Crossfire - 2 Begeerd door jou(91)

‘Eva. Wat een verrassing!’

Ik draaide mijn hoofd om en zag Dr. Terrence Lucas achter me staan met net zo’n wegwerpbeker koffie in zijn hand als ik voor mezelf had ingeschonken. Hij was gekleed voor werk in een pantalon en een stropdas, en een witte laboratoriumjas. ‘Hoi,’ begroette ik hem, en ik hoopte dat ik mijn ongemak wist te verbergen.

‘Vind je het goed als ik bij je kom zitten?’ vroeg hij, en hij liep om me heen.

‘Natuurlijk.’

Ik keek hoe hij op de stoel naast me ging zitten en ik friste mijn herinnering op aan hoe hij eruitzag. Zijn haar was spierwit zonder enige zweem van grijs, maar hij had geen rimpels op zijn knappe gezicht. Zijn ogen hadden een bijzondere groene kleur en ze stonden pienter. Zijn glimlach was zowel geruststellend als charmant. Ik vermoedde dat hij erg populair was bij zijn patiënten, en hun moeders.

‘Er moet een speciale reden zijn,’ begon hij, ‘dat jij zo lang voor het bezoekuur in het ziekenhuis bent.’

‘Mijn huisgenoot ligt hier.’ Ik gaf verder geen informatie, maar hij kon er wel naar raden.

‘Dus Gideon Cross strooide wat geld in het rond en regelde van alles voor je.’ Hij schudde zijn hoofd en nam een slokje van zijn koffie. ‘En jij bent hem dankbaar. Maar wat gaat het jou kosten?’

Ik schoof achteruit, namens Gideon beledigd dat zijn vrijgevigheid werd afgedaan alsof hij er een bijbedoeling mee had. ‘Waarom hebben jullie twee toch zo’n hekel aan elkaar?’

Zijn ogen werden iets minder vriendelijk. ‘Hij heeft iemand die me dierbaar is pijn gedaan.’

‘Je vrouw. Hij heeft het me verteld.’ Ik kon zien dat hij daarvan schrok. ‘Maar dat was niet het begin, hè? Dat was een gevolg.’

‘Je weet wat hij heeft gedaan, en toch ben je nog steeds bij hem?’ Lucas plantte zijn ellebogen op tafel. ‘Hij doet hetzelfde bij jou. Je ziet er uitgeput en depressief uit. Dat is een deel van het spel voor hem, weet je. Hij is er heel goed in om een vrouw te aanbidden alsof hij haar nodig heeft om te kunnen ademen. En dan plotseling kan hij haar niet meer luchten of zien.’

Het was een pijnlijk nauwkeurige beschrijving van de realiteit van het moment. Mijn hart ging sneller kloppen.

Zijn blik gleed naar mijn hals en toen weer terug naar mijn gezicht. Zijn mondhoeken gingen omhoog in een spottende, samenzweerderige glimlach. ‘Je hebt zelf meegemaakt waar ik het over heb. Hij zal met je blijven spelen totdat je je eigen stemming door die van hem laat bepalen. Dan krijgt hij genoeg van je en dumpt hij je.’

‘Wat is er tussen jullie gebeurd?’ vroeg ik opnieuw, omdat ik wist dat dat de sleutel was.

‘Gideon Cross is een narcistische sociopaat,’ ging hij verder alsof ik niets gezegd had. ‘Volgens mij is hij een vrouwenhater. Hij gebruikt zijn geld om vrouwen te verleiden, en veracht ze dan omdat ze zo oppervlakkig zijn dat ze zijn rijkdom aantrekkelijk vinden. Hij gebruikt seks om de controle te krijgen, en je weet nooit in wat voor humeur je hem aantreft. Dat is een deel van de kick; als je je altijd schrap zet voor het slechtste, pep je jezelf op voor een golf van opluchting als hij op zijn best is.’

‘Je kent hem niet,’ zei ik gladjes. Ik weigerde te happen. ‘En je vrouw ook niet.’

‘En jij ook niet.’ Hij leunde achterover en dronk zijn koffie. Hij zag er net zo onverstoord uit als ik probeerde te zijn. ‘Niemand kent hem. Hij is een geweldige manipulator en een leugenaar. Onderschat hem niet. Het is een verknipte, gevaarlijke man die tot van alles in staat is.’

‘Het feit dat je niet wilt vertellen waarom hij een hekel aan je heeft, doet het lijken alsof jijzelf de schuldige bent.’

‘Je moet geen overhaaste conclusies trekken. Er zijn dingen die ik niet mag bespreken.’

‘Komt dat even mooi uit.’

Hij zuchtte. ‘Ik ben de vijand niet, Eva, en Cross heeft niemand nodig om het voor hem op te nemen. Je hoeft me niet te geloven. Eerlijk gezegd ben ik zo verbitterd dat ik mij niet zou geloven als ik jou was. Maar je bent een mooie, slimme jongedame.’

Dat viel de laatste tijd nogal tegen, maar het was mijn eigen verantwoordelijkheid om daar iets aan te doen. Of weg te gaan.

‘Als je een stapje achteruit zet,’ ging hij verder, ‘en kijkt naar wat hij met je aan het doen is, hoe je over jezelf denkt sinds je met hem bent, en of je echt voldoening voelt over je relatie, zul je tot je eigen conclusies komen.’

Ergens piepte er iets en hij haalde zijn smartphone uit zijn jaszak. ‘Ah, mijn nieuwste patiënt is zojuist ter wereld gekomen.’

Hij ging staan, keek op me neer en legde zijn hand op mijn schouder. ‘Jij zult degene zijn die ontsnapt. Daar ben ik blij om.’