Blauw water(44)

‘Waarschijnlijk morgen. Ze houden me vandaag nog even in de gaten vanwege het infectiegevaar.’

‘ards,’ zegt Alexander begrijpend. ‘Dat is inderdaad iets om je zorgen over te maken. Je kan achteraf nog een levensgevaarlijke longontsteking oplopen.’

‘Inmiddels is die kans niet zo groot meer, ik mag al naar huis.’

‘Kun je voor die tijd nog bezoek ontvangen?’

‘Freek en de kinderen zijn hier zo vaak ze kunnen.’

Het blijft even stil, dan zegt Alexander zacht: ‘Als het kon zou ik nu in de auto stappen en naar je toe rijden. Dat weet je toch?’

‘Ja…’

‘Als er ook maar iets is wat ik voor je kan doen, moet je het zeggen.’

‘Denk maar veel aan me. Duim dat ik geen longontsteking krijg.’

‘Dat doe ik sowieso. En ik denk altijd veel aan je. Ik hou van je.’

Senta glimlacht, maar ze schrikt als er een verpleegster binnenkomt. ‘Ik moet ophangen.’

‘Hou je goed. Ik bel je nog wel.’

’s Avonds, na bezoektijd, belt hij haar zelf. Deze keer wil hij een uitgebreid verslag van wat ze zich nog wel kan herinneren, en hoe ze haar coma heeft ervaren. ‘Was je echt helemaal weg, of heb je er iets van meegekregen?’ vraagt hij belangstellend.

‘Weet je, het was net alsof ik in een diepe, donkere zee rondzwom,’ zegt Senta nadenkend. ‘Een peilloze diepte, die als een magneet aan me trok. Soms slaagde ik erin om aan de oppervlakte te komen en dan hoorde ik mensen praten, was ik me bewust van mijn omgeving. Ik wist ook dat ik boven moest zien te komen, maar het lukte gewoon niet. Ik werd steeds weer die diepte in getrokken. Het was heel beangstigend.’

‘Kon je de artsen horen? Wat zeiden ze precies?’

Senta vertelt, af en toe onderbroken door Alexanders vragen. Zijn belangstelling doet haar goed en ze praat honderduit over alles wat haar van die eenzame uren is bijgebleven.

Als ze heeft opgehangen is ze doodmoe, maar ze heeft moeite om in slaap te komen. Alexanders gedetailleerde vragen hebben haar onrustig gemaakt. Freek heeft haar lang niet zoveel gevraagd, uit angst dat ze zich zou vermoeien of dat ze overstuur zou raken. Zijn ogen vertelden haar keer op keer dat hij nauwelijks kon geloven dat de enorme ramp die hen bedreigd had voorbij was getrokken.

Senta draait zich op haar zij en zucht. Er zit haar iets dwars, maar ze weet niet precies wat. Pas als ze langzaam wegdommelt, beseft ze op de grens van waken en slapen wat het is.





29


Het scheelt niet veel of Lisa laat haar koffiemok uit haar handen glijden. ‘Nee,’ zegt ze ferm. ‘Geen sprake van.’ Het amuseert Kreuger duidelijk dat zij in de positie denkt te zijn om hem iets te verbieden. Zijn lach schalt door de kamer, en het is geen prettig geluid.

Lisa bindt in en praat overredend verder. ‘Wat moet je nou met een klein kind beginnen? Dat is toch alleen maar lastig. Ze is ziek, ze gaat huilen, ze trekt de aandacht. Nee, je kunt beter in je eentje gaan. Ik geef je alles mee wat je nodig hebt: mijn auto, geld, kleding, eten, noem maar op. We kunnen even naar de bank rijden, ik heb behoorlijk wat op mijn rekening staan.’

‘Dat is verdomd aardig van je,’ zegt Kreuger met een uitgestreken gezicht. ‘Echt verdomd aardig.’

Houdt hij haar nu voor de gek? Onzeker frummelt Lisa aan haar placemat. Ze kan nu maar beter niets meer zeggen, voor ze te gretig overkomt. Ze heeft een voorstel gedaan en ieder woord dat ze eraan toevoegt is te veel. Kon ze er maar achter komen wat er door hem heen gaat.

Kreuger heeft zijn armen op tafel gelegd en kijkt in gedachten verzonken uit het raam. Onhoorbaar komt Lisa overeind.

‘Mama, mag ik op de computer?’ vraagt Anouk.

Lisa kijkt naar Kreuger, en hij knikt.

Blij springt Anouk van haar stoel en wacht tot Lisa de computer heeft opgestart. Algauw komt het apparaat zoemend tot leven en maakt contact met de buitenwereld. Alles in Lisa staat op scherp, al doet ze haar best om geen aandacht aan de geluiden te besteden. Met zoveel mogelijk bordjes, bestek en glazen gaat ze naar de keuken en zet alles op het aanrecht. Dan trekt ze de afwasmachine open, haalt de schone vaat van gisteravond eruit en bergt die op. Intussen luistert ze gespannen naar de geluiden van de computer. Zelf kan ze moeilijk gaan zitten mailen, maar Anouk weet hoe ze Outlook moet openen. Ze kan een email versturen, ze mailt ook weleens met haar vader. Dat ze daar niet eerder aan heeft gedacht!

Met zinderend hoofd zet Lisa de ontbijtboel in de afwasmachine. Kan ze het risico nemen haar dochter zo’n gevaarlijke opdracht te geven? Of probeert hij hen nu uit?

Op slag wordt ze rustig. Natuurlijk, het is een test. Kreuger heeft zelf kinderen van die leeftijd gehad, hij weet hoe jong ze al vertrouwd zijn met de computer. Misschien verwacht hij dat zij, Lisa, een poging zal wagen om een mailtje te versturen. Als hij hen straks even alleen laat, zal hij hen stiekem in de gaten houden.