Blauw water(27)

In haar hart wist ze toen al dat veertig geen nieuw begin was, maar dat vanaf dat moment alles alleen maar minder zou worden. Langzaam, dat wel, maar onontkoombaar.

En zo was het ook gegaan. Lange tijd kon ze zichzelf luchtig geruststellen dat ze zich aan de goede kant van de veertig bevond, zoals ze zichzelf tien jaar eerder had verzoend met het feit dat ze de dertig gepasseerd was. Wat een belachelijk idee dat ze daar toen mee zat.

Kort na haar drieënveertigste verjaardag begon ze opeens te dromen over vroeger. Iedere nacht keerde ze terug naar haar studententijd, naar de vlotte, ongebonden jonge meid die ze toen was. En iedere keer als ze wakker werd, kostte het even tijd om tot zich door te laten dringen dat ze inmiddels twee keer zo oud was.

Opeens ging de tijd nog sneller dan daarvoor en brak het moment aan dat ze het geen genoegen meer vond om oude fotoalbums door te bladeren of naar videofilmpjes te kijken uit de tijd dat de kinderen nog klein waren. Het gevoel van vertedering dat haar altijd bekroop, ging nu hand in hand met een verstikkend gevoel van nostalgie dat haar de rest van de dag niet meer losliet.

Ze was middelbaar. Er lag nog maar een relatief korte periode voor haar waarin ze de bewonderende blik van een passerende man kon opvangen, en waarin ze nog enigszins de concurrentie kon aangaan met stralende dertigers.

Ze had niet gedacht dat ze zich daar zo depressief door zou gaan voelen. Misschien dat ze daarom zo ontvankelijk was geweest voor de charmes van Alexander.

Ondanks zijn doortastendheid liep Alexander niet te hard van stapel. Hij nam de tijd om haar te leren kennen en toen ze na een paar weken voor het eerst met elkaar naar bed gingen, waren zijn liefkozingen teder en bedachtzaam. Hij wist precies waar en hoeveel.

Dat was Freek na eenentwintig jaar huwelijk niet eens gelukt. Vanaf het moment dat ze ermee begonnen was haar man en haar minnaar met elkaar te vergelijken, kon ze er niet meer mee ophouden. Ze wist heus wel dat in de eerste fase van verliefdheid de kwaliteiten van je geliefde fel oplichten, en dat daarbij de man met wie je een half leven samen bent als vanzelf flets afsteekt, als een overbelichte foto. Ze had te veel reportages over dit onderwerp verzorgd voor haar blad, te veel artikelen gelezen en verhalen aangehoord, om de clichés niet te herkennen. Maar de reden dat clichés zo hardnekkig zijn, is dat ze gewoon wáár zijn.

Nee, Freek was na eenentwintig jaar niet meer zo attent als in het begin. Alexander daarentegen hield iedere deur voor haar open, schoof haar stoel achteruit als ze wilde zitten en als ze uit eten gingen, stopte hij nooit zoals Freek het eerste stukje stokbrood met kruidenboter in zijn eigen mond, maar bood het háár aan.

Terwijl ze zich daar nooit het hoofd over had gebroken, vroeg ze zich opeens bijna dagelijks af wie ooit had bedacht dat een mens monogaam door het leven moest gaan. Monogamie was geen biologische vereiste om de soort in stand te houden, zelfs in de dierenwereld kwam het maar zelden voor. Het waren door mensen opgelegde regels die geen sterveling kon nakomen zonder op z’n minst ooit heel erg in de verleiding te komen om ze te overtreden.

Niet dat ze niet meer van Freek hield. Het voordeel van zoveel jaren huwelijk was dat de verliefdheid had plaatsgemaakt voor een hechte kameraadschap en vertrouwdheid; dingen die de jongere collega’s in haar team erg middelbaar en saai in de oren klonken, maar van een waarde waren die Senta beslist niet onderschatte.

Het probleem was dat je zo’n beetje iedere vijf jaar verandert, zoals een slang zijn oude huid afschudt. Jarenlang hadden Freek en zij op hetzelfde moment hun huid afgeschud, elkaar opnieuw leren kennen en weten te boeien. Maar de afgelopen jaren had Senta het gevoel dat ze in haar oude huid bleef steken, hoe ze zich er ook aan probeerde te ontworstelen. En Freek keek toe zonder een hand uit te steken om haar te helpen, zonder zelfs maar door te hebben dat ze langzaam stikte.





18


De zwarte druklettertjes dansen voor Lisa’s ogen. Het is alsof ze in een diepe afgrond valt en instinctief grijpt ze de rand van de tafel vast.

‘Appeltern, dat is toch hier?’ zegt Kreuger belangstellend. Lisa knikt slechts.

‘Kun je nagaan. Als ik gistermiddag de straat op was gegaan,

was ik recht in de armen van de politie gelopen. Het is veel te riskant om de deur uit te gaan. Ik kan beter nog een tijdje blijven zitten, denk je ook niet?’ zegt Kreuger opgewekt.

‘Ja,’ geeft Lisa toe. ‘Dat denk ik ook.’

Verrast kijkt hij naar haar op.

‘Voorlopig wel, tenminste,’ gaat ze door. ‘Ik zal het je niet

moeilijk maken.’

Aandachtig bestudeert hij haar. ‘Heel goed.’

‘Maar ik kan me voorstellen dat je plannen hebt. Ik bedoel, je kunt hier niet eeuwig blijven zitten. Heb je al een idee waar je naartoe wilt? Want dan breng ik je wel even, geen probleem. Ik heb een auto zoals je weet. Je kunt hem zelfs lenen als je wilt…’