo opwindend dat je er een boek over kunt schrijven – gewoon liefdevol en eenvoudig. Ik heb een heel fijne familie. We verschillen allemaal erg van elkaar, maar liefde en een gedeeld gevoel voor humor zorgen ervoor dat we door dik en dun samenklitten. Ik voel me werkelijk gezegend dat ik ze heb.

Ik ben opgegroeid in een mooi huis met mijn vader, moeder en broer.

Mijn moeder was accountant voor ze mij kreeg. Maar toen ze eenmaal kinderen had, wijdde zij haar hele leven aan ons. Je kunt wel zeggen dat ze het middelpunt van ons gezin is. Ze bracht veel tijd met ons door en hielp met huiswerk of speelde met ons in de tuin. Ze voelde er niets voor om vanaf de zijlijn toe te kijken; als wij gingen rolschaatsen dan deed zij met ons mee. Haar andere passie was klussen in huis. Beurtelings werd elke kamer onder handen genomen. Zoiets als Eigen Huis & Tuin, maar dan met Laura Ashley-behang.